Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Blaðsíða 61

N. Kv.
SUMARFRÍ GREIFAFRÚARINNAR
47
inn, raðaði blómunum, sem liún hafði
keypt á Torginu um morguninn, fór svo
inn og bjó um rúmið sitt, sem hafði legið
uppbreitt tiFað viðrast, þurrkaði af öllum
glösunum og myndunum með röku þvotta-
skinni, bætti í ofninn, setti upp vatn í teið,
brúnaði nokkrar brauðsneiðar, elti smjör-
kúlur, opnaði marmelaði-dós — og reif sig
ofurlítið á fingrinum — hreinsaði úrgangs-
fötuna með sjóðandi vatni, fágaði vatns-
kranann og fór svo út til að ljúka upp, er
hringt var á forstofudyrnar. en hún fór fyrst
úr stóra sloppnum og tók af sér klútinn.
Úti á forstofu-tröppunum stóð vinkona
hennar, barónsfrúin. Greifinnan hjálpaði
henni úr yfirhöfninni.
„En ég skil ekkert í þessu!“ sagði baróns-
frúin, „ég hélt, að þú hefðir farið í hress-
ingarferð í ár eins og venjulega."
„Ég hefi líka gert það, eins og venju-
lega!“ sagði greifinnan og gekk út í litla,
snotra eldhúsið til að sækja tebakkann.
Vinkonan hneig niður í stól og litaðist
um í litlu stofunni. Greifinnan bar inn te-
ið, smeygði á sig ofnhanzka og dundaði dá-
lítið við ofninn, setti reykelsis-topp á sjóð-
heita plötuna, sótti vindlinga og eldspýtur
og öskuskál og kom ioksins með sjóðandi
ketilinn.
„Já, en hefirðu alls ekki farið neitt burt?“
sagði barónsfrúin og tók fyrir sig af brún-
aða brauðinu og marmelaði.
„Nei, aðeins hingað,“ sagði greifinnan
og hellti á tepottinn, hann var úr gljáandi
leir, og bollarnir voru ósköp blátt áfram.
„Já, en hvar hefirðu allt þjónustuliðið
þitt?“ spurði barónsfrúin.
„Heima,“ sagði greifafrúin og setti ket-
ilinn á ofninn.
„Hvern hefirðu þá til að þjóna þér?“
spurði barónsfrúin.
„Enga lifandi sál!“ sagði greifinnan,
„bara strák, sem sækir eldivið og tæmir
skólpfötuna. Nú er víst teið orðið nógu
sterkt, má ég hella upp í?“
„Já, þakk,“ sagði barónsfrúin og rétti
fram bollann. „En segðu mér: Hvers vegna
í allra heilagra nafni ertu að öllu þessu
striti í stað þess að lifa þínu venjulega og
þægilega lífi?“
Greifinnan brosti og strauk hárið aftur
á við, hún var rjóð í kinnum og leit glöð
og hraustlega út.
„Ég skal segja þér,“ sagði hún, „einu
sinni á ári verð ég að fá að njóta lífsins!“
JÓN MAGNÚSSON írá Höénastöðum:
Vorvísur.
(Ortar 1939).
Gleðin rís um byggð og ból
bráðnar ísinn fjalla.
Vorsins dís í veldisstól
verold hýsir alla.
Æðsta sæti alvalds þrá
eygló lætur skína.
Lifnar kæti lýðum hjá
langar nætur dvína.
Vetrar grandið færist fjær.
Friðar bandi gróinn
sunnan andar blíður blær
bæði um land og sjóinn.
Bægist hríð á banaveg,
blómin skríða úr dvala,
geisla prýðin guðdómleg
gyllir hlíð og bala.