Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 29

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
65
störf mín.“ Að svo mæltu gaf hann mann-
inum bendingu um að standa upp og ætl-
aði sjálfur að rísa á fætur, en hikaði samt
við, er hann sá þungbúinn og skipandi svip
hins. Ókunni maðurinn mælti síðan:
„Sitjið kyrr, herra prestur! Þess bið ég
yður. Getið þér hugsað yður nokkurn betri
stað og heppilegri til að bera fram leyndar-
mál? Að baki yðar er þykkur múrveggur-
inn, og umhverfis okkur á allar hliðar eng-
inn, sem hlustað getur, en yfir okkur sá guð,
sem við báðir trúum á, og býst ég við, að
við þjónum honum báðir með því að vinna
sameiginlega að málefni því, sem hverjum
manni er helgast og mikilvægast, en það er
málefni föðurlandsins.“
,Hver eruð þér?“ stundi presturinn upp.
„Nansen borgarstjóri sendir mig, og nafn
mitt er Sveinn Gjönge."
„Sveinn Gjönge!" hvíslaði presturinn
forviða. ,,Og þér komið til að —“
Sveinn brosti. „Ég kem til yðar með bréf,
a:ruverðugi herra, og án þess að þér veittuð
því eftirtekt, lét ég það detta fram úr errni
minni niður á skriftarstólinn; og því næst
ætla ég að biðja um að fá að sjá bíflugurn-
ar yðar, þar eð mér hefur verið sagt, að þér
eigið bíflugnagarð, sem ekki finni sinn líka
í öllu landinu."
„Bíflugurnar mínar,“ endurtók prestur-
inn.
„}á,“ svaraði Sveinn, „eða bíflugnabúin,
þar sem það eru eiginlega þau, sem eru
markmið ferðar minnar.“
„Þér treystið yður þá til að halda áfram
til Kaupinhafnar, Sveinn Gjönge! Það verð-
ur hættuleg ferð og vondur vegur. Óttist
þér ekki að takast þvílíkt erindi á hendur?"
„Nei, æruverðugi herral Ég óttast aldrei.
Hvenær mun ég geta orðio ferðbúinn
héðan?“
„Ég skal afhenda yður allt þetta þegar í
nótt.“
„Og hvar hittumst við aftur?“
„Hérna í kirkjunni."
„Hvenær?“
„Ég býst við, að tunglið verði gengið
undir klukkan tólf
„Guð veri með yður þangað til. Mér
virðist þér vera svo góður og æruverður.
Veitið mér nú blessun yðar, ég mun fá
hennar þörf.“
Sveinn laut áfram að prestinum. Gamli
maðurinn lagði hönd sína á höfuð hans,
leit skærum augum upp í loftið og tautaði
nokkur orð í hljóði, meðan Sveinn lá á kné
frammi fyrir honum. Því næst stóð hann
upp og gekk aftur fram kórinn og til félaga
síns, sem haldið hafði áfram að fræða borg-
arana með furðulegustu frásögnum.
Þar eð fleiri gáfu sig ekki fram til skrifta
að þessu sinni, gekk presturinn fram í kór-
dyrnar, þar sem Svartagylta lá enn á kné.
Hann gerði krossmark yfir höfði hennar og
lagði síðan hönd sína á höfuð henni og bað
söfnuðinn sýna hinni iðrandi konu hlífð og
miskunn.
En Svartagylta stóð upp aftur, og hrukk-
ótt andlit hennar blasti við söfnuðinum,
var svipur hennar þrunginn af þrjózku og
bræði. Tóku nú við henni tveir borgar-
sveinar, sem áttu að fara aftur með hana út
í Gæsaturn, þar sem hún sat í varðhaldi,
unz lokið væri yfirbót hennar samkvæmt
kirkjuagáhum.
Söfnuðurinn gekk nú úr kirkju. Herra
Tange bauð Geii'þrúði arm sinn til að leiða
hana heim aftur til prestssetursins.
Svipurinn á smágei'vu andliti Geirþrúðar
var hálf-angurvær, er þau héldu af stað
heimleiðis. Hún studdist allþungt á arm
unnusta síns og mælti hnuggin-
„Ég kenni svo í brjósti um vesalings
gömlu konuna. Ég segi þér satt, Tange, ég
ætla að biðja föður rninn að stytta nokkuð
hinn þunga kirkjuaga hennar."
„Svo sannarlega," mælti Tange og þrýsti
dálítið að handlegg hennar. „Fengir þú að
ráða, hjartað mitt, myndi jafnvel ekki hinn
illvígasti glæpamaður hljóta neina refsingu,
9