Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Qupperneq 15

N. Kv.
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
129
fói'um við vestur, Snorri og ég og Jón Þórð-
arson, til að setja saman brúna og korna
henni yfir á sinn stað. En það gekk nú all-
sögulega, sem nú skal greint frá:
Við héldum til í Lönguhlíð. Er bær sá
vestan Hörgár, nokkurn spöl norðar en þar,
senr brúin átti að vera. Var allt efni komið
á sinn stað og stöplarnir tilbúnir. Þangað
voru einnig komnir gildir vírkaðlar, sem
strengja átti á milli stöplanna og draga síð-
an brúna á þeim yfir ána. Settum við nti
brúna saman vestan við ána og gengum frá
öllu, eins og það átti að vera, að því undan-
skildu, að við þiljuðum hana ekki. Voru
síðan vírkaðlarnir strengdir yfir ána. Var
það þannig gert, að gild tré voru grafiri
niður þvers um á bak við stöplana. Síðan
voru endar vírkaðlanna vafðir og bundnir
utan um tré þessi, og loks borið grjót á
trén.
Meðan við Snorri vorum að ganga frá
þessu, lenturn við í deilum út af því, hvern-
ig hann gekk frá vír-endunum. Hann brá
tveim vafningum utan urn hvort tré, brá
síðan endanum í einn hnút utan um kaðal-
inn, lagði síðan hvern enda upp með kaðl-
inum og vafði sterku snæri utan um hvort
tveggja. Sagði ég, að þetta myndi svíkja,
þegar brúarjninginn kærni á kaðlana. Þá
myndu snærisvafningarnir slitna og kaðf-
arnir dragast úr hnútnum og utan af trján-
um. Stakk ég upp á Jrví, að við rektum upp
þættina og stingjum þeirn gegnum kaðlana,
eða „splæsuðum“ endana, eins og það er
nefnt á sjómannamáli. — Um Jretta kíttunr
við nokkra stund. Fullvrti Snorri, að Jretta
gæti ekki dregist til, eins og hann vildi
ganga frá Jrví, en ég sagði, að það mundi
svíkja, en hin aðferðin væri alveg örugg.
Lauk deilunni með Jrví, að liann sagði, að
hér væri jrað hann, senr réði, en ekki ég,
og játaði ég því: Vitanlega réði hann verk-
inu, enda bæri lrann ábyigðina. Síðan
gengum við frá þessu á þennan hátt, og var
nú allt tilbúið, og átti að draga brúna yfir
daginn eftir.
Um kvöldið voru nrenn sendir út og suð-
ur unr dalinn til að útvega nrenn, sem
lijálpa áttu við dráttinn daginn eftir.
Um nóttina breyttist veður, og hljóp
í sunnan storm og ofsa liita. Mikill snjór
var í fjöllum, og mátti Jrví búast við vexti
í ánni. Enda varð sú raunin á, Jregar að
ánni var komið um morguninn, var þegar
kominn í hana nrikill vöxtur.
Við • höfðum gengið frá tveinr talíunr
austan árinnar, og átti ég nú að stjórna
mönnunr þar við dráttinn. Ætlaði Snorri
að vera einn að vestanverðu og líta eftir
brúnni. Aðstoðarnrennirnir komu allir ríð-
andi, og var áin Jrá orðin allt að því óreið.
En allir þurftu mennirnir að komast austur
yfir. Urðu Jjví Jreir, senr ekki höfðu því
traustari lresta, að ríða all-langt suður með
ánni, Jrareð Jrar var betra vað lreldur en
efra. Allir konrust Jreir yfir ána um síðir.
En við Jón Þórðarson fórunr yfir lrana á
fleka, sem við drógunr eftir köðlunum.
Tafði allt þetta svo fyrir, að ekki var hægt
að hefja dráttinn fyrr en eftir lrádegi.
Raðaði ég nú mönnum á dráttartaugarn-
ar, og voru 12 nrenn á hvora lrjól-taug. Er
nú hamast að draga, og virðist allt ætla að
ganga vel. Stend ég frenrst á stöplinum til
að líta eftir. Snorri er á vestari enda brúar-
innar. Nú er ekki nema um eitt fet eftir,
Jrá er brúin komin yfir. En nú kenrur í ljós,
að hún er einu feti of neðarlega í austur-
endann til Jress að ná upp á stöpulinn. Sé
ég þá, að kaðlarnir lrafa slaknað, sérstak-
lega syðri kaðallinn. Kalla ég Jregar til
Snorra og bendi honum á þetta. Hopar
hann þegar til baka út af brúnni, og var
aðeins kominn upp á land, er syðri kaðall-
inn gefur eftir, og brúin snýst um og hrap-
ar niður í ána. Brotnuðu þegar undirlög
brúarinnar, sem nú sneru upp.
Þótt áin væri nú komin í foráttu, tók
17