Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Síða 11

N. Kv.
VALGERÐUR
5
engan þátt í samræðum þeirra. Hann liafði
samt nógr að hugsa um. Þessi stúlka varð auð-
sjáanlega ekki tekin sömu tökum og dáencl-
ur hans í kaupstaðnum. En falleg var hún,
lang-girnilégust þeirra allra, vöxturinn og
andlitið blátt áfram töfrandi. Það hlaut að
vera seiðandi unun að leggja handlegginn
utan um granna mittið hennar og kyssa
fannhvítan liálsinn. Og mikið mætti það
vera, fengi hann aldrei leyfi til þess.
Að kaffidrykkjunni lokinni stóð Skúli
upp og gekk til herbergis síns. Þar var þjón-
ustustúlkan fyrir og var að taka til í herberg-
inu. Hann brá handleggnum yfrum hana
og sagði hlæjandi:
„Ósköp ertu nú fýluleg, Ella mín!“
Hún losaði sig ekki úr armtaki hans, en
leit raunalega á hann, og tár stóðu í augum
hennar.
Hann hló. „Sem ég er lifandi maður og
heiti Skúli, þá ertu þegar orðin afbrýðis-
söm, litla flónið mitt!“
Hún hallaði höfði að brjósti hans. „Er
það ekki von. Hún þarna er bæði fríð og rík,
— en ég bara — Ella.“
„Já, einmitt svona Ella, eins og eftirlætis-
goðið mitt, hver heldurðu jafnist á við það
í mínum atigum?"
Hann kyssti hálfopnar varir liennar og
hló á ný. „Mikið er kvenfólk annars vitlaust.
Alltaf er það ýmist hrætt við okkur karl-
mennina, eða hrætt um okkur, hversu sak-
lausir sem \'ið erum.“
„En ég er hvorugt, ekki þegar þú átt í
hlut. Þú sem ert beztur allra,“ sagði unga
stúlkan og brosti.
Nú var gengið upp stigann, og eins og ör-
skot greip Ella ryksópinn og fór að strjúka
myndirnar á veggjunum, en Skúli var se/.tur
við skrilborð sitt og var niðursokkinn í að
lesa bók, sem þar hafði legið. Drepið var á
dyr, og öldruð kona lauk upp hurðinni.
Þetta var ráðskona kaupmannsins, sem lét
kalla sig fröken Önnu, enda liafði hún aldrei
bam átt, en gárungarnir kölluðu hana mad-
dömu Jenssen og sögðu, að einhvers konar
hjónabönd gætu vel átt sér stað, án þess að
presturinn ætti þar nokkurn hlut að máli.
Fröken Anna var um fimmtugt, en ungleg
í yfirbragði, og klæðnaður hennar og fram-
koma bar það með sér, að hún var í virðing-
arstöðu.
„Góðan daginn, Skúli. Fyrirgefið, að ég
ösla svona inn í herbergi yðar,“ sagði hún
vingjarnlega. En svo breyttist rómur hennar
skyndilega og varð harður og óþjáll:
„Ósköp ertu lengi, stúlka, að taka til í fá-
einum herbergjum. Komstu nti einhvern
tírria að þessu og sæktu mér svo ýmislegt í
matinn. Þeir ætla að borða hérna einhverjir
af skipinu, og svo er þessi fröken.“
„Ég er búin,“ sagði Ella glaðlega og gekk
út með Önnu.
Meðan þessu fór fram í herbergi Skúla,
töluðust þau við í dagstofunni, kaupmaður
og Valgerður. Hann skýrði henni frá, hvað
hún fengi í fastalaun fyrir starf sitt, „og svo
hef ég hugsað mér, að þér hefðuð þriðjapart
af aukatekjum, en tveir þriðju þeirra gengju
til mín, — það er að segja hreppsins. Og svo
er sjálfsagt, að þér borgið ekki húsaleigu.
Ég hef haft mikið fyrir að koma þessu í
kring, og vona ég, að þér séuð ánægð með
þessa kosti?"
Valgerður brosti. Við sjúkrahúsið, sent
hún fór frá, liafði hún haft þrefalt liærri
laun og allt frítt. En hún liafði aldrei luxgsað
sér að græða í Skagaþorpi.
„Ég geng að þessum kostum,“ svaraði liún
stillilega, „en áskil inér að vera frjáls með
sjúklinga mína.“
„Ég skil ekki, livað þér eigið við.“
„Ég á við, að ég vil stunda alla, án þess að
lireppsnefnd bendi mér á þá, — einungis að
mér linnist þeir liafa þess þörf.“
„Auðt'itað, auðvitað. Því meiri verða okk-
ar tekjur. Og ég skal stinga því að yður, að
það er alveg óhætt að setja þorpsbúum hér
það, sem fyrir þá er gert. Þeir eru ekki svo
fátækir.“