Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 12

104
VITASTÍGURINN
N. Kv.
gaum. Hann fleygði barðastóra hattinum
sínum á borðið og settist niður hjá þeirn.
Kröger læknir var hár rnaður vexti og bein-
vaxinn. Hann var alrakaður og skarpleitur,
og virtist andlitið kuldalegt, en þó aðlað-
andi. Gáfuleg augu Iians leiftruðu undir
gleVaugunum.
,,Þið eruð að vanda, herrar mínir, önnum
kafnir til almenningsheilla og fullir áhuga,“
sagði hann meinyrtur.
„Við vinnum að minnsta kosti engum
mein ,En það verður tæplega um alla sagt,
hö-hö-hö!“
„Agætt, Bramer! Þessi pilla var mér ætl-
uð,“ sagði læknirinn. Brosi brá fyrir á
þunnum vörum hans, og hann leit á Gott-
lieb yfir gleraugun.
„Einmitt það, sem ég átti við, hö-hö-hö.
Jæja, hvaða tjóni hefirðu annars valdið í
dag, læknir?“
o7
„Ég varð fyrir þeirri slysni að vera óþægi-
legur við hennar náð, háttvirta mágkonu
þína á Bjarkasetri."
„Ég Jíakka þér hjartanlega fyrir Jrað,
læknir."
Læknirinn sneri sér alveg við í stófnum.
„Ég hefi alls ekki sótzt eftir neinum
þökkurn né viðurkenningu hjá þér! Þegar
ég var óþægilegur við hana, var Jrað blátt
áfram sökum þess, að mér virðist mennirn-
ir yfirleitt vera hreinasta illJoýði og þorp-
arar!“
„Nei, læknir, nú takið þér of djúpt í ár-
inni,“ greip Adam fram í.
Kröger leit á hann með sínu sérkennilega
kaldhæðnis-brosi. Það var eins og hánn
skemmti sér ágætlega við að geta gert hon-
um ofurlítið gramt í geði.
„Það er nú vandalaust að segja fyrir yður,
sem sitjið þarna uppi í turninum í mesta
yfirlæti og látið yðar Ijós skína út um víða
veröld, — það er að segja — ekki fyrir eigin
reikning, heldur reikning þjóðfélagsins."
„Hö-hö-hö —rumdi í Gottlieeb; hann
skemmti sér alltaf dýrðlega við meinyrði
læknisins. Hann Jrekkti vel þessa íþrótt hans
frá skólaárum þeirra.
„Út af hverju varð eiginlega árekstur á
milli ykkar frú Bramer?“ spurði Adam.
„Ég rekst aldrei á fólk, ég segi því bara
sannleikann."
„Það kemur nú sennilega í sama stað
niður,“ sagði Adam og brosti.
„Alls ekki. I árekstri eru tveir aðilar, sem
rekast á. Ég legg aldrei út í bardaga. Ég
segi aðeins skoðun mína og fer svo mína
leið. Punktum."
„Ég er ekki fyllilega sammála — hö-hö!“
sagði Gottlieh.
„Nei, Jsað er mjög sennilegt,“ sagði
Kröger læknir, ,,[ni villt auðvitað heldur
beita risakröftum þínum. Mér geðjast bet-
ur að andlegum vopnum. Maður verður að
beita Jreiin vopnum, sem forsjónin hefir
fengið manni í hendur.“
„Ég legg að minnsta kosti vopnin niður
fyrir þér, læknir. Ég hefi aldrei verið þinn
jafnöki í ósvífni, eins og þú veizt, hö-hö-
hö! En gerðu nú sarnt svo vel að segja mér,
hvað þú sagðir við mágkonu mína.“
Læknirinn hélt áfram: „Lítill drengur
þarna ytra hafði lent í þreskivél með annan
handlegginn, og það varð auðvitað að flytja
hann á sjúkrahúsið. — En meðal annars,
voruð Jiað þér, vitavörðum, sem höfðuð btt-
ið um meiðslin til bráðabirgða?“
„Já, ég hefi verið á hjúkrunarnámsskeiði
á liðsforingjaskólanum,“ sagði Adam hæ-
versklega.
„Það var óvenju vel gert og vandlega,"
sagði læknirinn og kinkaði kolli. Það var
Jrá gott, að |)ér skylduð hafa ofurlítið gagn
af hernaðarfræðslu yðar. — Jæja, það var
drengurinn, sem senda átti á sjúkrahúsið.
Ég lagði fyrir að leggja hann inn á betri
deildina. Konan þarna ytra andmælti því
og sagði, að hann ætti að vera á allra ódýr-
ustu deilidnni. Ég svaraði henni, að ef hún
yrði veik og ætti að flytjast á sjúkrahúsið,
Jrá skyldi mér vera það sönn ánægja að