Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Blaðsíða 33

Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Blaðsíða 33
N. Kv. DÆTUR FRUMSKÓGARINS 19 leik. En því lofaði hann sjálfum sér, að ef hann ætti að láta líf sitt, hér, bá skyldi hann deyja æðrulaus. Á slíkum stundum, sem þessari, verður mörgum það á, að hugsa til liðinna daga. Þannig fór Járnhönd. Endurminningarnar komu hver af annarri í liug hans. Ein af þeim var minningin um Casötu, múlatta- stúlkuna yndisfögru, sem gift var Marano. Ast Járnhandar til hennar var alltaf jafn fölskvalaus og áköf. Og sífellt hafði hann borið þá von í brjósti, að hún yrði kona sín um síðir. Nú var þessi von, eins og all- ar aðrar, dauðadæmd. Draumur hans um þessa undurfögru konu mundi aldrei ræt- ast. Járnhönd grunaði ekki, að á þessari stundu var Casata stödd í einum indíánakof- anum, aðeins nokkur hundruð skref frá honum. Casata var vinkona Skógarblóms, og hennar var gætt af gamalli indíánakonu, sem nú gat frætt hana á því, að elskhugi hennar og velgerðarmaður væri tekinn til fanga og biði þess að verða kvalinn við píslarstaurinn. Eréttin var reiðarslag fyrir vesalings Casötu, en hún lét þó ekki hug- fallast, heldur ákvað að vera vel á verði, ef tækifæri gæfist til að verða Járnhönd að liði. Athöfnin við píslarstaurinn hófst nú með því að indíánarnir slógu hring í kringum bandingjann og hófu sinn villimannlega dauðadans. Snögvar þeirra voru fyrirheit um ægilegustu pintingar, sem honum voru búnar. vesrna ofsókna hans eeon rauðskinTi- um. I miðjum dauðadansinunt lióf Járnhönd upp rödd sína og rnælti: ,,Það er hverju orði sannara, að ég hefi drepið marga stríðsmenn ykkar, og því skal ég heita ykkur, að sleppi ég að þessu sinni, þá skuluð þið, rauðu fantar. fyrst komast 1 náin kynni við mig “ Rödd hans kafnaði í æðislegum hrópum mdíánanna. Ekki var annað sýnilegt en að þeir mundu ráðast á bandingjann og rífa hann í sig. En löngun þeirra til að sjá lífið smám saman murkað úr honum, forðaði Járnhönd frá bráðum bana. Að dauðadansinum lokrunt hófu indíán- arnir skothríð af bogum sinum, þannig að þeir skutu allt í kringum höfuð Járnhand- ar. Járnhönd lieyrði hvininn og fann þyt- inn af örvunum. En taugar hans virtust vera af stáli, því að þessi óhugnanlegi leik- ur virtist ekki trufla sálarró hans á neinn hátt. Meðan þessu fór frant, stóð Casata ntan við kofadyrnar, ásamt gæzlukonu sinni og horfði nteð skelfingu á aðfarirnar. Hún t ar náföl. Hana langaði mest til að kasta sér í faðnt elskhuga síns og deyja með honum, ef engrar hjálpar væri að vænta. Indíánakonan virtist lesa hug hennar all- an, og mælti illkvitnislega: „Bíddu bara við, þetta tr aðeins byrjun- in.“ Síðan taldi hún upp, með djöfullegu glotti á vörunum, allar þær pyntingarað- ferðir, sem hún þekkti. Múlattakonan virtist lilusta á hana nteð athygli. „Mundir þú vilja kvelja einhvern á þenn- an hátt?“ spurði hún. „Já, sannarlega. Þeir ættu að fela mér þetta starf, og f rumskógurínn mundi berg- mála kveinstafina til eilíiðav," svaraði sú gamla. Þegar skothríðinni linti, geystist fram hópur kvenna og barna mrð tengur á lofti. Sú, er fyrst átti að kvel ja Járnhönd, var ung og fögur ek 'ja. Hún aekk fram, og var sem eldur brynni úr augum hennar. „Komdu, fagra norn!“ æpti veiðimaður- inn. ,,Ég hræðist ekki töngina þína. Komdu, ég skal brosa við þér!“ í sömu andrá kváðu við sjakalaöskur ut- an úr skóginum. ÖIlu sló í dúnalogn. Indí- ánakonan nam staðar og lét töngina síga. „Komdu bara!“ kallaði Járnhönd aftur og hló við. „Þú barft ekkert að óttast. Eins 3*
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Nýjar kvöldvökur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýjar kvöldvökur
https://timarit.is/publication/511

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.