Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 29

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
143
„Hver skyldi það vera?“ hvíslaði Suríla
forvitin og teygði sig upp úr hálmlirúg-
unni.
„Ég get ekki séð það almennilega, því
að þeir eru komnir alveg upp að hxisinu.
En við heyrum sennilega brátt til þeirra,
þegar þeir koma inn í kofann. Við skulum
því liafa liljótt og hlusta.“
Úti á hlaðinu nam lítill sleði staðar, og
voru tvær manneskjur að losa hestinn frá
honum. Var önnur þeirra í venjulegum
sveitabúningi kvenna þar um slóðir, og
hafði stóran flókahatt á höfði, svo að skuggi
féll á allt andlit hennar. Á allbreiðum herð-
um sínum bar hún bláröndótta blendi-
voðar-kápu, brydda kattarskinni. Hitt var
karlmaður, hár vexti og sveitaklæddur. Við
athugun myndi hafa komið í ljós, að menn
þessir voru Sveinn Gjönge og Ib, sem hér
voru á leiðinni frá Vordingborg með fjár-
sjóðinn mikla.
Sveinn hafði keypt sleðann og kvenbún-
inginn af her-matselju, sem flakkaði um
sveitir á milli sænsku herdeildanna og seldi
þeim mjöð og ölföng.
„Ég býst við, að við getum látið mjaðar-
kvartilið liggja á sleðanum í nótt,“ mælti
Ib í hálfum hljóðum. „Verði það fyrir ein-
liverjum skemmdum, kemur það niður á
Svíunum. Ég hefi fundið stað handa hinu
kvartilinu."
„Hvar?“
„Þarna fyrir handan, undir hálminum í
sauðakofanum. ‘ ‘
Sveinn brosti, stytti upp pilsin og hjálp-
aði Ib með að bera annan kútinn inn í
skúrinn. Þeir teymdu síðan hestinn á eftir
sér inn í kofann.
„Þetta er allsæmilegur gistingarstaður,
sem við höfum fyrirhitt hérna,“ mælti Ib,
er hann hafði bundið hestinn inni í einu
liorninu og gefið honurn tuggu úr heypok-
anum. „Ég er dálítið kunnugur fólkinu,
senx var hérna. Ráðsmaðurinn á herrasetr-
inu lét þau fá íbúð heima á bænum, þegar
tignarfólkið var farið inn til Kaupinhafnar,
og síðan hefur víst engin lifandi sál komið
hingað.“
„Hvernig geturðu vitað það, Ib?“
„Þegar ég opnaði hurðina áðan, þustu
rotturnar um allt gólfið, og skafrenningur-
inn, sem leitað hefur niður um reykháfinn,
liggur frosinn á eldshlóðuirum.“
„Þú ert svei mér skarpskyggn,“ mælti
Sveinn, „það má nú segja.“
„Já, ætli það ekki!“ svaraði Ib hreykinn
og kinkaði kolli. „Himnafaðirinn gaf mér
tvö góð augu, og flökkufólkið, sem ég fylgd-
ist með í æsku, kenndi mér að beita þeim.“
Síðan tók Ib malpoka sinn og setti hann
upp á borðið. Sveinn tók tundurhylki sitt
til að kveikja á ljósteini, en ekki vildi
kvikna í tundrinu, og er að lokum tók að
sindra úr því, gat hann samt ekki kveikt á
teininum.
Ib stóð olottandi o<>' horfði á hann og
o o o
sagði síðan:
„Jæja, í þessari list er ég víst leiknari en
þú, Sveinn. Fáðu mér tundrið, svo skal ég
sýna þér, livað þetta er auðvelt."
Sveinn rétti honum eldfærin, og Ib tók
upp úr vasa sínum stóran greniköngul,
muldi sundur milli fingra sér nokkur fræ-
hýði og lét trjákvoðuduftið falla niður á
fnjóskinn, sem óðar fuðraði upp í skæran
loga.
„Þetta lærði ég einnig lijá flökkufólk-
inu,“ sagði Ib lilæjandi um leið og hann
kveikti á ljósteininum og stakk honum nið-
ur á milli steina í hlóðunum. „Hvernig lízt
þér á, að við kveikjum upp hérna í hlóð-
unum, svo að hlýni ofurlítið í kofanum?"
„Bara að þess verði þá ekki vart að utan,
ef einhver ferðalangur skyldi fara framhjá,“
svaraði Sveinn, sem var að tína nesti upp úr
malpokanum.
„Við getum breitt fyrir ljórana. Hérna
er kuflinn minn, hengdu hann fyrir glugg-
ann, svo fer ég út á meðan og næ okkur í
könnu úr mjaðarkútnum á sleðanum.“