Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Blaðsíða 47

N. Kv.
VITASTÍGURINN
33
orðið mörgum manninum slottulæknir
lífsins, og þú ert ekki sá fyrsti, og verður
sennilega ekki sá síðasti, sem hann muni
sinna.“
Glaðar raddir og klingjandi glasahljóm-
ur kvað við á ný í stofum Krögers læknis.
Hin djúpa bassarödd Gottliebs yfirgnæfði
hiria, og hlátur hans, hö-hö-hö, drundi við,
eins og þegar gamli tvíeykisvagninn frá
Bjarkasetri fór um torgið.
Adam Stolz gekk um stofurnar í gamla
diplómatfrakkanum sínum víða, sem var
síðari að framan en að aftan, og brosti góð-
látlega. Til að sjá virtist h; nn hneigja sig í
hverju spori, þegar hann gekk. Hann var
að velta fyrir sér, hvernig á því myndi
standa, að lækninum skyldi allt í einu hafa
dottið í hug að halda samkvæmi? Hann,
sem aldrei fékk neina heimsókn! Og enn
furðulegra var það, að einmitt honum
skyldi vera boðið. Fía sagði, áður en hann
fór að heiman: „Læknirinn er auðvitað
farinn að verða guðhræddur, Iiann hefir
orðið fyrir vakningu þegar hann var þarna
svona lengi einmana og yfirgefinn. Hon-
um væri eflaust fyrir beztu að fá sér nýjan
lífsförunaut." Adam skildist mæta vel, að
hún brann þegar í skinninu af áhuga á að
hjálpa lækninum til að ná í nýja konu. Fía
var viss um, að það myndi verða langtum
auðveldara að ráðstafa þess háttar málum
fyrir lækninn heldur en fyrir drykkjurút-
>nn hann ívarsen, sem hún allt að því hat-
aði, nú orðið. Guðrækni þeirrar, sem Fía
hafði búizt við, várð Adam ekkert var við
hjá Kröger lækni. Púnsbakkinn með öllu
tilheyrandi benti í allt aðra átt.
Þegar Gottlieb hevrði Sören gení koma,
hljóp hann fram í forstofuna til að opna
fyrir honum. Hann ætlaði einnig að nota
tækifærið til að stinea að honum fáeinum
heilræðum. Það væri sennilega vissast að
setja hann inn í allar aðstæður, áðurenhann
kæmi inn til hinna. Sören hafði mjúkan
flibba og listamanna-hálsbindi, sem lá út á
aðra öxlina. Hárið var sítt og afturkembt,
en féll oft niður í augun, svo að hann varð
öðru hvoru að kasta til höfðinu eða setja
hnykk á það til að lvfta hárinu upp aftur.
„Þú verður að vera þægur drengur í
kvöld,“ hvíslaði Gottlieb.
„Hvað áttu við?“
„Þú átt að vera dálítið varkár Sören."
„Að verða ekki fullur, áttu víst við?“
„Onei, það gerir ekkert til, en. . . .“
Sören varð hýr á svipinn.
„Það er þá hvorki bann né bindindi, en
hvað liggur þér þá svo þungt á hjarta,
gamla moldvarpa?"
Gottlieb tók hann um hálsinn og hvísl-
aði að honum:
„Á meðan Jdú ert hérna innan veggja
,Á meðan ég er hérna innan veggja,"
endurtók Sören, eins og eftir eiðstaf.
„Máttu ekk nefna neitt um konu, eigin-
konu, kvenfólk, eða hvað það nú heitir.“
„Eða hvað það nú heitir," endurtók Sör-
en vélrænt
„Það er, er------já, hvað á ég að segja?
Hö-hö, bannvara, forboðnir ávextir.“
Sören varð gramt í geði við þennan langa
formála, sem hann taldi algerlega óþarfan.
Hann reif sig lausan úr armkrika Gottliebs
og sagði með talsverðri gremju:
„Skollinn hafi öll þín heilræði! Held-
urðu kannske, að ég hafi aldrei umgengist
höfðingja og stórmenni, svo að ég nefni nú
ekki þá allra æðstu, og annars alls konar
fólk, þar sem ég hefi staðið andspænis
flóknustu leyndarmálum fjölskyldulífsins.
Heldurðu kannske ekki, að ég hafi séð fyrr-
verandi eiginkonur með tilheyrandi frá-
skildum fyrrverandi eiginmönnum, einka-
börn, sameiginleg börn og alls kyns hyski á
sveimi eins og þrumuský yfir hádyggðugum
5