Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 39

N. Kv.
MANNLÍFIÐ ATHUGAÐ í BÍLSPEGLINUM
75
skólanum. Hann hefir þegar verið að æfa
sig á spænsku „velkominn lieim.“
Hann er þögull um hríð og segir síðan:
„Mae, hvernig heldurðu, að þau taki þessu?
Að ég komi heim aftur eftir öll þessi ár?“
„Þau munu elska þig, Jósef. Þau hafa
verið að vonast eftir þessu árum saman, ég
hefi kennt þeim, hvernig þú sért raunveru-
lega.“
„Ertu nú alveg viss um það sjálf?“
„Já, Jósef, ég er alveg viss og örugg.“
Þegar ég kom á áfangastað, var þar fyrir
lítið og snoturt einbýlishús. Göturnar eru
orðnar þurrar, og bjart tungl í fyllingu.
Maðurinn opnar bílhurðina og hjálpar
konu sinni út úr bílnum og segir síðan við
mig: „Viljið þér gera svo vel að taka aðra
töskuna?“ Og ég myndi hafa boðist til þess
hvort sem var, því að mig langar til að fá
tækifæri til að vera vottur að endurfundum
hans og barnanna,
Konan opnar dyrnar og gengur inn á
undan, því næst hann, og síðan ég. Við
setjum töskurnar á forstofugólfið, og hann
borgar mér farið. Ég hefi gát á, er þau fara
inn í dagstofuna. Þar eru þrjú börn inni
fyrir, og þau spretta öll upp, er þau heyra
okkur koma. Eldri börnin tvö, Jimmi og
Beta, eru bæði dökkhærð og hafa augu móð-
urinnar. En níu ára Villi er ljóshærður
eins og faðirinn, stóreygur og bjarteygur.
Þau Jiorfa fyrst á móður sína. Hún segir
ekkert. Síðan líta þau öll á föður sinn og
standa kyrr og þögul og hátíðleg. Faðir
þeirra er eftirvæntingarfullur á svipinn og
kvíðinn.
Allt í einu flýgur bros um andlitið á
Jimma, eins og það liafi þurft að ryðja sér
braut langt inn að. Hin tvö brosa líka.
„Bienvenido!“ kallar Jimmi upp hvellum
rómi.
„Velkominn heim, pabbi!“ kalla Beta
og Villi.
Og nú hlaupa þau öll fram og reyna að
grípa utan um hann samtímis öll í einu.
Hann tekur þau öll í faðm sinn, og tárin
streyma ofan kinnar hans, og smám saman
molnar sundur gríma sú, er hann hefir
hlotið í fangavistinni, og innan undir henni
grillti ég ljóslega manninn, eins og hann
hlýtur að hafa verið fyrir tíu árum,
blíðlyndur, vingjarnlegur og góður. Hann
leitast ekkert við að þerra af sér tárin, stend-
ur aðeins kyrr og lítur yfir axlir barnanna
sinna til konu sinnar, sem einnig grætur í
hljóði.
Nú virðist mér ég hafi séð nóg, og svo
geng ég hægt og hljóðlega út aftur, og það
síðasta sem ég heyri, er að Villi kallar hvell-
um rórni: „Ho-ó, nú eigurn við líka pabba
alveg eins og allir hinir krakkarnir!
Eins og ég sagði í upphafi, þá eru það
svona atburðir, sem valda því, að ég held
áfram leigubíla-akstrinum.
HELGI VALTÝSSON
sneri ur ensku.
Skrítlur.
Dómarinn: Hvers vegna afhentuð þér
ekki lögreglunni demantshringinn, sem þér
funduð?
Ákærði: Það var óþarfi.
D.: Hvað eigið þér við?
Á.: Það stóð á hringnum: „Þinn að ei-
lífu.“
—o—
Læknirinn: Hefur nokkurn tíma verið
geðveiki í ætt yðar?
Frúin: Ekki beinlínis, læknir. En ein-
staka sinnum hefur maðurinn hegðað sér
eins og hann væri húsbóndi á heimilinu.
10