Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Blaðsíða 20

6
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kv.
komu inn í birkikjarr nokkurt, þar sem
þröngt var. Þar festist hár Hjálmdísar á
kvistunum. —
Sólin skein svo yndislega fagurt, bæði
gegnum birkilaufið og á ljósa hárið henn-
ar, sem hún var að berjast við að losa, að
henni fannst eins og allt og allir hefðu átt
að hrópa hátt af fögnuði. En Þorgrímur
faðir hennar veitti engu eftirtekt. Hann
hélt áfram án þess að líta við, og þegar hún
losnaði, var hann horfinn. Hún kallaði á
hann, en fékk ekkert svar. Og enginn sá
Þorgrím bónda upp frá því. —
Hjálmdís hélt áfram að ferðast um úti
við, eins og áður, og á veturna baðaði hún
sig í snjó til þess að herða sig.
---Einn hinna glöðu gesta, sem setið
höfðu við borð Þorgríms bónda, þegar hún
var færð honum í hjálminum forðum, hét
Þorvaldur Hjaltason. Hann var kominn
alla leið utan af hinu fjarlæga íslandi. Þor-
valdur kunni allra manna bezt þá list að
segja sögur. Og jró að hann væri ekki skáld
sjálfur, vissi hann góð skil á skáldskap og
fornum fræðum, enda var hann fróðleiks-
maður hinn mesti.
Dag nokkurn eftir hvarf Þorgríms bónda
bar Þorvald Hjaltason aftur að garði og tók
sér gistingu hjá Hjálmdísi. Hann sat. hjá
henni við eldinn og ræddi við hana lengi
um föður hennar og um svipi hinna dauðu
í Helheimi. —
— Ég ætla að leita hans þar — meðal
hinna dauðu, mælti hún allt í einu við Þor-
vald, þegar hann hafði lokið máli sínu. Og
svo yfirgaf hún hann í flýti og skundaði til
skógarins.
Þegar hún hafði gengið allan daginn til
kvelds, tíndi hún ber í skóginum til þess að
seðja hungur sitt, en hún gaf sér engan tíma
til að hvíla sig. Meira og meira fjarlægðist
hún alla bústaði lifandi manna. Og að lok-
um kom hún þangað, sem trén stóðu ekki í
blóma, heldur voru hálfvisin, grá eins og af
elli og krælkótt, flækt saman í bendu. Þar
óx heldur enginn mosi til þess að gera
steinana að mjúkum sætum til hvíldar
þreyttum vegfaranda. Jörðinu var þakin
gróðurlausum sandi og sumsstaðar var
dökkt klettaklungur. — Þá fór hún að veita
því athygli, að allt í kringum hana sveim-
uðu bleikar verur, og var loftið umhverfis
þær svalt eins og yfir uppsprettulindum.
— Þið eruð svipir hinna dauðu, hvíslaði
hún og tók að skjálfa.
Nú byrjaði hún að klifra niður á við —
stöðugt lengra og lengra niður í gil eða
gjá milli rakra og kaldra kletta. Neðst kom
hún í víðan hring með þrepum allt í kring,
sem líktust bekkjum. Þetta var dómhring-
ur, og þar settust hinar fölu vofur niður og
biðu þess að verða dæmdar.
Ennþá dýpra niðrj heyrði hún þungan
árnið og þar grillti í ógurlegt vatnsfall með
hvítfyssandi straumkasti. Og á bakkanum
hinum megin árinnar var aragrúi af svip-
um — höfuð við höfuð, eins langt og augað
gat séð í hinu undarlega húmi.
Henni fannst þó ekki enn að hún vera.
þarna með öllu yfirgefin og hjálparvana.
Við hlið hennar gekk vinaleg kona, sem
horfði á liana með ástúð í augnaráðinu.
Hún minnti hana á mánaskinið á kveldin
heima í stofunni hjá Þorgrími bónda.
— Það er ekkert til, sem hægt er að dæma
svona barn fyrir, mælti hin milda kona og
ýtti Hjálmdísi framhjá bekkjunum og inn
í stóran barnahóp. — Sjáið, hún er ennþá
rauð á fingrunum af berjum þeim, er hún
alveg nýlega tíndi í skóginum.
í fyrstu var Hjálmdís hiædd við börnin,.
vegna þess að þau voru svo föl yfirlitum,
En yfir Jreim hvíldi einhver bjarmi sak-
lausrar glaðværðar. Og áður en hún vissi af,
var hún farin að leika við þau og klappa
þeim með hindberjarauðum fingrunum.
— Hvað heitir þú? spurði hún litla
stúlku, sem hún hélt í hendina á.
— Líkast til heiti ég nú — Gleymd, svar-
aði barnið.