Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 5

Nýjar kvöldvökur
Apríl—Júní
XLIV. ár, 2. hefti
Endurminningar
Kristjáns S. Sigurðssonar.
Ágrip af sjálfsæfisögu.
VII. Á Halldórsstöðum.
A krossmessu var ég alkominn að Hall-
dórsstöðum, eins og til stóð. Var þríbýli á
bænum, og því margt manna. En í raun og
veru var þetta fólk allt ein fjölskylda.
Magnús Þórarinsson, sem nú var húsbóndi
minn, var nýlega kvæntur, og var kona
hans Guðrún Bjarnhéðinsdóttir, systir Brí-
etar og Sæmundar læknis í Reykjavík. Hún
var yngri en Magnús. Á því ári fæddist
þeim dóttir, og er það Bergþóra, sem nú
býr á Halldórsstöðum með manni sínum,
Hallgrími Þorbergssyni.
Þá bjó þar einnig Páll Þórarinsson, bróð-
ir Magnúsar. Var hann þetta vor í Skot-
landi, en kom heim snemma sumars, kvænt-
ur skozkri stúlku, sem Elísabet lieitir, fullu
nafni, en er aldrei kölluð annað en Lissý.
Var hún þá aðeins 19 ára, en Páll var þá
40 ára að aldri. Sveinn, bróðir þeirra Páls
og Magnúsar, var hjá Páli og sá um bú
hans.
Enn bjó þar Sigríður Þórarinsdóttir, syst-
ir þeirra bræðra. Var hún ekkja eftir Jón
Jónsson, föðurbróður minn. Bjó hún þar
með fjórum börnum sínum, og hétu þau:
Jón, Þórarinn, Þuríður og Guðrún, og voru
þau öll fullorðin. Fátt var vandalausra
manna á heimilinu, nema hvað Magnús
hafði oftast eitthvað af hjúum vegna vél-
anna. Þó var á hans framfæri kona á ní-
ræðisaldri, sem Guðrún hét. Hafði hún
verið þar á heimilinu, síðan hún var ung
stúlka og verið barnfóstra allra þeirra syst-
kina. Hafði Guðrún þessi verið vinnukona
hjá Þórarni á meðan hann lifði, og síðan
hjá Magnúsi, og taldi hann sér því skylt að
sjá um hana, á meðan hún lifði. Hún var
ein þessara einföldu, óupplýstu og trúu
hjúa, sem aldrei höfðu vistaskipti. Nú var
liún orðin svo hrum af elli og sliti, að það
þurfti að þjóna henni eins og barni, ef vel
hefði verið. En það var því miður mis-
brestur á því, eins og oft vill verða um ein-
stæðings gamalmenni.
Guðrún Bjarnhéðinsdóttir var ekki nein
fyrirmyndar húsmóðir. Hún var stórlát,
skapmikil og fremur óþrifin, en taldi sig
með heldra fólki og vildi láta líta á sig sem
allhátt hafna yfir algengt almúgafólk. Ein-
hverja menntun mun hún hafa fengið í
æsku, og sóttist hún mikið eftir bókum til
lesturs. En oft fannst mér hún gera það
meira til að sýnast heldur en af menntaþrá,
og heldur var hún lítið gefin.
Það var siður hennar að bera glæsilega
á borð fyrir þau hjónin, en skammta hjú-
unum hverju út af fyrir sig. Og vanalega
6