Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 28

142
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
brúarhandriðið og lét liann detta ofan í
lónið.
Dauft hljóð og skvamp heyrðist neðan úr
borgarlóninu. Varðmaðurinn á garðinum
hleypti úr byssu sinni, en Ib var þegar tek-
inn á rás.
Um leið og Ib varpaði kaupmanninum
yfir handriðið, hafði hann kippt stafnum
af honuni. Þetta var ylligrein, sem Éspen
hafði skorið sér. Hann hafði borað merg-
inn úr gildari endanum með hníf sínum og
smeygt síðan bréfinu niður í holuna.
XVII. Ib kynnist grœðgi rottanna, og
Sveinn hittir gamla kunningja.
Fyrir ofan Höfdingsgaard var lítið hús, .
að mestu leyti grafið inn í hólbarð, sem
lukti um það á þrjá vegu.
Uppi á loftinu sátu tvær mannverur
uppi í stórri hálmhrúgu. Önnur þeirra var
Tam, sá er mistókst svo illa að svíkja Svein,
eins og áður er getið. Hin var Svartagylta
eða Surtla, kona hans. Nóttina áður hafði
henni heppnazt að leika á varðmennina og
strjúka burt úr Gæsaturninum í Vording-
borg.
Tam liafði undanfarið haft aðsetur í kofa
þessum, sem íbúarnir höfðu flúið skömmu
eftir komu Svíanna. Hann hafði einnig kos-
ið að halda til uppi á loftinu, fyrst og fremst
sökum þess, að hlýrra var að liggja þar í
hálminum heldur en á leirgólfinu niðri, og
því næst sökum þess, að hér var liann betur
falinn og torsóttari er hann hafði dregið
stigann upp til sín og lokað hleranum.
Surtla hafði grafið sig djúpt niður í hálm-
inn, svo að ekki sást nerna lítil eitt í koll-
inn á henni. Tam var að bora ofurlitla
glufu í torfþakið, svo að liann gæti gægst
þar út um og haft gát á öllum þeim, sem
fram hjá gengju.
„En Tam, maður lifandi!" sagði konan,
er hún hafði lokið ræðu sinni um kænsku
sína og snilli, sem hún hefði orðið að beita
til að losna úr fangaturninum. „Hvérs
vegna steinþegirðu maður, þegar þú ættir
að gleðjast af því, að ég skuli vera komin
aftur til þín?“
„O jæja!“ tautaði Tam smámæltur og
kæruleysislega. „Hefirðu aðeins liaft þfur-
lítinn brauðbita með þér, því að ég er orð-
inn alveg banhungraður, dauðhungraður,
skal ég segja þér.“
„Hamingjan góða!“ kallaði konan upp
yfir sig kaldhæðnsilega. „Hvernig ætti ég
að ná í brauð, meðan ég hafði það eitt í
huga að komast út rir bannsettu svarthol-
inu og fá aftur að sjá manninn minn? Hefð-
ir þú sjálfur hafzt eitthvað að, myndtim við
hafa verið matvinnungar."
„Hvað ætti ég svo sem að hafast að annað
en það, sem ég gerði?“ svaraði Tam. „Eg
hjó langa vök í ísinn niður við árósinn og
sökkti þar álagijdrunni rninni; en álarnir
komu ékki. Þetta dugir alls ekki!“ bætti
hann við aumingjalegur. „Guð gæfi, að ég
hefði aldrei látið tæla mig til að bregðast
Sveini svo skammarlega. Við fengum Jró
matinn hjá hónum og stundum eitthvað í
viðbót líka.“
„Það var nú svei mér ekki svo slakt af
þér, fyrst þrjátíu silfurdalir voru í boði.
Þú fórst aðeins klaufalega að þessu, eins og
þú ert vanur; en nú tjóar ekki að þrátta
uní það frantar. Hvað hefirðu gert af krökk-
unum?“
„Annan þeirra seldi ég brýningamanni
fyrir lambskinnskufl og tvær tvíbökur til
að draga kerruna fyrir hann.“
„Hvor þeirra var það?“
„Sá elzti, sem sterkastur var.“
„Ég bjóst svo sem við þessu,“ sagði kon-
an. „Þú hefur alltaf haft horn í síðu hans,
af því að hann var ekki sonur þinn.“
„O, þess vegna hefði ég vel getað losað
mig við þá alla; annar fór að Egitsborg til
að gæta hundagarðs herramannsins og vera-
sendill, og svo tók systir min þann yngsta
til að — uss, liafðu hljótt. Það er einhver
að koma akandi upp að húsinu.“