Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 22

58
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
yður mundi ekki langa neitt frekar til þess,
fyrst fyrri tilraun yðar heppnaðist ekki bet-
ur en raun varð á.“
„En hvernig geturðu annars vitað með
vissu, að fyrri tilraun mín hafi ekki heppn-
ast?“
„Hvernig ég geti vitað það?“ spurði
Sveinn öskuvondur, og gekk fast að mann-
inum. ,,Á því, herra minn ,að það lá við, að
ég hefði hálsbrotið yður.“
„Það hefði nú verið nrjög (ihyggilegt af
yður af tveimur ástæðum, fyrst og fremst
sökum þess, að með því lrefðir þú sennilega
spillt fyrir sjálfum þér, og þar næst sökum
þess, að eftir slíka meðferð hefði ég senni-
lega ekki fengið tækifæri til að skýra þér
frá, að allt það, sem á undan var gengið, var
aðeins gildra, sem ég lagði fyrir þig.“
„Gildra?" mælti Sveinn og dró við sig
orðið.
„Já, og af jrví muntu sjá hvoru tveggja,
að tilraun mín mistókst ekki, og einnig það,
að gildra mín var kænlegar lögð en þín,
fyrst þú hljópst í hana.“
„Ég verð l.íklega að trúa vður, ef þér
færið mér einhverjar sannanir fyrir þessu,“
mælti Sveinn. „En í einu atriði hafið þér
nú samt ekki farið skynsamlega að ráði yð-
ar. Ég er mjög skapbráður maður, mér er
það í blóð borið, og takist einhverjum að
reita mig til reiði, hvort senr það kann að
vera í gamni eða alvöru, er þeim manni
heppilegast að standa svo fjarri mér, að ég
nái ekki til hans. — Fari það logandi! Það
er ekki vani að skríða inn í hundakofann til
að hrekkja hundinn. En fyrst þér eruð nú
hvorki leyndarráðsritari né samsksinnaður,
liver eruð þér þá?“
„Það skal ég segja þér, þegar við komum
á áfangastað þinn. Og þyki þér þá ekki þær
upplýsingar, er ég mun skýra þér frá, nægi-
fega góðar, er ég svo nærri þér, að auðvelt
mun fyrir þig að reyna að hálsbrjóta mig.“
. Gott og vel,“ mælti Sveinn. „Þá liöldum
við áfram.“
Eftir langa göngu og erfiða, \fir óteljandi
götuslóða og gatnamót, sem ókunni maður-
inn gat alls ekki áttað sig á, staðnæmdist
Sveinn að lokum við geysimikinn forn-
mannahaug, og var hlaðið stærðar grágrýt-
issteinum umhverfis hann. Sveinn velti ein-
um steininum til hliðar, og kom þá í ljós,
að undir honum var nægilega vítt op til
þess, að þar mætti skríða niður í.
„Leggist þér nú niður og skríðið inn í
holu þessa,“ mælti Sveinn. „Það rná ekki
seinna vera að komast hér í felur. Senn tek-
ur að birta af degi, og þá koma rekkjuvoð-
irnar okkur ekki að miklu haldi.“
Ókunni maðurinn skreið ofan í holuna
og kom inn úr henni í allvíðan skúta, svo að
hann gat þar staðið uppréttur. Sveinn velti
steininum fyrir opið á eftir sér og kveikti
síðan á skriðbyttu sinni.
X. Tildrög pess að Sveinn gerist
fégraftarmaðnr.
Týra sú, er Sveinn kveikti á, varpaði rauð-
um bjarma um allan skútann, sem var hlað-
inn úr forngrýti. í einu horni var rúmbálk-
ur úr ótegldum beykigreinum, fullur af
nýju heyi. Úti við vegginn andspænis lágu
allmargir hjálmar, sverð og byssur í hrúgu,
og var allt þetta auðkennt sænskum merkj-
um.
Ókunni maðurinn hvarflaði augum á
vopnahrúgu þessa. Hann hafði nú tekið of-
an húfu sína og settist niður á trjárót, er
notuð var í stóls stað.
„Já, nú getið þér litast um hérna inni,"
mælti Sveinn. „Ég hef lokað að okkur, svo
að við erum alveg öruggir."
„Það er sannarlega gott, að við getum
ræðst við í friði," svaraði hinn, „því að ég
hef margt að segja þér.“
„Það mun þá bezt að byrja á nafni yðar.“
„Við skulum heldur byrja á erindi mínu,
það er aðalatriði máls, svo kemur nafn mitt
síðar til sögunnar, það skiptir engu. Jæja,