Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 33

N. Kv.
MANNLÍFIÐ ATHUGAÐ í BÍLSPEGLINUM
69
„Vinir okkar og frændur eru öll í þúsund
mílna fjarlægð," sagði hún. „Við höfum
verið hérna, síðan við giftumst,“ sagði pilt-
urinn til skýringar. „í fyrra mánuði náðum
við loks í þessa íbúð. Og síðan hefur eng-
inn gestur komið til okkar. Heima mund-
um við hafa haft fjölda gesta, en hérna
höfum við ekki dvalið nógu lengi til að
eignast vini.“
„Og nú viljum við ekki halda upp á fyrsta
giftingar-afmælið okkar einsömul,“ segir
stúlkan. „Vilt þú nú ekki gera svo vel að
vera gestur okkar?“
Jæja. Ég varð nú að velta þessu rækilega
fyrir mér. Svona heimboð gæti vel endað
með klofna hauskúpu og tæmda pyngju.
En ég finn á mér, að hér muni „allt í lagi“.
Og síðan fer ég með þeim.
Þau hafa hérna litla, en snotra íbúð, með
laglegum, en ódýrum húsgögnum. Þegar
svona langt er komið, kalla þau mig Robba,
en ég kalla þau Dittu og Georg. Þau minna
mig helzt á krakka í sumarfríi.
Georg fer fram í eldhús og hjálpar Dittu
með salatið. Síðan bera þau á borð, og svo
setjumst við þrjú niður.
Ditta lyftir upp einni skeiðinni og segir:
„Þetta er fyrsta tækifærið, sem okkur hefur
gefizt til að nota fallega borðsilfrið okkar.“
Augu liennar blika, eins og lienni liggi'við
að tárast.
Þessi máltíð var ein sú allra bezta og
skemmtilegasta, sem ég hef nokkru sinni
tekið þátt í, og á ég þá ekki sérstaklega við
matinn sjálfan. En ég á við það að sam-
neyta tveimur ungmennum, sem eru ham-
mgjusöm í samvistum sínum og samlífi og
með heimili sitt, og langar innilega til að
láta jafnvel bráðókunnugan mann taka þátt
í fögnuði sínum og njóta hans sameiginlega
með þeim! Heimili þeirra var þrungið af
góðvild, og það er smitandi. — Öðru hvoru
varð mér hugsað til bílsins míns fyrir utan,
að nú hefði ég átt að sitja við hjólið og raka
saman skildingum. En ég sé ekkert eftir
þessu, sökum þess, að nú mun mér líða vel
heila viku eftir á.
III.
Það kernur einnig fyrir margt spaugilegt
og jafnvel spreng-hlægilegt í þessu starfi
mínu. Eins og til dæmis um árið, þegar
ameríska sjálfboðaliða-herdeildin fékk að
leika lausum hala um götur New York
borgar. — Þetta var árið, sem vatnsbyssu-
faraldurinn geisaði, og vatnsbyssa var sjálf-
sagður hluti af herbúnaði piltanna, Þeir
gengu því um allar götur og skvettu
(sprautuðu) vatni á stúlkurnar, sem fram-
lijá þeim gengu á götunum.
Jæja. Einn þessara náunga móaði í mig.
Hann hafði mjólkurflösku fulla af vatni og
prýðilega vatnsbyssu og var nú heldur en
ekki hreykinn. Ég gizka á, að hann muni
liafa lagt á sig um fullan helming, meðan
hann stóð í hernum, og hann notar að
minnsta kosti belti nr. 45. Hermannshúfan
hans skrollir utan í öðrum vanganum.
„Aktu með mig dálitla stund, bílstjóri,"
segir hann. „Mig langar til að komast í
skotfæri við fleiri af kvenþjóðinni! Farðu
bara hægt og aktu alveg upp að gangstétt-
inni.“
Ég ók ofan eftir Breiðgötu. í hvert sinn
sem náunginn hitti einhverja stúlkuna með
'vatnsgusu sinni, rak hann upp sigur-öskur
og stappaði niður fótunum í bílgólfið.
Er þannig hafði gengið um hríð, veitti
hann því eftirtekt, að í bílþakinu var all-
stórt rennilok, og nú bað hann mig að opna
það.
Ég hugsaði ekkert frekar út í þetta og
opnaði þennan útsýnis-hlera. Rétt á eftir
heyrði ég hlátur og liróp og sá fólk benda á
eitthvað fyrir aftan sig. Ég lít snöggt í speg-
ilinn og sé ekkert annað en tvo fótleggi og
fætur niður úr bílþakinu. Farþegi minn
hafði troðið sér upp um hleraopið alveg
ofan að mitti.
Eftir fáeinar mínútur er hann búinn með