Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 39

K. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
123
mátti í svip hans sjá að honum var slíkt lof-
orð þvert um geð.
„Eg geng ekki að því!“ mælti nú Gómez,
er hlustað hafði á samtalið án þess að leggja
orð í belg.
„Þú! Hver gefur þér rétt til að tala
þannig?“ mælti Banderas með þjósti.
„Kjósið þið heldur að hafa mig á móti
ykkur, en með ykkur? Gott og vel. En hitt
get ég sagt ykkur, að ef fjársjóðurinn í Gim-
steinadalnum er á annað borð svo stór, sem
af er látið, þá munuð þið ekki sjá eftir þótt
þið skiptið jafnt á milli þriggja.“
Banderas hugsaði sig um andartak.
Um síðir mildaðist svipur hans og hann
mælti:
„Kraía þín er réttmæt og ég mun því
gera það að skilyrði fyrir samvinnu við hr.
Marano, að við skiptum jafnt á milli okk-
ar þriggja."
„Eg þakka þér velvilja þinn í minn garð“,
svaraði Gómez þannig, að ekki var auðið
að ráða í hvort hann drao-i dár að félasra
sínum, eða ekki.
„Við erurn þá ásátir uin skiptin,“ mælti
Marano, þegar hann sá að húsbóndi og
þjónn höfðu jafnað misklíð þann, er á milli
þeirra var. „Haldið áfram, hershöfðingi!"
„Það verður þarflaust að ljúga nokkurri
sakargift á hinn unga mann, sem veit leynd-
armálið. Það ber svo vel í veiði, að ég hefi
sannanir fyrir því, að liann er brotlegur við
lög þessa lands. Við getum gert honum tvo
kosti: Annaðhvort segi hann okkur allt,
,sem við viljum vita um Gimsteinadalinn
eða við framseljum hann í hendur réttvís-
innar. Eg er ekki í minnsta vafa um hvorn
kostinn hann tekur.“
Marano var hinn kátasti, og neri lófana
í ákafa.
„Svo þetta er þá glæparokkur, hvort ið
er!“ mælti hann og hló illhryssingslega. „Þá
liöfum við fantinn. En segið mér nú nafn
hansl“
„Hann er negri,“ mælti Banderas rólega,
„sem ásamt systur sinni hefir flúið frá hús-
bónda sínum."
„Negri!“ endurtók Marano undrandi.
„Hér eru engir negrar aðrir en Pumpjuo
og kynblendingurinn Skipio. Hvorugur
þeirra á systur hér.“
„Þótt hann sé negri, þá er hann jafn hvít-
ur eins og við.“
„Hver djöfullinn! Hvað heitirhann! æpti
Marano.
„Hann heitir Henri“, svaraði Banderas
rólega. Hann býr með systur sinni, sem er
dulbúin sem karlmaður, í bjálkahúsi utar
í þorpinu. Þau eru bæði áttungar."
„Þú segir mikil tíðindi, hershöfðingi góð-
ur. Þessi strákur og hinn dulbúni bróðir
hans, hafa á sér vanþóknun allra þorpsbúa,
vegna stoltlegrar framkomu, svo vel ber í
veiði hvað það snertir. Ef gullfararnir
fengju að vita að þau eru strokuþrælar, þá
mundu þeir flá þá lifandi, eins og ég stend
hér og heití Mortimar Marano. Eg skal
strax láta taka hann fastan og yfirheyra
liann undir fjögur augu og gera honum
síðan tvo kosti. Og þið getið bölvað ykkur
upp á, að ég skal ekki vera lengi að tala um
fyrir drengnum!“
„Nei, hr. Marano! Það megið þér ekki
gera!“
„Hvers vegna ekki?“
„Eg verð að vera viðstaddur, þegar þér
yfirheyrið hann.“ mælti Banderas.
„Og ég líka,“ mælti Gómez.
„Treystið þið mér ekki?“ æpti Marano.
„Nei,“ svaraði Banderas kuldalega, „og ég
vil bæta því við, að yður er bezt að gera ekkí
tilraun til að meðhöndla mig á sama hátt
og maður með yðar nafni nákominn ætt-
ingja minn í Mexíko. Eg mun gæta mín,
munið það.“
„Eg geri eins og mér sýnist,“ mælti Ma-
rano háðslega, „og ef ég skyldi nú yfirheyra
áttunginn einn?“
„Það mundi ekki koma yður að neinu
gagni. Því áður en yður tækist það, mundi
16*