Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 13

N. Kv.
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
49
heitir. Þegar bóndinn þar kom út á mánu-
dagsmorgun, liggur þar maður við dyrnar.
Sér bóndi þegar, að það er Nikulás í Valla-
koti, en varla gat hann greint, hvort hann
væri lífs eða liðinn. Þó reyndist svo, er bú-
ið var að koma honum niður í rúm hús-
bóndans, að hann raknar við. Þegar liann
var orðinn svo hress, að hann mátti mæla,
sagði hann, að Jónas á Einarsstöðum lægi
dauður á glærum ísbletti úti á Fljóti. Sjálf-
ur sagðist hann hafa verið að skríða á fjór-
um fótum alla nóttina. Og er hann loks
komst heim á hlaðið á Vaði, var hann orð-
inn svo máttfarinn, að hann gat ekki gert
vart við sig.
Þrjár langar bæjarleiðir eru frá Ingjalds-
stöðum út að Vaði. Svo langt hafði þá hrak-
ið á hlið við veðrið, þar til þeir komu niður
á Fljót.
Nikulás lá á Vaði í hálfan mánuð til að
jafna sig eftir svaðilför sína.
Kaupstaðarferð.
Eins og áður er getið, fór ég allar kaup-
staðarferðir fyrir Magnús bónda, meðan ég
var á Halldórsstöðum. Þar var þá lausa-
maður, sem Ólafur hét, og þá orðinn mið-
aldra maður. Vann hann oft hjá Magnúsi
við vélarnar og sérstaklega á vetrum. Ólafur
var mjög drykkfelldur, þegar hann náði í
vín. Heima bar ekki mikið á þessu, því að
ekki var auðgert að ná í vín þar. En færi
hann í kaupstað, dvaldist honum venjulega
nokkuð lengi, og er hann kom lieim aftur,
var hann æfinlega fullur.
Einu sinni að vetrarlagi vorum við Ólaf-
ur báðir sendir til Húsavíkur, og áttum við
að sækja matvöru til kaupfélagsins. Þurfti
þá að flytja heim svo mikið af kornmat, að
ekki veitti af tveimur hestum til þess. Enda
var þá sleðafæri svo gott, að ekki varð betra
ákosið. En kaupstaðarleið frá Halldórsstöð-
um að vetrarlagi var þá þannig að farið
var upp á heiði og síðan út Þegjandidal og
°fan hjá Grenjaðarstað, og þaðan eftir Laxá
endilangri á ís, af lienni hjá Laxamýri, og
síðan eftir veginum þaðan og til Húsavíkur.
Ferðin til Húsavíkur gekk vel. Þegar við
komum upp á heiðina, settumst við á sleð-
ana. Færið var í bezta lagi, og Þegjandidal
hallar vel undan fæti. Skokkuðu hestarnir
liðugt, en gæta varð þess, að sleðarnir rynnu
ekki á þá, því að þá voru aðeins notaðar
dráttartaugar, en trékjálkar ekki fyrr en all-
löngu síðar. Á Laxá var ágætur ís, svo að
þetta var regluleg skemmtiferð, og vorum
við komnir til Húsavíkur svo snemma, að
við gátum tekið út vörurnar um kvöldið
og bundið á sleðana. En áður en við byrj-
uðum á úttektinni, þurfti Ólafur að skjót-
ast inn í búð Gudjohnsens til þess að fá
sér brennivín. Þar hitti hann Björn bónda
í Glaumbæ í Reykjadal. Var hann þá í
kaupstaðarferð og var búinn að fá sér hréss-
ingu, svo að hann var orðinn dálítið kennd-
ur. Var Björn alþekktur drykkjumaður, og
voru þeir Ólafur gamlir svallbræður. Bar
því vel í veiði fyrir þá að hittast þarna.
Enda varð gleðin svo mikil, að áður en
Ólafur raunverulega hafði fengið nokkra
hressingu, virtist hann vera orðinn fullur.
En svo máttugur virðist Bakkus vera, að
sumir menn eru orðnir fullir við tilhugsun-
ina eina og vitneskjuna um, að nú geti þeir
fengið brennivín. Sammæltust þeir nú um
að verða samferða suður Laxá daginn eftir.
Lítið gagn varð að Ólafi við úttektina
um kvöldið, því að bæði fékk hann sér
hressingu hjá Birni, og svo keypti hann sér
brennivín á fjögurra potta kút. Þá kostaði
potturinn að mig minnir 90 aura. — Þó
gat Ólafur borið með mér kornmatarsekk-
ina út á sleðana, en þá voru kraftar hans
þrotnir, og ranglaði hann þá burt til að
leita að Birni. Varð ég síðan einn að ganga
frá öllu á sleðunum og binda. Er því var
lokið, fór ég að brynna hestunum og gefa
þeirn. Að lokum fór ég heim í gistihúsið til
fala gistingu og borða af nesti mínu. Þá voru
þeir þar fyrir, Ólafur og Björn ásamt fleiri