Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 26

140
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
Hann skimaði í kringnm sig; vindþytur
í trjánum eða skrjáf af laufblöðum, sem
feyktust fyrir vindi, nægði til þess að valda
honum áköfum hjartslætti. Og sjálfur varð
liann að viðurkenna, að hvergi á allri leið-
inni væri jafn vel kjörinn staður til leyni-
árása en einmitt þar, sem hann nú var
staddur.
Hvergi sást hús, eins langt og auga eygði.
Báðum megin þjóðvegarins, er þá var
nefndur alfaravegur, var limgirðing úr
liesli og pílviði. Og í viðbót var svo myrkr-
ið, sem jók hættuna að mun og gerði árás-
armönnum hægra um vik.
Hann var í þessum hugleiðingum, er
hann heyrði allt í einu fótatak Ibs, sem nú
var að nálgast á gangstíg innan eftir engj-
unum. Kaupmðaurinn nam staðar og litað-
ist skelkaður um, en of dimmt var til þess,
að hann gæti greint nokkuð almennilega.
Hann sá aðeins bregða fyrir herðabreiðum
manni, er kom skálmandi á eftir honum,
og síðan heyrði hann hratt fótatak og raulað
í myrkrinu.
Ib hafði verið svo hygginn að stytta í
sverðböndunum, svo að skrjáfið í þeim
skyldi ekki koma upp um hann, að hann
væri vopnaður.
„í Guðs fríði!“ kallaði kaupmaðurinn
gjallandi, áður en Ib var kominn í talfæri
við hann.
„Þakka þér fyrir,“ svaraði Ib og brosti í
kampinn, er hann heyrði, að kaupmaðurinn
mundi vera greinilega skelkaður.
„Svo virðist, sem við eigum samleið,“
mælti kaupmaðurinn hratt,“ við gætum þá
orðið samíerða."
„Já, því ekki jiað," svaraði Ib.
Það sljákkaði heldur í Espen, er hann
Iieyrði, hvað hinn var stuttur í spuna. Hann
tók að verða skelkaður á ný og greikkaði
sporið og reyndi að komast á undan Ib; en
er það tókst ekki, herti liann upp hugann
•og sagði:
„Það er ljóta myrkrið í kvöld til að eiga
langa ferð fyrir höndum."
„Ætlið þér þá langt að halda?“ spurði lb.
„Ja nei, nei, ég er nú bráðum kominn
heim til mín. Ég þarf aðeins að bregða mér
snöggvast upp að Jungshoved. Með leyfi að
spyrja ,ætlið þér ef til vill sömu leið?“
„Já, einmitt."
„Það er ágætt,“ sagði Espeil. „Við verð-
um þá dálítill hópur, því ég hef fáeina
samfylgdarmenn. “
„Hafið þér samfylgdarmenn?“ kallaði Ib
í Jieim tón, að Esben hrökk við.
„Já, það veit guð, tvo þrjá karla! Þeir
eru komnir dálítið á undan.“
„Jæja,“ svaraði Ib rólega. „Það er nú
heldur ekki árennilegt að hætta sér út einn
á ferð að kvöldi dags um þessar mundir,
þegar alls konar fantar og flækingar. eru á
ferli og sitja um ferðamenn. Þarna fyrir
liandan við stóru eikina hjá girðingunni
hengdu Jreir mann um daginn og klæddu
liann úr öllum fötunum.“
„Guð hjálpi okkur!“ tautaði kaupmaður-
inn og varð að styðja sig við stafinn til að
verjast falli.
„Og auk þess,“ mælti Ib ennfremur, „er
Sveinn Gjönge og liermenn lians hér i'yrir
norðan og lialda vörð á veginum; og þeir
sleppa engum fram hjá, fyrr en Jjeir liafa
rannsakað hann rækilega.“
„Hvers vegna eru Jjeir að rannsaka ferða-
menn?“
„Hvers vegna, — ha? Til þess að komast
að því, hvort ferðamaðurinn sé með boð
eða bréf til Svíanna. Og guð náði þann
syndasel, sem slíkt sannast á! Hann er svei
mér sama sem dauður.“
Það kom Ib óvænt, að þetta virtist ekki
hafa nein áhrif á kaupmanninn, og hafði
þó Ib lagt bæði ógnun og áherzlu í orð sín.
Espen mælti mjög rólega:
„Jæja, ekki hef ég nein bréf meðferðis."
„Og heldur ekki ég,“ mælti Ib.