Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Blaðsíða 62

48
VORVÍSUR
N. Kv.
Loftið fyllist blíðum blæ.
Blómin gylla sunna,
akra, sillur, ár og sæ,
engi og villirunna.
Bráðnar mjöll og blána fjöll,
blóm á völlum una.
Heyrast sköll, er fossa föll
fram af stöllum bruna.
Fuglar óðum flykkjast inn
fjalls um slóð og ögur.
Ástaróðinn semja sinn,
syngja ljóðin fögur.
Opna leið til ununar
ástin greiðir frjóa,
eiga hreiður allsstaðar
úti um heiði og móa.
Lítil bið í laufgum við
lyftir friðarmuna.
Lóuklið og lækjarnið
ljúft er við að una.
Um græna bala og gróna jörð
gleymir kala og hryggðum,
unir smali einn með hjörð
innst í dalabyggðum.
Um hóla og kletta hringagná
hleypur létt að smala.
Laufin spretta, lömbin smá
leika sér um bala.
Ærnar mæna á lambaleik
ljóss í væna salnum.
Unir frænings ekni eik
í laufgræna dalnum.
Unaðs fangi umvafinn
ærnar ganga og smalinn.
Blóma angar ilmurinn
endilangann dalinn.
Yfir sjá og silungs á,
sveit með gljáum ósum,
sólin háum himni frá
hlýjum stráir ljósum.
Dagur líður, nálgast nótt.
Nætur þýði svalinn
andar blíður, allt er hljótt
upp um hlíð og dalinn.
Þögn er nóg í þrasta skóg,
þrotinn lóu kliður.
Ut um sjó og inn í mó
unaðs ró og friður.
Eykur njóla yndi og frið
eflir sólar dvala.
Leikur gjóla um lágnættið
létt við f jólu bala.
Glitrar skrúð um bala og börð.
Brim á flúðum mæða.
Breiðist úði yfir jörð
eins og brúðarslæða.
Draums í fangi hvíla hljótt
hæðir, drangar, víkur.
Blómin anga blítt og rótt,
blær um vanga strýkur.
Allt er hljótt, nær dagur dvín
dregur þrótt úr mengi.
Bjarta nótt við brjóstin þín,
blunda ég rótt og lengi.
Ef að bágt er ástandið,
ættum þrátt að muna,
gráta lágt, en gleðjast við
guð og náttúruna.
ísland kæra eyjan mín,
unaðs mæru sveitir,
blessun færir börnum þín,
björg og næring veitir.
Himna sjóli lið sem ljær
lands um ból og reiti,
meðan sól í heiði hlær
hjálp og skjól þér veiti.