Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Blaðsíða 52

38
VITASTÍGURINN
N. Kv-
„Sælir Stolz. Það er kotroskinn snáði, sem
þér eigið hérna!“ Hann klappaði á kollinn
á Roosevelt.
„Æ já, hann er víst allt of kotroskinn,"
sagði Stolz og hló; „en gerið nú svo vel að
koma inn, læknir.“
Kröger læknir fékk nú þurra sokka til
skiptanna og glas af Adams gamla genever.
Það var svo hlýtt og vistlegt inni í „stór-
stofunni" í vitanunr, þrátt fyrir að nú var
að rjúka upp með ofviðri fyrir utan. Storm-
urinn geistist ýlfrandi umhverfis vitann, og
rigningin lamdi rúðurnar og rann í smá-
lækjum niður eftir þeim.
„Það er hvasst á sjónum í kvöld,“ sagði
Adam.
„Það er furða, hvað þess verður lítið vart,
hérna upp frá,“ sagði Kröger.
„Já, hérna inni, læknir, en ef þér færuð
ofan á Tangann, þá —-----“
Læknirinn sat í stóra hægindastólnum.
Hann þurfti að hvíla sig ofurlítið, áður en
hann færi inn til sjúklingsins.
Hann litaðist um í stofunni: Þar var svo
barnalegt sambland af nýju og görnlu, að
honum varð á að brosa. Hin gömlu höfð-
inglegu húsgögn frá dögum afa admíráls
voru með greinilegum hefðarsvip og héldu
sig öðrum megin í stofunni, en flos-legu-
bekkur Fíu með hekluðu hnakka-hlífinni,
stóð feimnislega úti í horni. Á dragkistunni
stóð lítil Kristmynd hvít, gulur kanarífugl
í gylltu búri og ýmislegt annað smádót, svo
að dragkistan með öllu þessu dóti minnti
helzt á altari í kaþólskri sveitakirkju. I stof-
unni var einkennilega sætur ilmur: Það var
kóngareykelsi á ofninum! — „Kóngareyk-
elsi!“ Nafnið eitt minnti hann á löngu
liðna tíma: Æskuheimilið á prestssetrinu á
sunnudögum, þegar pabbi kom brosandi
úr kirkju að lokinni guðsþjónustu. Þá safn-
aðist öll fjölskyldan saman í „beztu-stof-
unni“ stóru, og mamma hafði lagt kónga-
reykelsi á ofninn. Það lagði annarlegan
helgiblæ um allt húsið, því að ilminn af
reykelsinu lagði um öll göngin, inn í her-
bergin og alla leið fram í eldhús.
Sams konar kornum, rauðum, bláum og
hvítum var einnig stráð á ofninn héma.
Þegar hann var lítill drengur eins og Roose-
velt, hafði honum verið talin trú um, að
þetta væru fræ, sem myndu vaxa, væri þeim
sáð í moldina. Og þá spryttu upp af þeim
rauð, hvít og blá blóm, sem ilmuðu svo inn-
dælt. — — —
Síöan gekk hann inn til Benediktu. Hún
lá í litla rúminu sínu og starði undrandi á
lækninn stórum, hitagljáandi augum. Fía
var á sífelldu stjái og tók til í herberginu.
Hún var þögul og hljóð í dag.
Læknirinn skoðaði nú Benediktu ræki-
lega; hann hlustaði brjóst hennar, tók litlu
höndina og athugaði æðasláttinn. Þetta var
lungnabólga.
„Hve lengi hefir hún verið veik?“ spurði
læknirinn.
„Fía hefir nú vakað yfir henni í fimm
nætur,“ sagði Adam.
„Fimm dægur?“ Læknirinn varð alvar-
legur á svipinn.
„Hún vildi ekki láta neinn annan vaka,“
sagði Adam.
„Þið hefðuð átt að senda eftir mér fyrr,“
sagði læknirinn. „En nú skuluð þér fara og
leggja yður út af, frú. Ég verð hér í nótt
ásamt Stolz.“ Orð hans hljómuðu eins og
skipun, og Fía skildi, að hér tjáði ekki að
malda í móinn. Hún sat enn ofurlitla stund
við rúmið og hélt í höndina á Benediktu
og þerraði svitann af enninu litla. Réttáeft-
ir fór hún hljóðlega út úr herberginu.
Adam fylgdi henni með augunum. Þannig
hafði hann aldrei séð Fíu, en þau höfðu
lieldur aldrei misst neitt barn---.
„Eigið þið til vatnshelt léreft á heimil-
inu?“ spurði læknirinn. „Við verðum að
reyna heita bakstra."
„Ég skal spyrja Fíu,“ sagði Adam og
hljóp fram.
í sama' vetfangi var Fía komin í dyrnar.