Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 33

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
147
,,Hvað hafið þið þarna meðferðis á sleð-
anum?“ spurði fyrirliðinn.
„Dálítinn mjaðarsopa og ofurlítinn slatta
af porsblandi/' svaraði Ib.
„Fjandinn hirði porsblandið ykkar! En
gef mér að bragða á miðinum þínum," sagði
fyrirliðinn.
Ib fyllti kollu, og Svíinn drakk.
„Fjandinn liirði ykkur, bölvaðir ræflarnir
ykkar!" hreytti hann úr sér, er hann hafði
tæmt kolluna. „Mjöðurinn er hálffrosinnog
vatnsblandaður. Hafið þið leyfisbréf um
það að mega verzla við hermennina?"
„Já, ég lield nú það,“ mælti Ib og flýtti
sér að draga upp bréfið."
Fyrirliðinn leit í skyndi á skitinn miðann
og rétti honum hann aftur.
„Það er allt í lagi,‘ hnælti hann. „Hvert
ætlið þið að halda?"
„Yfir að Jungsliöfða."
„Þá hittist einmitt vel á. Ég kem einnig
þangað upp úr hádeginu, og þá getið þið
gengið eftir borguninni fyrir nrjöðinn. —
Farið nú í friði."
Að svo mæltu riðu riddaraliðarnir á
brott.
Ég held, að þeir liafi hlegið að okkur,“
mælti Ib, er þeir voru komnir svo langt, að
ekki heyrðist til þeirra.
„Þá ánægju mega þeir gjarnan fá, heið-
ursmennirnir," svaraði Sveinn, fyrst þeir
létu peningana okkar í friði. En að kvöldi
skal dag lofa. Við rekumst sennilega á fleiri
af þessu tagi. öðru hvoru, er við förum að
Jungshöfða."
Grunur Sveins rættist von bráðar, því að
nú heyrðu þeir hófatak á frosnum veginum.
Ib reis upp á sleðanum og sá riddaradeild
koma fram á milli ásanna. Og óðar er þeir
urðu sleðans varir, koniu þeir þeysandi.
Sveinn lét hestinn aðeins lötra. Ib laut fram'
að lionúm og hvíslaði:
„Nú komumst við í hann krappan, ég
'þekki þessa einkennisbúninga. Þetta eru
drekariddarar Fersens greifa. Sarns konar
náungar og þeir, sem við rændum og bund-
um í skógarkofanum á Gjerderöd."
„Hafðu þig hægan,' ‘svaraði Sveinn, ,,ég
kannast við piltana. Þeir ætla sér sennilega
að verzla á sama hátt og félagar þeirra áð-
an.“
Drekariddararnir riðu fram á hlið við
sleðann og skipuðu Sveini að nerna staðar,
Foringinn spurði á nær sama hátt og hinir
áður, og Ib svaraði sömuleiðis.
„Hafið þið leyfi sænska höfuðsmannsins
til að verzla með þessar vörur ykkar?“
„Já, strangi herra!“ svaraði Ib og aflrenti
varðstjóranum skjalið.
„Hvert ykkar á fyrirtækið?" spurði varð-
stjórinn og veik hesti sínum burt frá sleð-
anum.
„Það er hún frænka gamla, móðursystir
mín,“ svaraði Ib. „En hún er görnul og þjá-
ist af tannverk og á því erfitt urn mál, og
jress vegna bað hún mig að fara með sér í
þetta sinn.“
„Þið getið lialdið áfram,“ mælti varð-
stjórinn og sneri hesti sínum.
„Nei, bíðið sem allra snöggvast,“ sagði sá,
er næstur honum var, og um leið beygði
hann sig áfram í söðli og lyfti flókahattin-
um af Sveini með oddinum á riddarasverði
sínu. Drekariddararnir ráku upp undrunar-
óp, er þeir sáu jreldökkt og skeggjað andlit
koma í ljós undir hattinum. Þeir drógu þeg-
ar skammbyssur sínar úr söðulslíðrunum.
„Tíu þúsund drísildjöflar hirði þig!“
hrópaði liðþjálfinn og hló hæðnislega, „sit-
urðu þá ekki þarna steinþegjandi andspænis
gömlum kunningjum. Líttu bara á mig, og
segðu mér svo, hvort þú minnist ekki þess,
er við hittumst síðast?“
Sveinn hafði þegar þekkt aftur liðþjálf-
ann, sem hann hafði svift einkennisbúningi
sínum og notað hann sjálfur, er hann fór á
fund Sparre ofursta. Og Sveini var nú ljóst,
að um undankomu gat ekki verið að ræða í
miðjurn riddarahópnum með átta skarnrn-
byssuhlaup miðuð á sig.
19*