Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 27

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
63
einkadóttir prestsins, Geirþrúður að nafni,
og var heitin herra Tange.
Er þau komu inn í kirkjuna, fylgdi kapel-
láninn unnustu sinni að næst innsta stól á
kirkjugólfi og fór þar frá henni og settist í
■einn kórstólanna inni við altarið hjá hin-
um tólf lærisveinum latínuskólans, sem
önnuðust kórsönginn. í svipinn liafði hann
■ekki annað fyrir stafni en á víxl að bíta
neglur sínar og að skrifa hjá sér þá, sem til
drottins borðs ætluðu að ganga næsta föstu-
■dag.
Það var því daginn fyrir altarisgöngu,
sem skriftir safnaðarins fóru venjulega
fram. Og þó varla sennilegt, að svo óvenju
fjölmennt væri við kirkju í dag sökum þess
•eins. Athygli kirkjugesta var einnig miklu
síður beint að gamla prestinum í skrifta-
stólnum en kvenpersónu þeirri, sem lá á
hnjánum á steingólfinu í miðjum kórdyr-
um. Hún var klædd svörtum kyrtli og víð-
um, sem huldi hana alla ofan frá hálsi og
niður að berum fótunum.
„Það er Svartagylta!" hvísluðu menn sín
á milli. „í dag á hún að skrifta opinberlega
hér inni í fyrsta sinni, en á sunnudag er
sagt að liún eigi að standa berfætt fyrir
kirkjudyrum úti í skaflinum, kerlingar-
óþokkinn!“
„Hver er þessi Svartagylta?“ spurði annar
tveggja manna, sem fylgzt höfðu með fjöld-
anum inn eftir kirkjugólfinu, og höfðu nú
troðið sér fram í innstu röð.
„Guð almáttugur sé oss næstur!" hvíslaði
karlstubbur við hlið þeirra. „Þekkið þið
ekki Svörtugyltu? Það er bannsett galdra-
nornin, sem hefir verið á ferli hér um borg-
ina og úti um sveitir og unnið mein bæði
niönnum og skepnum með göldrum sínum.“
I þessum svifum kvað við hljómur lítillar
bjöllu, og kom þá grafarinn arkandi með
langan hvítan staf í hendi og gekk hátíð-
iega borginmannlegur meðfram stólaröð-
nnum beggja megin til að vekja þá, er sofn-
að höfðu í kirkjunni. Er hann var kominn
framhjá hópnum á kirkjugólfinu, hófst
samtalið á ný.
,,Sé þetta satt, sem þið segið um Svörtu-
gyltu,“ mælti annar hinna tveggja, sem nú
hafði smeygt sér hljóðlátlega fram til nokk-
urra sænskra hermanna, sem stóðu innar-
lega, „þá fæ ég ekki skilið, hvers vegna borg-
arráðið lætur hana sleppa með svona væga
hegningu. Ég hélt, að það væru lög hér í
landi, að brenna skuli lifandi á báli allar
galdranornir, sem fást við galdrakukl og
gerninga."
,,Æ já, góði herra!“ svaraði borgarbúinn
og andvarpaði. „Við vorum líka einmitt að
vona, að bæjarráðið mundi veita okkur þá
skemmtun; en hún reyndist þeim of slung-
in og útsmogin, og er þeir gátu ekki fengið
hana til að játa neitt á sig, á hún að sleppa
með það að ganga hér í kirkjunni undir
opinberar skriftir. — Nú gefur herra Tange
manninum við organverkið bendingu um,
að skriftunum sé lokið."
„Ekki þó ennþá,“ mælti annar maðurinn.
„Ég liefi einnig skriftir fram að færa fyrir
prestinum."
Hann leit íhyglislega á félaga sinn og gekk
síðan út úr mannþrönginni. Svíarnir voru í
vegi fyrir honum, en maðurinn lagði hönd
kurteislega:
„Herra höfuðsmaður! Með yðar leyfi?"
Að svo mæltu gekk hann kirkjugólfið og
upp að skriftastólnum. Kapelláninn stóð í
kórdyrum, stöðvaði hann og rnælti:
„Ef þér æskið þess að eiga aðgang að
heilögu drottins borði, verðið þér fyrst að
koma með mér, svo að ég geti skráð nafn
yðar og skilyrði."
„Ég býst ekki við, að þess gerist þörf, há-
eðla herra kapellán!" svaraði maðurinn
með djúpri rödd og rólegri.
„Hafið þér þá ekki í hyggju að ganga til
drottins borðs?“
„Ég hef skriftir í hyggju," svaraði mað-
urinn. „Hitt getum við rætt eftir á.“
Orðaskipti þessi fóru fram rétt hjá svart-