Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Síða 24

138
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
inu,“ mælti Espen hreykinn og nuddaði
saman höndunum, „ég er yður alveg sam-
mála.“
Ib heyrði hvert orð, er þeir sögðu, enda
hækkuðu þeir róminn smám saman a£ ákafa
og hrifni. En felustaður hans var ekki eins
þægilegur og hann hafði ætlað. Beykikubb-
arnir á arninum fylltu skotið kæfandi hita.
Ib stundi við, og svitinn spratt á enni hans
í stórum dropum. í ráðaleysi sínu fór hann
smám saman að smeygja af sér kuflinum.
Hinir tveir héldu áfram samræðum sínum:
„Við verðum að rannsaka kútana, áður
en þeir halda áfram,“ sagði lénsmaðurinn.
„Við megum alls ekki láta þá fara,“ svar-
aði kaupmaðurinn.
„Það er gott og blessað, en hvernig eig-
um við að girða fyrir það?“
Kaupmaðurinn virtist hugsa sig um.
Loksins mælti hann og glotti íbyggilega:
„Mér dettur gott ráð í hug! Þér tefjið
fyrir þeinr með spjalli og samræðum, þang-
að til í fyrra málið. En fyrst verðið þér að
skrifa Sparre ofursta á jungshoved bréf.
Hann skuldar yður margan góðan greiða
fyrir allt, sern þér hafið sent honum, og
liann mun ekki neita yður um smáhóp af
mönnum sínum, og allra sízt, er þér gefið
í skyn, að það sé til þess að grípa Svein
Gjönge; en ofurstinn hefir lagt fé til höf-
uðs honum. En þér nefnið ekkert um grun
<jkkar mn peningana. Og meðan Svíarnir
eru að taka Svein, tökum við kvartilin hans.
Hvernig lízt yður á?“
„Kaupmaður góður, — Espen!“ kallaði
Tyge og sló í borðið. „Þessi hugmynd yðar
er framúrskarandi, og hafi Sveinn raun-
verulega allt þetta fé í kútunum sínum, og
ég nái í það, þá skuluð þér ekki hafa fundið
upp á þessu bragði fyrir ekkert.“
„Því trúi ég vel,“ mælti Espen. „Það er
svo sem ekki hægt að telja lielming fimmtíu
þúsundanna sama sem ekkert.“
„Helminginn!" endurtók lénsmaðurinn
forviða.
„ Já, auðvitað, herra minn góður! Helm-
inginn í minn hlut og hinn helminginn í
yðar, nema ef þér viljið heldur, að ég geri
Manheinter höfuðsmanni aðvart um þetta,
og þá getið þér verið viss um, að yðar hlut-
ur verður enn minni.“
„Jæja þá!“ sagði Tyge steini lostinn, „þér
fáið helminginn.“
„Skrifið þér nú bréfið. Hérna er pappír
og penni.“
Tyge skrifaði. Ib var alveg að stikna úr
hita. Hefði ekki verið svona langt milli lians
og borðsins, myndu þeir hafa heyrt andar-
drátt lians og stunur, sem hann reyndi að
bæla niður. Og nú hafði hann meira að
segja paufað við að fara úr vestinu og taka
af sér hálsklútinn, en hitinn virtist auk-
ast í sífellu.
„En hvern á nú að senda til Jungshoved?“
spurði Tyge, um leið og hann braut saman
bréfið.
„Æ, herra lénsmaður minn góður!“ svar-
aði kaupmaðurinn, „haldið þér, að ég trúi
nokkrum öðrum fyrir því? Ég ætla sjálfur
að fara með það þegar í nótt.“
„Og ég líka,“ hvíslaði Ib æstur.
„Jæja þá, í Guðs nafni! Hérna er þá
bréfið.“
„En hvernig kemst ég burt héðan, svo
að enginn verði þess var?“
„Við finnum einhver ráð til þess,“ svar-
aði lénsmaðurinn brosandi. „Lítið þér
hérna á hurðina í veggfóðrinu; þegar þér
farið eftir göngunum þarna fyrir innan,
komið þér að stiga á vinstri hönd, og hann
liggur ofan í garðinn. Og þaðan þurfið þér
ekki annað en klífa yfir girðinguna."
Esper tók við bréfinu, vafði því innan í
kápu sína og hvarf síðan út um veggdyrnar.
„Loksins!“ stundi Ib upp hálfhátt, um
leið og hann tíndi saman föt sín og rauk
á dyr.
XVI. Kaupmaðurinn felur bréfið.
Þegar Ib kom ofan í Borgarastofuna,