Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 32

68
N. Kv.
MANNLÍFIÐ ATHUGAÐ í BÍLSPEGLINUM
un hans. Mér er ljóst, að ég verði að kom-
ast úr þessari klípu, áður en ég lendi í
vandræðum, en veit þó ekki, hvað til bragðs
skuli taka.
Fimm mínútum síðar sé ég lögreglubíl
koma á móti mér. Ég slökkvi á báðum fram-
ljósutium og bregð mér þvert yfir götuna,
svo að ég er rörigu megin. Og í sama vet-
fangi eru ,,laggarnir“*) komnir upp að
hliðinni á mér.
„Hvað á þetta að þýða?“ kallar annar
þeirra.
„Hér er eitthvað óhreint á seyði,“ svara
ég. „Ég er hér með strák, sem hefur með
sér grunsamlega útlítandi poka, og ég vil
helzt losna við hann, áður en ég lendi í
nokkru stappi út af þessu.“
Laggarnir brugðu ljósvarpi („kastljósi")
á strákinn og poka hans. „Hvað er nafn
þitt?“ spyr annar þeirra. Farþegi minn taut-
ar eitthvað, sem ég get ekki greint. „Hef-
urðu nokkur skilríki á þér?“ Strákurinn
sýnir þeim nokkur spjöld og bréf. „Hvað
hefurðu í pokanum?" Strákurinn þrýstir
pokanum fastar að sér, en svarar engu. „Ut
með þig!“ skipar lögreglumaðurinn.
Farþegi minn mjakast hægt út úr bíln-
um. Annar lagginn þrífur poka hans, og
þá verð ég þess var, að tárin hrynja ofan
kinnar piltsins. Og síðan heyri ég annan
laggann segja: „Fjandinn sjálfur, þetta er
þá bara dautt hundshræ!"
Þá er stráknum öllum lokið. Og þegar
hann hefur jafnað sig ofurlítið eftir stund-
arkorn, stynur hann upp allri sögunni: —
Þeir höfðu verið óaðskiljanlegir vinir í 12
ár, og Tixí litli hefði verið eins og barnið
hans. Og nú hefði sér dottið í hug, að það
ætti bezt við að grafa hann úti á Staðar-eyju,
þar sem þeir hefðu verið vanir að dvelja
á hverjum sunnudegi. ------Ég segi ykkur
álveg satt, að þetta kom svo óvænt, að það
*) „Laggi" er sams konar stytting og notuð cr í ensku
sögunni. — Þýð.
datt alveg ofan yfir mig, og mér fannst ég
vera eins og „falskur fimm-eyringur“.
II.
Síðdegis einn daginn eru ósköp hæglát
hjónaleysi farþegar í bilnum mínum. Þau
virðast einhvern veginn svo hljóð og angur-
vær, og ég geri mér far urn að spjalla við
þau. Og innan stundar erum við komin á
skrið í samræðum, eins og hefðum við verið
gamlir kunningjar. En svo allt í einu verða
þau undarlega hljóð á ný.
Ég athuga þau í bílspeglinum og sé, að
þau stinga saman nefjum og virðast sín á
milli vera glöð og upprifin, en þau tala svo
lágt, að ég heyri rétt aðeins klið radda
þeirra. „Spyrð þú hann,“ segir annað þeirra.
En hitt svarar: „Nei, spyrð þú hann.“
Loksins segir pilturinn: „Bílstjóri, okkur
langar til, að þú borðir miðdegisverð hjá
okkur, þegar við komum heim.“
„Ha-a?" segi ég og livessi á hann augun.
„Æ, gerðu svo vel að koma,“ segir stúlk-
an, „okkur myndi þykja svo vænt um það.“
„En hvers vegna einmitt ég?“ spyr ég.
„Þið sem þekkið mig ekki vitundar ögn.“
' Þau horfast í augu, eins og þau séu að
bera saman ráð sín, hvort þau eigi að halda
þessu áfram eða ekki. „Jæja, auðvitað höf-
um við ekki þekkt þig lengi, en ég held nú
samt, að við þekkjum þig nógu vel til þess,“
segir pilturinn. „Það er fyrsta giftingar-af-
mælið okkar í dag, og nú langar okkur til
að fá þig til að hjálpa okkur til að gera það
dálítið hátíðlegt og gleðjast með okkur."
Nú vorum við komin þangað, sem þau
höfðu sagt til, að litlu íbúðarhúsi. Piltur-
inn var ekkert glæsimenni, en mér virtist
hann mundi vera hreinn og beinn. Og sama
var að segja um stúlkuna. Hún hafði ofur-
lítið söðulnef, var bláeygð og ofurlítið svip-
döpur.
„Hvers vegna fáið þið ekki heldur ein-
hvern frænda ykkar eða kunningja til að
koma til ykkar í kvöld?“ spurði ég.