Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 35

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
149
því allir skammbyssur sínar. En Ib lá gra£-
kyrr í snjónum og kveinkaði sér. Og er hann
loks staulaðist á £ætur, sagði hann liressi-
lega:
Guði sé lo£, að þetta var þá porstunnan,
sem við misstum! Mjöðinn höfum við þá
e£tir.“
Liðþjálfinn skellti upp úr og svaraði:
„Ég held það megi vera fjandans sama
fyrir þig, kunningi! Þú færð svei mér hvort
sem er hvorki að gæða þér á miði né pors-
öli! Skríddu nú upp í aftur og reyndu að
halda þér fast, annars læt ég rígbinda þig
niður á sleðann.“ Þeir Ib og Sveinn horfðust
í augu og skildu hvor annan. „Þrír steinar,"
tautaði Sveinn í hálfum hljóðum. „Trérót á
bakkanum hinum megin við ána,“ hvíslaði
Ib. Þetta voru miðin á vökinni, sem tunn-
an hafði farið ofan í.
X VIII. Heimahundurinn.
Meðan Sveinn hafði verið að störfum
suður hjá Vordingborg, hafði sænska her-
liðinu fjölgað stórum umhverfis Jungs-
liöfða. Hafði það setzt að í öllum þorpum
þar í nágrenninu, og voru síðan smádeildir
sendar rit af örkinni til að afla matvara og
þó sérstaklega fóðurs handa hestunum, því
að skortur var orðinn tilfinnanlegur.
Það var þetta, sem olli því, að drekaridd-
ararnir mættu allmörgum af félögum sín-
um, áður en þeir voru kontnir til skógarins.
Liðþjálfinn sagði þeim óðar söguna af veið-
inni miklu, er fallið hefði þeim í hendur,
og bættust hinir þá þegar í hópinn, svo að
það var allfjölmennur hópur Svía, sem
stefndi til hallarinnar. í miðjurn hóp þess-
um sat nú Sveinn í kvenbúningi sínum, og
var horft á hann úr öllum áttum með mik-
illi forvitni, án þess að hann virtist veita því
athygli. Svipur hans lýsti djúpri alvöru, en
samfara því karlmannlegri ró og ákveðni.
Nokkrum sinnum hafði hann hallað sér aft-
ur á bak í framsætinu og hvíslað einhverju
að Ib, sem aðeins kinkaði kolli í svars skvni.
Er riddaraliðið kom út úr skóginum og
niður að brúnni, sem lá yfir lónið, en það-
an sást til hallarinnar, reið liðþjálfinn á
undan í broddi fylkingar.
Er sleðinn nam staðar, og drekariddar-
arnir höfðu fullt í fangi með að varna fólks-
fjöldanum að verða of nærgöngult, tók lið-
þjálfinn fyrst eftir því, sér til mikillar skelf-
ingar, að annan fanganna vantaði. Ib var
horfinn, án þess að nokkur hefði orðið þess
var.
Heima á hlaðinu slógu drekariddararnir
hring um sleðann. Liðþjálfinn steig af baki
og gekk upp í höllina til að gera vart við
sig hjá Sparre ofursta.
En samstundis jókst áhorfendahópurinn
umhverfis Svein í sífellu. Afrek hans höfðu
iðulega verið umræðuefni óttasleginna her-
manna, og var þeim því fagnaðarefni að fá
nú að sjá niðurlægingu hans. Dularbúning-
ur hans vakti einnig mikla kæti og margvís-
legar athugasemdir, sem tekið var með al-
mennum fögnuði.
Sveinn virtist vera algerlega ónæmur fvrir
öllu þessu. Hann sat kyrr á sleðanum í bláu
blendivoðarkápu sinni og starði fast út í
bláinn. Öðru hvoru leit hann þó upp og
beindi sjón sinni að glugga á efstu hæð liall-
arinnar. Voru gluggatjöldin þar dregin
saman, en þó sást bregða fyrir l'ríðu kven-
andliti, er virtist horfa í áttina til Gjönge-
höfðingjans.
í mannfjöldanum, er þyrpst hafði sarnan,
var ungur lúðurþeytari, sem mikið lét á sér
bera og varpaði skensi og grófum skætingi
að Sveini, og vöktu þessar árásir hans mik-
inn hlátur og kátínu í hópnum. Að lokum
gramdist honum, hve Sveinn var rólegur og
kaldur, og ætlaði hann nú að krydda ofur-
lítið gamanið og þreif flókahattinn af höfði
Sveins. Við móðgun þessa virtist Sveinn
loksins átta sig og vakna. Hann svipaðist um
með mestu fyrirlitningu og mælti síðan:
('Framhald).