Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 22

136
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
helflur telja mig ríkasta mann í Danmörku,
ætti ég alla þá upphæð.“
í þessum svifum kom þjónn inn í salinn
og skýrði frá, að komnir væru tveir ferða-
menn, sem vildu hafa tal af lénsmanninum.
„Hvaða menn eru það?“ spurði Tyge.
„Það get ég ekki sagt yður,“ svaraði
þjónninn, „þeir voru svo stuttir í spuna og
vildu ekkert gefa sig á tal við okkur; þeir
höfðu með sér lítinn sleða með tveimur
öltunnum áþekkum þeim, sem vistasalarnir
flytja með sér á milli herdeildanna."
„Láttu mennina koma liingað inn,“
mælti lénsmaðurinn.
Þjónninn fór út aftur, og að vörmu spori
gengu tveir menn í salinn. Það voru þeir
Sveinn Gjönga og Ib. Sveinn liafði brugðið
kápuhettu sinni yfir höfuð sér, svo að lítið
sást í andlit hans. Er hann gekk inn eftir
gólfinu, heyrðist skrjáf og glamur, er benti
til þess, að hann væri vopnaður. Ib stað-
næmdist frammi við dyrnar og renndi
hvössum augum um allan salinn og veitti
öllu eftirtekt, er fyrir augu bar.
„Herra lénsmaður!“ mælti Sveinn, er
hann kom inn að borðinu og lyfti hettu
sinni af liöfði sér. „Ég er kominn hingað
á yðar fund til að leita aðstoðar yðar.“
„Aðstoðar minnar?“ rnælti Tyge forviða.
„Svo er mál með vexti, að ég og félagi
minn höfum verið sendir með tvö kvartil
af dýrmætu víni til yfirhershöfðingja Svía
hinum megin Presteyjar, en vegir eru slæm-
ir, og vínið þungt, og nú þurfum við á hesti
að lialda að beita fyrir sleða okkar, og hann
verðið þér að lána okkur.“
„Lofið mér að sjá bréf það, sem þér eigið
að færa hershöfðingjanum,“ mælti Tyge og
rétt fram höndina.
„Ég hefi ekkert bréf meðferðis," svaraði
Sveinn. „Sá, er sendi mig, treysti mér fylli-
lega. Og það verðið þér líka að gera.“
„Mætti ég spyrja, hvaðan vín þetta er
sent?“ spurði Espen lymskulega.
Sveinn sneri sér við og virti kaupmann-
inn fyrir sér og mælti:
„Mætti ég spyrja, hvaðan er þessi mað-
ur?“
„Hann er einnig sendur úr boi'ginni í
leynilegum erindum," mælti Tyge.
„Sé svo, vil ég ráðleggja honum að fara
að mínum ráðum. Ég treysti aldrei ókunn-
ugum að óreyndu. Þér eruð sennilega einn-
ig kominn liingað til að leita aðstoðar lierra
lénsmannsins? Þér sjáið af þessu, heiTa
Tyge, hve þér eruð víðkunnur. Til yðar
leita allir, sem, sem fara í erindum Svía og
og þurfa einhvers með á Ieiðinni.“
„Við hvað eigið þér með því?“ spurði
Tyge, sem varð illa við, er Sveinn skírskot-
aði til trausts þess og vináttu, er hann naut
hjá óvinunum.
„Aðeins að tíminn líður óðum, og að
þér verðið að lána mér hest fyrir sleða
minn, því að þess liefi ég brýna þörf.“
„En hamingjan góða, ég liefi engan hest,
sem ég rná missa,“ mælti Tyge og yppti
öxlum. „Tvo varð ég að láta herinn fá, er
þeir óku hinum miklu fallbyssum áleiðis
til Kaupinhafnar, tvo fékk hans hátign
Gústaf konungur tii eigin afnota, þareð
bæði hestur hans og vagn fóru niður um
ísinn á leiðinni yfir beltin. Nú hefi ég að-
eins eftir gamla folaldsmeri, sem er til
einskis nýt.“
„Hún er nógu góð handa mér, og hana
ætla ég þá að lána með yðar leyfi.“
„Nei, svei mér þá, það fáið þér ekki.“
„Þá lána ég liana án yðar leyfis.“
„Jæja þá!“ hrópaði Tyge og hló háðslega.
„Þú talar svo borginmannlega, eins og þig
gruni alls ekki, að ég hafi mína menn hér
við höndina og get látið þá fleygja þér út
umsvifalaust."
„Ef þér gerðuð það, kæmi ég fljótlega
til minna manna, sem bíða mín fyrir utan
hliðið,“ mælti Sveinn rólega.
Ib stóð enn frannni við dyrnar. Hann