Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Qupperneq 31

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
67
ist heim aftur,“ mælti gamla konan, sem
opnað hafði fyrir þeim. „Tvisvar sinnum
hefir sænski höfuðsmaðurinn sent boð ofan
og spurt, hvort herra Óluf væri enn ekki
kominn frá kirkju, og síðan heíir hann ver-
ið með hark og hávaða þarna uppi, eins og
hann hyggði að brjóta niðut allt hana-
bjálkaloftið."
I daufum augum herra Ólufs brá fyrir
snefli af lífi, er Seseslja nefndi höfuðsmann-
inn. „Sé svo,“ mælti hann, „þá er víst bezt,
að ég bregði mér upp til að halda honum í
skefjum. Sesselja þarf ekki að færa mér
kvöldverð upp að þessu sinni, ég er ekkert
svangur."
Tange brosti blíðlega og kyssti á hvíta og
litla fingur unnustu sinnar, kinkaði síðan
kolli til Sesselju gömlu og fór síðan fram.
Gamla konan stóð um hríð þegjandi og
virti Geirþrúði fyrir sér, athugul og alvar-
leg. Unga stúlkan leit niður undan rann-
sóknaraugum gömlu konunnar, er virtust
lesa í huga hennar. Skyndilega fór hún að
hágráta og ætlaði að smeygja sér út úr her-
berginu. Gamla konan gekk þá til hennar,
tók hana í faðm sér og hvíslaði í geðshrær-
ingu:
„Drottinn mun snúa öllu til góðs fyrir
okkur, elsku barnið mitt! En haldi þessu
lengi áfram, mun allt fara illa að lokum
og mæðulega."
(Framhald).
Mannlífið athugað í bílspeglinum.
Sögukaflar eftir Reuben Hecht.
I.
Ég hef verið leigubílstjóri í New York
nærri 30 ár, og oftast haft næturakstur. Mér
þykir gaman að þessu starfi. Sumir piltarnir
á stöðinni skopast að mér, er ég læt þetta í
ljós við þá. En þetta er sem sé mjög við-
burðaríkt starf og ærið spennandi. Mér geðj-
ast vel að fólki yfirleitt, og ég segi ykkur
satt, að það skeður enginn sá viðburður í
mannlegu lífi, sem ekki gæti komið fyrir í
leigubíl!
Það er ætíð tilbreyting í starfinu, t. d. í
rigningu að næturlagi úti í Bronx. Það var
eitt sinn um hálf-þrjú-leytið eftir miðnætti,
°g göturnar voru mjög mannauðar. Allt í
einu vörpuðu framljós mín birtu á piltung
einn, sem gekk eftir götunni. Hann hafði
dregið hattinn ofan í augu og brett upp
kápukraganum. Hann bar poka á öxlinni.
iir ég nálgaðist, hóaði liann í mig. Án þess
að hugsa mig um, stöðva ég bílinn, og óðar
en varir, er lrann kominn upp í hann og
segir um leið: „Aktu út á Staðar-eyju (City
Island).“ „Og hvert þangað?“ spyr ég. „Það
skal ég segja þér, þegar þangað kemur,“
segir hann.
Meðan við ökum áleiðis, er ég að velta
fyrir mér, hvers konar náungi þetta muni
vera. Hann reykir í sífellu og svarar mér
ekki nema rétt öðru hvoru. Og hann heldur
utan um pokann sinn, eins og um einhverja
dýrmæta eign sé að ræða, sem hafa þurfi
góðar gætur á.
Þessi strákur fer í taugarnar á mér.
Hreinskilnislega sagt, þá er ég reglulega
smeykur. Ég lít um öxl og segi: „Heyrðu,
lagsmaður. Mér lízt ekki almennilega á
þetta hjá þér. Ég vildi helzt, að þú borgaðir
mér hérna og næðir þér svo í annan bíl.“
Hann svarar þessu aðeins: „O, kærðu þig
kollóttan. Ég skal borga þér vel.“ Þetta er
eins konar úrskurður og fullnaðar-ákvörð-
9*