Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 35

N. Kv.
MANNLÍFIÐ ATHUGAÐ í BÍLSPEGLINUM
71
rnótum um tvær mílur vegar úti í Jersey.
Eg fékk óðara illan gi'un á þessum náunga.
En ekki gat ég samt neitað beiðni hans, þar
sem það hefði getað kostað mig stöðu mína
með því, að ég yrði sviptur ökuleyfi. En er
ég hafði farið framhjá síðasta umferðaljós-
inu og út á þjóðveginn, steig ég hraðastill-
inn alveg í botn. Og er farþeginn skipaði
mér að hægja skriðinn, sagði ég honum, að
spaðinn væri í ólagi og stæði fastur. Otaði
þá náunginn að mér andstyggilegu skamm-
byssukríli. „Stöðvaðu bílinn, bölvaður.. .!“
urraði hann og beygði sig fram að mér.
í einu vetfangi skaut upp í huga mínum
eldsnöggri hugsun. Ég steig hemilinn alveg
til botns, og úr 90 kílómetra hraða stöðvað-
ist bíllinn nærri því jafnsnöggt, sem hefði
hann rekizt á þykkan múrvegg. Ég missti
alveg andann stundarkorn við þrýstinginn,
er ég kastaðist fram á stýrishjólið, en ná-
unginn í aftursætinu átti ekki undankomu
auðið. Hann steyptist í flughasti áfram og
rakst á framsætið, svo að hann rotaðist. Ég
tók af honum marghleypuna og ók í spretti
aftur til borgarinnar, en meðan ég var að
síma í lögregluna á fyrstu símastöðinni,
raknaði náunginn við og tók til fótanna.
Fyrir mig var þá ekki annað að gera en að
bregða mér inn og fá mér kaffibolla og
reyna síðan að gleyma öllu saman.
V.
Til þessa dags hafa aðeins tvær barnsfæð-
ingar átt sér stað í bílnum mínum. En þeg-
ar konuna mína langar til að erta mig, kall-
ar hún mig alltaf „storkinn", og auk þess
hefi ég hlotið nokkur önnur auknefni á
^vinni.
Einn kaldan vetrardag, er ég ók fram og
aftur um göturnar, kallaði ung stúlka í mig.
Flún hafði ferðatösku í hendinni og sveip-
aði kápunni fast utan um sig miðja. Ég
þóttist þegar sjá, hvað hér væri um að vera,
°S það stóð líka heima:
j.Sjúkrahús New Yorkborgar," segir hún.
Síðan lokar hún augunum og hallar sér
gætilega aftur á bak í sætið. Svo er að sjá,
sem hún hafi grátið all-lengi undanfarið, og
þykist ég því skilja alla aðstöðu. Ógift.
Þegar hún verður þess vör, að ég veiti
henni athygli, rís hún upp í sætinu og ber
sig borginmannlega, tekur upp vindling og
kveikir í honum. Hún er víst bæði hrædd
og köld, hugsa ég, en samt skolli kjarkmikil.
Þegar við komum að sjúkrahúsinu, stíg-
ur hún þegar út úr bílnum og réttir mér
peningaseðil. En um leið og ég er að greiða
henni mismuninn, kemur bíll brunandi
upp að dyrunum, og ungur maður stekkur
út úr honum og kallar hátt: „Margie!“
Hann þrífur í handlegg stúlkunnar og seg-
ir: „Þú verður að hlusta á mig, Margie!“
„Farðu bara og láttu mig í friði.“ hreytir
hún úr sér. „Mig varðar ekkert um, hvað
þú ætlar að segja.“ Svo rífur hún sig lausa
og tekur tösku sína og smeygir sér inn um
dyrnar.
Ég var í þann veginn að aka burt aftur,
þegar maðurinn allt í einu kippir upp bíl-
hurðinni og fleygir sér inn um dyrnar.
„Aktu með mig gegnum lystigarðinn,“ seg-
ir hann, og augnaráð hans er hálf-tryllings-
legt. Hann tekur upp vindling, en er svo
skjálfhentur, að hann verður að kveikja á
þremur eldspýtum, áður en honum tekst
að kveikja í vindlingnum. Við höfðum ekið
um hríð og vorum komnir inn í lystigarð-
inn, er hann tók að leysa ofan af skjóðunni
og segja mér sögu sína.
Hann er bókari í góðri stöðu í vöru-
birgðadeild í litlum bæ. Þar hafði hann
hitt Margie, er hún kom þangað í atvinnu-
leit, og hann hafði þegar orðið ástfanginn
í henni, og það alvarlega. En nú var sá ljóð-
ur á ráði hans, að hann var — kvæntur. Að
vísu voru þau hjónin skilin að borði og
sæng, en hún vildi ekki gefa honum eftir
lögmætan skilnað. í hvert sinn sem þau
Margie höfðu hitzt, hafði hann ætlað að
segja henni þetta, en alltaf brostið kjark