Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 17

N. Kv.
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
131
nokkur liundruð krónum. En hitt fannst
honum vera óbætanlegur álitshnekkir.
Nú varð að flytja nokkur gild tré vestur
í staðinn fyrir þau, sem brotnuðu, og var
það dýr flutningur. Þá voru engir kerru-
vegir, svo að ekki var hægt að aka þeim.
Varð því að draga þau aftan í bát út í Hörg-
árós, og þaðan voru þau svo dregin suður
ána, eitt og eitt í senn. Bundinn var í þau
langur kaðall, og gengu síðan tveir dráttar-
menn, sinn hvorum megin árinnar, og
drógu hvert tré. (Framh.)
Erfðarskráin hennar.
Sönn saga eftir Fulton Ousler.
Gamla konan hruma var blaut og þreytu-
leg. Hún var með þeini fremstu í biðröð-
inni, sem nú náði meðfram hálfri liúsaröð-
inni frá miðasölu einnar kvikmyndahallar
N ew-Y ork-borgar.
Hún bar ofurlítinn nestisböggul með
smurðu brauði undir annarri hendinni, og
í hinni hélt hún á regnhlíf. Þarna hafði
hún staðið í þrjár klukkustundir, er hún
allt í einu hneig niður í yfirliði.
Hinn glæsilegi dyravörður í bláurn, gull-
bryddum búningi, tók gömlu konuna upp
í fang sér og bar hana inn í tómt kvik-
myndahúsið. Síðan náði hann henni í
lækni, og gamla konan raknaði brátt við
aftur. Rétt á eftir sat hun makindalega í
gylltum stól og lrorfðist í augu við aðstoðar-
sýningarstjórann. En hann var írlendingur
og bláeygður.
,,Eruð þér nú orðin nógu hress til þess,
að ég geti ekið yður heim aftur í bílnum
mínum?“ spurði hann.
„Nógu lasin, eigið þér víst við,“ sagði
gamla konan og brosti ofurlítið. „Ég kom
hingað til þess að sjá myndina. — En í ham-
ingjubænum, þér eigið þó ekki við, að ég
hafi glatað rétti mínum í röðinni?"
Hún átti fallegt og góðláflegt bros, gamla
konan, og hún hristi höfuðið ákveðið og
einbeittlega, meðan hún talaði og lagaði á
sér fornfálegan hattinn sinn með bliknuðu
fjöðrinni grænu. Hún var einna áþekkust
prentmynd í gömlum blöðum: í pokaerm-
um, með fjaðurstrút um hálsinn og í flug-
víðum pilsurn — ellaust heilmörgum rnilli-
og nærpilsum undir því yzta.
„Segið mér eitthvað um sjálfa yður,“
mælti aðstoðarmaðurinn. „Er eiginmaður
yðar á lífi?“
„Nei. Látinn. Sonur rninn líka látinn.
Það er þess vegna, sem ég kem hingað til
að sjá þessa Gary Cooper-mynd. Hann lík-
ist svo drengnum mínum. Ef þér viljið
nú leyfa mér að fara út aftur í röðina
mína. . . . “
„Kornið þér með mér. Það er verið að
frumsýna og reyna myndina, og þér getið
setið inni og horft á hana. Ég skal senda
yður lieitan kaffibolla, og þér getið bara
setið kyrr sýninguna á enda.“
„Ég horfi alltaf tvisvar á myndina,"
mælti hún. „Má ég þá sitja yfir tvær sýn-
ingar “
„Eins margar og þér bara óskið,“ —
Þannig liófst vinátta þeirra. í hvert sinn
og ný mynd var á ferðinni, kom gamla kon-
an með nestisböggulinn sinn, fjaðurstrút-
inn og allt hitt, og í hvert sinn drap hún
á dyr aðstoðarmannsins til þess — að því
er hún sagði — að spjalla ofurlítið við hann.
Einn daginn bauð hún honum heim til
sín upp á tebolla. En hann mátti ekki vera
17*