Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 43

N. Kv.
ÚTVARPSLEIKURINN
79
En ekkert leikrit virtist ætla að fylgja á
eftir. I þess stað var birt ósköp óskáldleg
veðurlýsing. Síðan tilkynnt, að dagskránni
yrði haldið áfram frá eimi Hóteli New York
borgar, og leikin yrðu danslög. Og síðan
heyrðist í nokkrar mínútur „Swing-band“
músík. Þá varð skyndilega snögg og óvænt
þögn, og síðan var tilkynnt hátíðlega, að
prófessor nokkur hefði rétt í þessu orðið
var við runu af gassprengingum á jarð-
stjörnunni Marz. — Nú er hinn smellni
Welles á ferðinni með hrekkjabrögðin sín,
hugsaði ég þegar.
Nú rak hratt hver gervi-tilkynningin
áðra, en þó dreifðar inn á milli raunveru-
legi'a fréttapistla úr ýmsum fjarlægum átt-
um. Tilkynningar þessar skýrðu mjög ýtar-
lega frá því, að stór vígahnöttur eða loft-
steinn hefði fallið til jarðar skammt frá
bænum Princeton í New Jersey og banað
1500 manns. En síðan hefði þess orðið vart,
að þetta var enginn vígahnöttur, heldur
stærðar málmhólkur með Marzbúa áhöfn,
sem vopnaðir væru dauða-geislum. —
Ég gat ekki annað en dáðst að Orson fyr-
ir hugkvæmni hans, og hve honum tókst
ágætlega að gera sennilega þessa stórkost-
legu ævintýrasögu sína. En að stundu lið-
inni virtist mér honum takast þetta alltof
Vel. Frásögn hans varð svo kynlega ævin-
týraleg, að mér tók að leiðast hún, og kortér
yfir átta skrúfaði ég fyrir útvarpið.
Þegar ég kom í skrifstofu rnína morgun-
Uninn eftir, varð ég sem steini lostinn, er
ntér var skýrt frá, að algerð þjóðar-skelfing
hefði hlotizt af útvarpi þessu kvöldið áður
og fram eftir nóttu! Auðvitað hafði ég sjálf-
nr ekki af miklu að státa. Mér var kunn-
ugt um það af tilviljun, hvaða dagskrá væri
1 vændurn og hefði verið vandlega undir-
búin í CBS á milli klukkan átta og níu á
sunnudagskvöldið, og ég hafði meira að
segja sjálfur starfað í útvarpi og var því vel
kunnugur allri útvarpstækni, sem ætíð
stefndi að því að líkja sem mest og bezt
eftir raunverulesrum viðburðum.
En nú höfðu taugar allra útvarpshlust-
enda Bandaríkjanna verið þrautspenntar
undan farna sex mánuði af stríðsfréttum og
stríðsótta, svo að ekkert af því, sem með
ljósvakanum barst um geiminn, virtist vera
svo ótrúlegt, að það gæti ekki komið fyrir.
Fram eftir sunnudagskvöldinu hafði flóð-
bylgja fjölskelkunar flætt víða og birzt í
furðulegustu myndum. Víðsvegar um New
York borg flúðu dauðaskelkaðar fjölskyld-
ur úr íbúðum sínum, sumar út í nærliggj-
andi lystigarða, margir reyndu að afla sér
nánari staðfestingar þessara hræðilegu
frétta, og mörg hundruð annarra óttasleg-
inna karla og kvenna reyndu á allan hátt
að finna einhver ráð til að komast burt úr
borginni.
Maður nokkur í Pittsburg kom heim í
miðjum klíðum og fann konuna sína inni
í baðherberginu, hljóðandi og veinandi og
með eiturglas í hendinni: „Ég vildi heldur
deyja á þennan hátt en hinsegin!" Maður
nokkur í Mount Vernon kallaði á lögregl-
una til að skýra henni frá, að bróðir sinn,
sem væri algerður örkumlamaður, hefði
hlustað á útvarpið og orðið svo hræddur,
er hann heyrði þessar fréttir, að hann hefði
skreiðst út og upp í bílinn og væri nú
„horfinn".
í Harlem varð allt í ægilegu skelfingar-
uppnámi. Maður nokkur fullyrti, að hann
hefði heyrt rödd forsetans í útvarpinu, og
hann hefði ráðlagt öllum borgarbúum að
yfirgefa borgina sem allra fyrst. í raun og
veru var maðurinn ekki ásökunarverður,
því að einmitt um það leyti sem hámarki
spenningarinnar var náð, hafði einn af út-
varpsliðinu hermt rödd forsetans og mælt
þessi orð.
Þegar útvarp þetta hafði staðið yfir um
hálfa klukkustund, og Orson Welles stóð
enn við hljóðnemann, ýttu þeir félagar
hans, Roy Collins og Paul Stewart, allt í