Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 37

N. Kv.
MANNLÍFIÐ ATHUGAÐ í BÍLSPEGLINUM
73
VI.
Einu sinni hafði stúlka kallað á mig á
götu. Hún klifraði upp í bílinn, og mér
varð starsýnt á hana. Hún var þrútin í
andliti óg rauð eins og rauðrófa í fram-
an, og augun virtust alveg ætla að springa
út úr höfðinu á henni. Hún sat grafkyrr,
brött og bein og hnakkakert dálitla stund
og virtist varla geta andað. Síðan tók hún
að syngja og vinda sig og snúa upp á sig á
alla vegu og reyna að losa um beltið sitt,
en þó svo hæglátlega og lítið áberandi, sem
frekast var unnt. Og loksins tókst henni það,
og tók hún þá djúp og mikil andköf, eins
og hún kæmi úr sjávardjúpi. Hún hafði
sem sé keypt sér belti, sem var þrem númer-
um of þröngt, og hafði það nærri kálað
henni! —
Eg fæ alltaf kökk í hálsinn, er mér verð-
ur liugsað til ungu hjónanna með barnið
sitt, ofurlítinn þriggja ára drenghnokka, —
sem létu mig aka með sig um alla New
York borg, frá hverju hótelinu og gistihús-
inu til annars til að leita sér að dvalarstað.
Þau höfðu fengið endurleigða íbúð hjá
nranni, sem farið hafði til Chicagó-borgar,
en síðan hafði húseigandi neitað að sam-
þykkja þetta. Að lokum báðu aumingja
hjónin mig um að lofa sér að hírast í bíln-
um um nóttina. En hefði ég gert það, gat
það hæglega orðið til þess að ég yrði sviptur
ökuleyfinu.
Síðast sá ég það til þeirra, að þau flýttu
sér í áttina til lystigarðsins og hafa eflaust
látið fyrirberast þar um nóttina.
VII.
Skeð gæti, að atburður sá, er eitt sinn
kom fyrir mig, gæti orðið til þess að veita
ykkur gleggri skýringu og skilning á því,
hvers vegna mér geðjast svo vel að þessu
starfi mínu og hef ánægju af því.
Það var síðdegis einn þessara ömurlegu
daga með blágráan himin og sudda-rign-
ingu, sem draup ótt og títt eins og músatif
uppi á lofti. Ég tók upp hjón rétt utan við
Miklu-stöð (Grand Central) og ók áleiðis.
Konan var á að gizka miðaldra og var
enn falleg kona, dökkhærð og í blárri regn-
kápu. Maðurinn var fölur í andliti og mag-
ur, skarpleitur og virtist fremur svipbeizk-
ur. Tvær ferðatöskur hans voru með stór-
um merkjamiðum frá hótelinu í Mexícó.
Konan nefndi áfangastaðinn í útjaðri
Brooklyn, og ég stefndi þegar í áttina
þangað.
„Hvað eigum við að gera þangað?“ segir
maðurinn. Hann rétt aðeins hreyfir varirn-
ár lítið eitt, er hann talar, og rödd hans er
dauf og hljómlaus.
„Við förum heim þangað,“ segir hún.
„Mér virtist réttast og heppilegast að flytja
burt úr gamla nágrenninu.“ I bílspeglin-
um sé ég bregða fyrir spurnarsvip á and-
liti hennar, eins og hún sé ofurlítið smeyx
við það, hvernig hann muni taka þessu.
En þetta er einnig blandið umhyggju og
nærgætni, eins og vilji hún umfram allt
varast að særa liann eða styggja.
„Ha — ha!“ en það er ekkert bros á and-
liti hans. „Jú, jú, nágrannarnir hefðu víst
fengið nóg að þvaðra um, það er alveg satt.“
Konan lítur á hann bænaraugum eins og
til að fá hann til að skilja sig.
„Til hvers er að vera að blekkja sjálfan
sig,“ tautar hann. „Annað eins og þetta
fylgir manni ævina á enda. Þú værir betur
farin, hefðirðu holað mér ofan í gröfina."
„Æ, Jósef,“ segir konan. Tárin hrynja
niður yfir kinnar hennar, og hún strýkur
þau af sér með vasaklút sínum. „Hefðirðu
bara vitað, hvað ég hef verið einmana,“
sagði hún. „Alltaf beðið eftir þér og beðið
fyrir þeim degi, er þú yrðir látinn laus, svo
að við gætum byrjað lífið saman á ný.“
Hann situr þarna eins og steingervingur
og starir fram fyrir sig, svipur hans er sem
skorinn í tré.
„Ég hefi meira að segja vinnu handa þér,“
segir liún óðamála. Húsbóndi minn í vöru-
10