Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 24

60
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
um í bandi? E£ þeir þekktu mig ekki að því
að vera fær um að stjórna þeim bæði með
megin og manndómi, myndu þeir hlæja
upp í opið geðið á mér og velja sér Jregar
annan foringja. Og hamingjan hjálpi sveit-
unum hérna umhverfis, ef þannig færi.
Þessir náungar, sem eiga svo bágt með að
beygja sig og hlýða öðrum og þekkja engan
annan mismun á réttu og röngu en þann,
sem ég hef sett })eim fyrir, þeir rnyndu þá
dreifa sér út um allar sveitir eins og rottur
úr tómri hlöðu, og ef til vill verða ennþá ill-
vígari gegn sínum eigin landsmönnum
heldur en jafnvel sjálfir Svíarnir."
„Jæja, jæja, Sveinn!" mælti Nansen, „mér
varð það nú einnig ljóst í kvöld, hvern
mann þú hefur að geyma, en mér var það
ekki nægilegt, ég varð að kryfja þig til
mergjar, áður en ég áræddi að fela þér jafn
mikilvægt málefni og hér er um að ræða.“
„Þannig mun liggja í jressu, að þið, háu
herrar inni í Kaupmannahöfn, getið ekki
annað skilið, en að fátækur maður hljóti
að varpa útbyrðis heiðarleik sínum, óðar
er liann heyrir hringl í vel fylltri peninga-
pyngju. Þá hef ég þó lagtum betri hug-
rnynd nm yður, þótt þér eigið það sfður
skilið.“
„Því ekki það, Sveinn Gjönge," mælti
Nansen og brosti yfirlætislega. „Þetta eru
einkenni æskunnar; hún verður svo auð-
veldlega fyrir vonbrigðum, sökum Jress að
hún trúir öllu og treystir."
„Ég er nú Jjrjátíu og fimm ára,“ mælti
Sveinn.
„Ég reikna ekki aldur manns í árum,
heldur eftir skapgerð hans og tilfinningum,
og á þeim vettvangi ert Jrú enn ekki orðinn
þrjátíu og fimm ára. Samkvæmt mínum
skilningi varð ég því að tortryggja þig, unz
ég hefði fengið sannanir á hinn bóginn."
„Nei, fjandinn sjálfur, J>að þurftuð þér
alls ekki!“ kallaði Sveinn upp æstur. „Fyrst
Hans Hátign gat látið svo lítið að gefa mér
þann vitnisburð, sem þér minntust á áðan,
virðist mér, að ég ætti að vera fullboðlegur
ekki stærri manni, en þér eruð.“
„Jæja, en sleppum nú þessu' Hafi ég haft
órétt fyrir mér áður, er ég tortryggði þig og
Jrína líka, þá finnst mér sannarlega, að nú
liafi ég reynt að bæta úr því.“
Sveinn hló. „Með því að koma og biðja
mig hjálpar?"
„Nei, Sveinn Gjönge, en með því að
koma og bjóða Jrér fullan heiður og allan
af fyrirtæki þessu, heiður sem verður þeim
mun meiri en ella, að nú eiga þínar fram-
kvæmdir að hefjast þar, sem ég sjálfur hef
gefizt upp og ekkert frekar getað aðhafst.“
Sveini var ljóst, að þetta var rétt ályktað,
hann stóð stundarkorn þögull og velti þessu
fyrir sér, því næst kinkaði hann kolli, rétti
Nansen hönd sína og mælti:
„Þetta er satt, og skulum við svo ekki
hugsa meira um það, sem á undan er geng-
ið. En hve mikil er sú upplræð. sem ég á að
flytja til Kaupinhafnar?"
„Fimmtíu þúsund ríkisdalir.“
„Það er mikið fé.“
„Já, það er svo, en Jró ekki svo ýkja erfitt
að flytja, þar eð talsverður hluti þess er
fólginn í skuldabréfum frá kunnum mönn-
um, og aðeins lítill hluti Jress í gulli og silf-
urmynt. Telur þú, að Jnér muni takast að'
komast með fé þetta heill á húfi þvers yfir
Sjáland?"
„Ekki veit ég það.“
„Hvað er þetta, veiztu það ekki? Þá er-
um við líka jafn nær og áður.“
„Bæjarfógeti!" ‘svaraði Sveinn, „ég skal
segja yður nokkuð. Drengur teygir út hand-
legg sinn og heldur, að heimurinn allur
hangi í einu kálfsskinni, en fullorðinn mað-
ur teygir hann ekki lengra en svo, að hann
geti kippt honum aftur að sér, hann verður
að vera skjótráður í störfum, en seinn til
svefns. Ég er sá maður, er þér áðan sögðust
treysta, og þá fyrst er ég hef tekizt eitthvað
á hendur, mun ég láta í ljós skoðun mína á
öllu viðhorfi málsins. Hér er ekki aðeins um