Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 28

64
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
klæddu konunni knjákrjúpandi. Hingað til
hafði hún falið andlitið í höndum sér, en
leit nú upp, og kom þá í ljós magurt andlit
og kinnfiskasogið, undirförult og lymsku-
legt á svip, og drættir allir kipraðir og
skældir. Hörundslitur hennar var gulbleik-
ur, og hörundið allt þétthrukkótt á gagn-
augum og umhverfis munn og augu. Var-
irnar veru verptar og skýldu aðeins til hálfs
skásettum og svörtum tönnum. Ókunni
maðurinn leit sem snöggvast á þetta óhugn-
aðslega andlit og hrökk við, en áttaði sig
þegar og gekk yfir að skriftastólnum og
beygði þar kné. Herra Tange stóð kyrr í
kórdyrum og lrorfði forviða á eftir honum.
Bæjarbúi sá, er sagt hafði honum frá Svörtu-
gyltu, sneri sér nú að félaga hans og hvísl-
aði:
„Mætti ég allra auðmjúklegast spyrja,
góði herra: Hver er maður sá, sem við vor-
um að tala við rétt áðan. Hann er ekki úr
vorri kirkjusókn, og eigi hef ég séð hann
áður.“
„Nei, því trúi ég vel,‘ ‘svaraði hinn; „og
hvernig ættuð þér líka að hafa séð hann áð-
ur, þar sem hann er fyrir skömmu hingað
kominn frá Þjóðverjalandi."
„Frá Þjóðverjalandi?" endurtók borgar-
búi forviða. „Hann mælti þó mjög vel á
danska tungu, virtist mér.“
„Hann mælir á öll tungumál heims, og
hvers vegna ætti hann þá ekki einnig að
mæla á danska tungu? Hann er mikils hátt-
ar maður af hinum háa aðli — mjög mikils
háttar maður,“ bætti hann við með sérstakri
áherzlu, „og það erum við báðir. Hann á
lrið glæsilegasta greifadæmi, sem hægt er að
hugsa sér, og ég einnig, það er að segja, mitt
er aðeins lítið greifadæmi.“
„O nei, o nei,“ sagði borgarbúi forviða.
„Hvað er að heyra það arna.“
„í þessu greifadæmi sínu á hann þá feg-
urstu hunda, sem fyrirfinnast hér í lreimi;
og þó eru nú hundarnir sem ekkert í sam-
anburði við byssur hans. Hann á vöndul-
byssur frá Luttich með riffluðu hlaupi,
kvíslarbyssur frá sama stað, stórar eins og
fallbyssur, og byssur með hjóllás, sem hægt
er að nota í hvaða veðri sem er. Og svo að
ég nefni nú ekki sverðin hans, þau sneiða
harðan tinnusteininn eins og búrhnífur
sker mjúkan ost, og eru þó svo hárbeitt,
að raka má með þeim skegg sitt alveg inn
að kinnbeinunum."
„Guð komi til!“ mæltu áheyrendur af
miklum fjálgleik.
„En hvers vegna kemur slíkur hefðar-
maður hingað til að skrifta fyrir presti
vorum?“
„Hann hlaut merkilegða opinberun síð-
astliðna nótt,“ svaraði maðurinn. „Ég get
svo sem vel sagt ykkur það, þar sem þér
virðist vera mjög heiðvirðir menn. Engill-
inn Gabríel opnberaðist honum, já, hann
birtist okkur báðum, eins ljóslifandi og ég
stend hér frammi fyrir yður. Nú hefur
félagi minn gengið fram til prestsins og spyr
hann nú, hvort það muni talin synd, að
kristinn maður kvænist dóttur Tyrkja-
soldáns. Um þetta spyrjumst vér fyrir í
liverri borg og bæ, sem vér gistum.“
Meðan þessari fræðslu fór fram, kné-
kraup hinn félaginn frammi fyrir prestin-
um og hvíslaði að honum:
„Háæruverðugi herra prestur! Sitjið þér
bara kyrr og látið eigi verða þess vart, að
þér verðið forviða á orðum mínum. Ég
kem hér á fund yðar í mjög alvarlegu er-
indi, og þar eð það er mjög mikilvægt fyrir
okkur báða, að ekkert mannlegt eyra nema
yðar heyri erindi mitt við yður, þá kaus ég
þennan helga stað sem hinn öruggasta, er
ég gæti hugsað mér.“
Gamli presturinn starði sem steini lost-
inn á manninn, og leið nokkut stund, unz
lrann hafði áttað sig nægilega til þess að
geta svarað:
„Hvert svo sem erindi yðar kann að vera,
þá ber mér ekki að hlýða á það í húsi guðs,
því að hér ræki ég aðeins hin kirkjulegu