Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Blaðsíða 19

N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
5
kveldi er þér fædd dóttir. — Vei oss, vei
oss — að það var ekki sonur!
Gestirnir fóru að lilæja. Sá, er næstur sat,
greip hjálminn og leit niður í hann, og
rétti svo til þess næsta og svo gekk hjálm-
urinn mann frá manni hringinn í kringum
borðið. Allir sáu barnið, virtu það fyrir sér
og tóku í hinar litlu hendur.
— Já, já, Þorgrímur bóndi, hrópuðu hin-
ir glöðu gestir — nú hefir þú eignazt erf-
ingja! Hérna eru hendurnar. sem stvrt geta
plógnum fyrir þig! — Þarna hefir þú sann-
arlega fengið eitthvað, sem þú getur dund-
að við að klæða bæði úr og í og hlaða á
kvenskrauti. — En þú færð ekki mikið gagn
af henni að öðru leyti, meðan þið lifið.
Þegar hjálmurinn loksins var kominn
niður að hinum enda borðsins, þar sem
tunglskinið náði ekki til og myrkt var, tók
þrællinn við honum aftur, stakk honum
undir handarkrika sinn og gekk fram að
dyrunum.
— Þorgrímur bóndi, mælti hann, það er
þá líklega bezt að ég beri þetta meybarn út
í skóginn og láti það þar eftir?
En um leið og hann mælti þetta, bai
hann þá litlu aftur inn í tunglskinsgeisl-
ann og hélt hjálminum þannig upp, að
Þorgrímur hlaut að sjá barnið. — Þorgrím-
ur bóndi spratt þá snögglega á fætur og
hrópaði:
— Nei! — Og þið góðu gestir, sem hér er-
uð komnir í híbýli mín, nú skuluð þið fá
að sjá allt annað, en þið hafið búist við:
Úr því að mærin var fæ:ð mér í hjálmi
mínum, þeim hinum sama, sem ég hefi oft
borið í æsku, þegar ég stóð að skipi mínu
og tók þátt í bardögum, þá tek ég nú líka
skjöld minn og spjót og legg hér hjá henni.
— Þvoðu henni úr snjó, þræll, og legðu
bjarnarmerg milli vara henni, mun hún þá
þagna. — Svo lyti hann henni upp og hélt
áfram: Dóttir mín —• hér í þessum milda
geisla mánans gef ég þér nafn. Þú skalt
heita Hjálmdís!
Nú voru hornin fyllt aftur og hinir giöðu
gestir Þorgríms bónda d' ukku barnsöl í
mánaskini. —
2.
Rúnimar.
Móðir Hjálmdísar var ambátt. Hún and-
aðist skömmu síðar, og óx Hjálmdís upp í
einveru hjá föður sínum, því að hún vildi
ekki skeyta öðrum mönnum, eftir að hún
komst á legg.
Hún yfirgaf liann aldrei Þegar hann
gekk í skóginn með viðaröxina sína á öxl-
inni, hljóp hún við hliðina á honum. Og
hún sat fyrir framan hann á hestinum, þeg-
ar hann reið til lögskila eða á kaupstefnur
í byggðunum.
Á löngum vetrarkveldum, þegar Þor-
grímur bóndi sat við eldinn, og hún kom
til hans og lék að skeggi hans, sýndi hann
henni, hvernig farið er að, þegar snúnir eru
bogastrengir eða örvar skeítar og hún lærði
það. — Henni þótti ekkert gaman að sauma
sér brúður úr marglitum pjötlum eins og
öðrum smámeyjum. Bezta skemmtun henn-
ar var að sitja á bjarnarfeldinum fyrir fram-
an eldinn og leika sér að sverði föður síns.
sem var lengra en hún sjáli. . . .
En ráð hinna eilífu norna eru óskiljan-
leg. Þrátt fyrir að Þorgrímur bóndi unni
henni umfram alla menn aðra og ávallt var
henni góður. óx þó harmur hans, yfir son-
arleysinu, alltaf stöðugt eftir því, sem ald-
ur færðist yfir hann. Það var honum óbæri-
leg hugsun, að nú var enginn, sem tekið
gæti jarðeignir hans og vopn í arf og gert
ættinni sæmd. Hann sat löngum hljóður
og þrumdi yfir þunglyndishugsunum sín-
um. — Þrælar hans sáu, hvað honum leið
og tóku þátt í raunum hans. Og að lokum
hafði hann enga eirð að heimili sínu.
Dag nokkurn tók hann öxi sína eins og
venjulega og gekk út í skóginn. Hjálmdís
dóttir hans fylgdi honum að vanda. Þau