Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 38

74
MANNLÍFIÐ ATHUGAÐ I BÍLSPEGLINUM
N. Kv.
birgða-deildinni sagðist geta látið þig fá
eitthvað að gera!"
„En hvað heldurðu að hann segi, þegar
hann kemst að því, að ég hafi nýlokið 10
ára vist fyrir fjárdrátt?" segir Jósef í ísköld-
uin og nístandi róm.
„Jósef,“ segir hún í bænarróm. „Þú verð-
ur að varpa þessu frá þér. Okkur verður
að heppnast þetta barnanna vegna."
Hann dregur andann djúpt, eins og liann
,sé að reyna að ná fullu valdi á sjálfum sér,
'og segir síðan, hálfvegis við sjálfan sig: „Tíu
ár, og hefi meira að segja aldrei séð eitt
barnanna minnal" Síðan spyr hann kvíð-
inn: „Vita þau ekkert um þetta ennþá?“
Hún hristir höfuðið. „Nei, ég vildi, að
þau skyldu fyrst kynnast þér aftur og læra
að elska þig eins heitt og ég geri, áður en
við segðum þeim það.“
Ég heyri hann varpa öndinni. „Æ, vesa-
lings. börnin,“ segir hann, og nú virðist
málrómur hans vitund hlýlegri. „Ég get
varla trúað því, að Jimmi (James) sé orðinn
nærri 15 ára.“
' „Ég skil það vel, — og Geta er 12 ára.
Þú ættir að sjá Jimma.“ Málrómur konunn-
ar verður glaðlegur og hamingjuþrunginn.
— „Hann er greindasti nemandinn í bekkn-
um. Hann er líka í knattspyrnufélaginu og
er mjög vinsæll — ekki sízt meðal stúlkn-
anna."
Jósef hlær. Og í fyrsta sinn er svo að
heyra, að þetta sé engin uppgerð. Hann
heldur nú utan um konuna sína, og hún
hallar höfði upp að öxlinni á honum. Þann-
ig sitja þau hæg og hljóð og róleg um hríð,
eins og þau hefðu aðeins brugðið sér út
eina kvöldstund og væru nú á heimleið.
„Hvernig er sá litli?“ spyr hann lágróma.
„Ó, Villi er stór eftir aldri. Flestir halda,
að hann sé meira en tíu ára. Hann er raun-
verulega bæði fallegri og myndarlegri held-
ur en á myndinni, sem ég sendi þér. Hann
er alltaf að tala um þig og spyrja og spyrja.
Þau Jimmi og Beta reyna að fræða hann
um hitt og þetta, þótt þau sjálf muni nú
ekki mikið. Stundum búa þau sér til sög-
ur og kalla þær „Sögurnar hans pabba í
Mexícó."
Ég heyri ikta ofurlítið í Jósef. „Jimmi
hlýtur að vera bezta barn, heyri ég.“
„Bezta barn í heimi.“
Allt í einu brýzt upp í henni óstjórnleg-
ur grátur, og hún getur ekki stunið upp
orði um hríð. En eftir stutta stund nær hún
sér aftur, og er hún hefir jafnað sig nokk-
urn veginn, segir hún:
„Það hefir verið svo erfitt og þungbært,
Jósef, að svara öllum spurningum þeirra
og láta sem þú værir alltaf í Mexícó, og
lesa upp þessi sífelldu gervibréf og ljúga
upp sögum um það, hvers vegna þú gætir
ekki komið.“
„Jæja, þetta hefir nú heldur ekki verið
nein skemmtiferð fyrir mig,“ hreytir hann
að henni og kippir til sín hendinni, sem
hvílir á öxl hennar. En hann iðrast þessa
óðara. „Æ, fyrirgefðu, Mae,“ segir hann,
„ég ætlaði ekki að derra mig. En tíu ára
fangelsi reynir sannarlega á þolrifin.“
Hún þrýstir hönd hans til að láta í ljós,
að hún skilji liann fyllilega.
Nú er komin uppstytta. Það er þegar
orðið dinnnt, en öðru hvoru sést bjart tungl
í skýjarofi. Ég heyri að maðurinn spyrnir
fæti við annarri ferðatöskunni á gólfinu og
segir, eins og til að víkja talinu að öðru:
„Hvað er í þeim, þessum?“
„Aðeins dálítið af gömlu fötunum þín-
um,“ svaraði konan. „Það er auðvitað bú-
ist við, að þú komir frá Mexícó, og þá verð-
urðu að hafa einhvern farangur. Ég fékk
hótelmiðana hjá stúlku á skrifstofu Ferða-
félagsins.“
,,]æja, jæja,“ svarar hann og hlær ofur-
lítið. „Ég býst við, að þetta sé ágæt uppá-
fynding með þessa Mexícó-för okkar. Ég
vona, að spænskan mín sé enn nógu góð til
að nota hana við börnin.“
„Ég veit, að Jimmi ætlar að læra hana í