Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 19

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
55
snýr niá tíðast ganga þurrum fótum út í
hann, hvenær sem er. Farið þið nú á eftir
mér, einn og einn í einu, en varist að stíga
til hliðar; því að þótt lagður sé sjór víðast
hvar í vetur, brýtur þó straumur ísinn á
j'msurn stöðum, og hlákublotinn í vikunni
sem leið, hefur þynnt hann talsvert. Stefn-
ið aðeins á ljóstýruna í kránni á Tapper-
nöje, það eru óbrigðul mið, og þá er leið-
in fljótfarin. Og skulum við svo sjá, hvort
riddurunum muni takast að ráma á rétta
leið. — Komdu hingað, Anna Marja! Láttu
mig bera drenginn. Þú ert sennilega orðin
nógu þreytt af að bera hann svona lengi.“
Ib tók drenginn í fang sér og skálmaði
á undan út á ísinn.
Mennirnir fylgdu Ib fast eftir, og reynd-
ist all-langur spölur út í hólmann. Grágrýt-
ishnöllungar voru umhverfis allan hólm-
ann í fjöruborðinu, en ]Dar fyrir innan sást
örla á hrísi og marhálmi og einstöku þyrni-
runnum upp úr snjónum. Þótt sjór væri
lagður eins langt og augað eygði út eftir
Præstö-flóa, heyrðist þó öðru hvoru sjávar-
sog og bylgjuskvamp undir ísnum, en nú
var enginn framar að gefa því neinn gaum,
og Gjöngemennirnir héldu \ iðstöðulaust
áfram upp í hólmann.
,,Jæja þá, í guðs nafni!“ mælti Ib og skák-
aði sér niður á einn steininn. „Hér höfum
við nú fast land undir fæti, og hættan er
liðin hjá að sinni. Hér geta Svíar heldur
ekki náð til okkar með byssum sínum, en
það óttaðist ég mest. Nú skulum við dreifa
okkur meðfram fjörunni, og verið ekkert
smevkir við að láta lieyrast dálítið í ykkur.
Því að heyri þeir til okkar, er ekki ólíklegt,
að við með því getum ginnt þá út á ísinn.“
..Skjátlist mér ekki,“ mælti einn mann-
anna, „þá hefur allur hópurinn numið stað-
ar fyrir neðan brekkuna hjá Roneklint, og
11 m leið og við komum hingað hneggjaði
einn hesta þeirra."
».Já, svo sannarlega, það eru einmitt
þeh!“ kallaði Ib upp lilakkandi. „Þeir hafa
séð til okkar og eru nú víst að ráðgast um
að bregða sér út til okkar, og við skulum þá
ýta undir þá.“
Hann tók eina skammbyssuna og hleypti
af skoti, og það bergmálaði fleirum sinnum
í bugðóttum sjávarbökkunum. í sömu svip-
an sást hópur Svíanna dreifast og mynda
langa runu og leggja síðan út á ísinn. Ib sat
kyrr á steininum, laut áfram og rýndi út í
myrkrið í áttina til lands.
„En ef þeir skyldu nú koma, Ib!“ sagði
Anna María skelkuð, „hvað ætlarðu þá að
taka til bragðs?“
„Þeir koma alls ekki, Anna mín!“ mælti
Ib alvarlega og öruggur. „Himnafaðirinn
hefur girt á milli okkar og óvina okkar, og
yfir þá girðingu kemst enginn þeirra."
„En þeir eru þó að nálgast, þeir koma
hingað á breiðu svæði, ég get núna heyrt
þá tala saman.“
„Það geri ég líka,“ svaraði Ib, „en senn
tekur ísinn til orða, heyrirðu það ekki,
Anna María? Spenntu nú greipar, og guð
sé nú veslings mönnunum náðugur."
Um leið og Ib mælti á þessa leið, heyrðist
drungalegt sog utan frá sænum. Riddararn-
ir námu staðar og virtust hika, og sumir
þeirra sneru við hestum sínum í áttina til
lands, en það var um seinan. Brestir og brak
kvað við í ísnum, og nístandi hræðsluóp
hevrðust hvað eftir annað. Hestar hneggj-
uðu, ísflekar risu á rönd og lukust saman.
Riddararnir hrópuðu á hjálp og börðust
fyrir hfi sínu, en hurfu brátt á'kaf og inn
undir ísinn. En úti á hólmanum var Ib og
félagar hans sjónarvottar að þessum svip-
lega atburði.
Þegar lagt var af stað frá kofa Sveins
Gjönge, hafði hann staðið kyrr um hríð og
horft á eftir þeim út í myrkrið, unz allt var
horfið. Því næst lokaði hann dyrunum og
setti hlera fyrri gluggann, svo að engin ljós-
skíma sást að utan.
,,]æja, þá er nú að leggja af stað, áður en