Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 26

62
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
það Guðs vilji, að við hittumst á ný, og
þurfir þú nokkru sinni á vini að halda, þá
skaltu leita til mín.“
„Þakka yður fyrir, herra!“ mælti Sveinn.
„Og skylduð þér einhvern tíma seinna
þurfa á Sveini Pálssyni að halda, þá leitið
þegar beint til mín án þess að leggja fyrir-
fram nokkrar snörur. Og konuð þér aftur
til Kaupinhafnar, skuluð þér segja Hans
Hátign og hinum háa aðli ríkisins, að ég,
lítilsigldur maður ráðleggi þeim annað
hvort að bera f u 111 traust ti! þess manns,
er þeir kjósi sér, eða þá alls ekkert. Það
gæti hugsast, að þeir hefðu þessarar fræðslu
þörf.“
Meðan Sveinn var að tala, heyrðist dauft
þrusk uppi yfir skútanum, steininum var
velt frá, og sást maður koma skríðandi niður
um opið. Hann kinkaði kolli til Sveins og
settist á rúmbálkinn, en leit svo undrunar-
augum á Nansen.
„Jæja, Ib!“ mælti Sveinn, „hvaðan ber
þig að?“
„Úr jarðarför.“
„Jarðarför hvers?“
„Hinir sænsku riddarar hugðust að reyna,
hver hæst næði, þeir sjálfir á hestbaki eða
sjórinn í víkinni. Þar af leiðandi drukkn-
uðu þeir, og við stóðum úti í hólmanum og
horfðum á þetta.“
„Og Anna María og okkar ntenn?“
„Öll í öryggi og óhult.“
„Hann er mín hægri hönd!“ mælti Sveinn
við Nansen.
„Og hann er höfuð mitt!“ sagði Ib, sem
taldi sér skylt að svara í sömu mynt. Nansen
brosti og mælti:
„Ég kannast við piltinn og það að góðu.“
„Það er rneira, heldur en ég get sagt,“
svaraði Ib.
„Jæja, jæja, Ib! Þú skalt fá að vita, hver
hann er, hann á erindi við okkur og færir
okkur verkefni að leysa af hendi, þar sem
við fáum að beita kröftum okkar. En um
þetta spjöllum við á morgun. Núna í svip-
inn býst ég við, að bezt sé að reyna að
gleyma, að nú er tekið að birta af degi fyrir
utan; við skulum því slökkva á týrunni og
fá okkur góðan blund upp á það, sem við
höfum afrekað í dag, og það, sem við eigum
að afreka á morgun."
Ib leysti utan af einni heysátunni og
dreifði úr henni og bjó um sig á gólfinu.
Sveinn og Nansen breiddu kápur sínar á
rúmbálkinn og lögðust þar fvrir samlrliða.
Og skömmu síðar heyrðist í skútanum að-
eins djúpur og langdreginn andardráttur
þriggja sofandi manna.
XI. Skrijtir.
í Vordingborg var uppi fótur og fit dag-
inn eftir, enda voru miklir atburðir í vænd-
um. Borgarbúar þyrptust saman í götum og
strætum, og stefndu allir í sömu átt, til
kirkjunnar.
Allmargir sænskir herforingjar sáust
einnig á ferli, og voru þeir úr setuliði því,
sem Karl Gústav hafði skilið eftir í höllinni,
en hann sjálfur hélt áfram innrás sinni til
Kaupmannahafnar.
Mannþröngin jókst í sífellu, því nær sem
dró kirkjunni, og reyndu bæjarsveinarnir
árangurslaust að halda opinni braut upp
að aðaldyrum kirkjunnar. Rétt utan við
dyrnar stóð hópur sænskra hermanna, sem
hér notuðu tækifærið til að líta á fegurðar-
drósir borgarinnar, er þær sviptu slæðum
sínum frá andliti sér, um leið og þær gengu
inn um kirkjudyrnar.
í miðjum hópnum gekk ungur maður í
prestshempu og með kraga um hálsinn.
Hann var óvenju hár vexti, en grannur og
renglulegur, Ijóshærður og fölur í andliti
og óhraustlegur, með dauf og dapurleg
augu. Við hlið hans gekk ung stúlka, sem
hélt á bænabók sinni innan í samanbrotn-
um, hvítum vasaklút.
Maður þessi var Óluf Tange, kapellán hjá
sóknarprestinum, og unga stúlkan var