Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 29

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
115
stundum haldið að ég væri alveg að nú tak-
markinu.
Þetta eina ár hefir flökkulífið heillað mig
svo, að ég get nú ekki hugsað til þess að
hverfa heim aftur á fornar stöðvar. Á ferð-
um mínum heyrði ég um hin gullauðugu
héruð við Kampo del Sol. Gullþorstinn al-
tók mig, eins og fleiri og ég hélt þangað hið
skjótasta.
Þegar ég hafði þrælað þar nokkurn tíma.
án árangurs, var það eitt kvöld að ég fann
einhvern stærsta gullmola, er þar hafði
fundist í manna minnum.
Ég vafði gullmolann vendilega inn og
bar hann svo lítið bar á inn í tjaldið sem
ég bjó í, ásamt með öðrum gullfara, göml-
um manni frá Santa Kruz.
Ég fól böggulinn undir koddanum í fleti
mínu og fór síðan til næstu ölstofu. Mér
fannst ég hafa unnið til þess að gera mér
glaðan dag.
Ég hefi sennilega verið sætkenndur þegar
ég kom heim. Nóttin var niðdimm og kald-
ur stormur stóð af fjöllunum.
Þegar ég opnaði tjaldið sá ég að ókunnur
maður kraup við höfðalagið á fleti mínu og
var að róta í föggum mínum. Mér datt strax
í hug gullmolinn.
Ég fölnaði af skelfingu, greip til hnífs
míns og réðist á ókunna manninn.
„Hvernig djöfulinn ert þú að snuð,ra
hér?“ æpti ég.
Hann svaraði engu, en bjóst til varnar.
Áður en ég gæti komið hnífnum við, hafði
hann náð í hægri hönd mína og snúið upp
á hana, svo að ég missti hnífinn. Leikurinn
barst aftur og fram um tjaldið og mátti
ekki á milli sjá, liver sigur bæri af hólmi.
Það var að vísu þræiabragð, sem ég notaði í
þeirri von að sigra: Hann gerði ítrekaðar
tilraunir til að ná kverkataki á mér, og í
eitt skipti er hann var með höndina rétt við
yitin á mér, gerði ég mér hægt um hönd og
beit af honum litla fingurinn. Ég hafði æf-
inguna frá þvi ég var strákur! En það varð
mér dýrt spaug, því að í sama bili skaut
hann framan í mig úr skammbyssu sinni.
Að vísu var engin kúla í henni, en púðrið
blindaði mig gjörsamlega á báðurn augum.
Sjónina missti ég alveg á öðru.
Ég féll um koll, en ræninginn hentist út
úr tjaldinu.
Ég kallaði sem óður væri á hjálp. Gull-
fararnir úr næstu tjöldum þustu að. Sumir
fóru að stumra yfir mér, en aðrir veittu
ræningjanum eftirför.
Gúllfararnir komu til baka undir morg-
un. Höfðu þeir hvergi orðið varir við árás-
armanninn.
Þegar ég var orðinn heill heilsu hélt ég
áfrarn gullleitinni, en það er eins og gæfan
hafi snúið við mér bakinu.
Þau gullsvæði, sem ég hefi komið á síðan,
hafá ýmist verið léleg frá upphafi eða gjör-
samlega tæmd. Síðast hafði ég fréttir af
svæðinu hjá Placer Barranko. Og hér er ég.
Nú hafið þið heyrt sögu mína. Það er
þráin eftir að verða ríkur, sem dregur mig
til Placer Barranko. Og þó öllu fremur von-
in um að finna ástmey mína — og þann sem
rændi gulli mínu og öðru auga. Þannig er
það bæði ást og hatur, sem knýr mig áfram
að einu marki.“
Eftir nokkrar bollaleggingar varð það að
ráði milli Banderas og Gomezar, að bjóða
Gousalvo þátttöku í leitinni að Gimsteina-
dalnum.
Þegar Gousalvo hafði sannfærzt um, að
til gulls og gróða væri að vinna, tók hann
boði þeirra.
Að vísu sagði Banderas honum aðeins
undan og ofan af um fyrirætlanir þeirra,
sömuleiðis um hvar dalinn væri að finna.
Áttu þeir um þetta langar umræður, en
Jregar þeir undir morguninn komu til
Placer Barranko, voru þeir orðnir á eitt
sáttir um félagsskapinn.
Þannig skuldbatt Gousalvo sig til að taka
þátt í gullleitinni miklu, er stóð fyrir dyr-
um.
15*