Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 16

130
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
N. Kv.
hún samt ekki brúna með sér, heldur skorð-
aðist hún einhvern veginn á milli stöpl-
anna, svo að hún sat þar föst. En ekki var
viðlit að ná henni upp aftur, fyrr en vöxt-
urinn hlypi úr ánni. Var því ekki um annað
að gera en að hlaupa frá öllu saman. Tóku
nú bændur hesta sína og riðu lieim. En
ekki var viðlit að ríða ána neins staðar þar
nærri. Urðu þeir því að ríða fram í dals-
botninn og komast þar yfir ána.
Þá vorum við Jón einir eftir og hestlaus-
ir. En vestur yfir ána urðum við að kom-
ast. Annar vírkaðallinn var enn uppi hang-
andi. Og var eina úrræðið að fara á honum
yfir um. Verst var það, að hann var svo
slakur, að þótt vel væri hægt að komast
eftir honurn á miðja leið, þá gat verið vafa-
mál, hvernig gengi að liafa sig upp á stöpul-
inn að vestanverðu. En þetta varð nú að
reyna.
Fann ég nú upp á því að útbúa kaðal-
lykkju, sem ég gat setið í, og láta hana leika
á vírstrengnum. Og þannig lagði ég af stað,
þrátt fyrir það, að Snorri gerði allt, sem
lrann gat til að aftra mér, með óhljóðum og
bendingum, því að ekkert heyrðist nú yfir
ána fyrir hávaða og beljanda straumsins,
sem nú braut á brúarræksninu, og hlýddi
ég því ekki. Enda gekk ferðin vel yfir, að
öðru leyti en því, að erfitt var að draga sig
upp brattann, þegar komið var vestur undir
stöpulinn. Sá ég mest eftir því, að hafa gert
þessar varúðarráðstafanir með kaðallykkj-
una, því að erfiðast reyndist að færa hana
upp eftir strengnum, og vildi hún alltaf
renna til baka. — Þegar ég var kominn yfir,
lagði Jón af stað á sama hátt og komst einn-
ig slysalaust yfir um.
Þegar yið vorum báðir kornnir yfir ána,
fengum við alvarlegar ávítur hjá Snorra
fyrir gapaskapinn. Sagði hann, að verr hefði
sér liðið við að sjá okkur hanga í vírstrengn-
um, heldur en er hann horfði á brúna
velta ofan i iðuna.
Við vorum báðir ungir og sterkir, og
mun það liafa hjálpað okkur einna bezt,
að við höfðum verið á leikfimi-námskeiði
um veturinn og vorum orðnir töluvert:
æfðir, m. a. í jafnvægis-æíingum.
Gengum við síðan heim í Lönguhlíð.
Hafði Snorri þar hesta sína, og urðum við
svo að ríða út að Skipalóni og fá þar ferju
yfir ána, en sundleggja liestana.
Ekki man ég eftir, að Snorri mælti orð
frá munni, eítir að við fórum frá brúar-
stæðinu, og þar til við vorum komnir á
Moldhaugnaháls. Þar mættum við Jóni
bónda á Krossastöðum. Var hann á heim-
leið frá Akureyri, og hafði hann verið að
flytja konu sína veika til skips og senda
hana á spítala í Kaupmánnahöfn.
Jón á Krossastöðum mun ekki að jafn-
aði hafa farið ófullur frá Akureyri heim
til sín. Enda var hann fullur, er við mætt-
um honum. Ekki fór hann af baki, en kallar
í Snorra og býður honum að súpa á flösku
hjá sér. Þáði Snorri Jrað, og töluðu þeir sam-
an nokkra stund. Hafði Jón Jregar frétt,
hvernig farið hafði með brúna, hjá manni,
sem hann hafði mætt á leiðinni. Og nú seg-
ist hann hafa verið að reikna út, hvað hvor
þeirra liafði orðið fyrir miklu tapi í dag.
Segir hann, að tap sitt við að senda konuna
til Kaupmannahafnar sé á við að missa 5
kýr. En tap Snorra við að missa brúna, sé
á við að rnissa 3 kýr. Sló Jón síðan undir
nárann og reið af stað.
Komin var hánótt, er við komum heim.
Og ekki var minnzt ,á brúartapið fyrr en
við miðdegisborðið daginn eftir. Sagði Jrá
Snorri konu sinni aila söguna. Sagði hann
einnig frá því, að við hefðum stælt um,
hvernig ganga he/ði átt frá köðlunum, og
segir síðan við mig: „Nær hefði mér verið
að fara eftir þínum ráðum, Kristján minn.“
Þótti mér vænt inn, að hann viðurkenndi
þetta. Enda vissi ég, að honum féll það
miður, að ég'lærlingurinn, skyldi hafa haft.
réttara fyrir mér en hann, sem var meistar-
inn. Hann munaði ekki miklu að tapa