Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Qupperneq 30

24
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
Síðan liéldu þremenningarnir a£ stað og
gengu inn í skóginn.
XX. Leiðsögumaðurinn.
Þennan sama morgun var riddaradeild
ein samankomin við hús eitt hinum megin
við ána. Tveir riddaraliðanna voru að ge£a
liestum sínum, en sumir hinna hölðu sezt
niður á hálmbindi og voru nú að borða.
Húseigandi stóð í liestluisdyrunum með
lítinn, háliklæddan drenghnokka á hand-
legg sér og virti fyrir sér gestina. Var auð-
séð bæði á riddurunum og svitastorknum
hestunum, að háð hafði verið löng og erfið
reið.
Báðar stofur liússins voru troðfullar af
ltermönnum. Foringinn skálmaði fram og
aftur um gólfið og liafði stungið korða sín-
um undir handlegg sér. Hann var svip-
þungur og gremjulegur. Það er hinn göf-
ugi höfuðsmaður Manheimer, sem hér er
kominn. Daginn eftir að lénsmaðurinn
Tyge Höeg hafði sent kaupmanninn til
Sparre ofursta á Jungslioved, sendi hann
einnig með bréf til góðvinar síns Manheim-
ers í Vordingborg og bað hann að koma til
fundar við sig. Stóð þá einmitt þannig á,
að Manheimer var að leggja a£ stað í nýjan
leiðangur gegn Sveini. Hélt hann hvatn-
ingarræðu til manna sinna og bauðst til að
leggja frarn úr sjálfs síns vasa tvöfalda upp-
hæð þá, er lögð hafði verið til höfuðs Sveini.
Riddaraliðarnir létu fögnuð sinn hávært í
J jós, og þar sem bréf frá Tyge Höeg virtist
gefa í skyn mikilvægar upplýsingar, lagði
Manheimer af stað með herdeild sína áleið-
is til lénsmannssetursins.
Lénsmaðurinn skýrði honunr frá öllu.
sem þar liefði fram farið kvöldið áður: um
flóttamennina með tvær tunnur á sleða, og
að Sveinn hefði haldið áfrarn um nóttina
með liest lénsmannsins fyrir sleðanum, þrátt
fyrir það þótt gert hefði verið allt, sent
liugsast gat, til að hefta för hans.
Ráðskonan gamla var einnig yfirheyrð
rækilega, og skýrði hún frá Jrví, að ástæðan
til Jress að Ilr hefði farið svo skyndilega,
mundi hafa verið sú, að hann kvaðst Jrurfa
að ná upp að Lundbygaard um kvöldið og
afla sér Jrar næturgistingar.
Það hýrnaði lieldur en ekki yfir Man-
iieimer við þessar fréttir. Nú var hann ekki
aðeins kominn á slóðina og Itafði með sér
hóp herskárra karla, heldur voru horfur all-
ar sannarlega sigurvænlegar, þar sem aðeins
voru Jreir Sveinn og Ib tveir einir á ferð
með peningana. Hann kvaddi því léns-
manninn með mestu virtum og hét honum
gulli og grænum skógum og hraðaði síðan
för sinni til Lundbygaard.
Manheimer gntnaði sízt, að hvert spor í
Jressa átt fjarlægði hann þeim, sem hann
var að ejta. ID hafði verið nógu slunginn að
nefna þetta herrasetur til Jress að breiða
yfir hina réttu leið, er Jreir Itugðti að halda.
Svíarnir riðu því vestur eftir, en Sveinn
meðfram sjó austur eftir, og hafði Mann-
Iieimer Jrví engar fréttir a£ öllum viðburð-
unum á Jungshoved.
Á Lundbygaard hafði setið sænskt setulið
alla vikuna, og liöfuðsmaðurinn varð þess
Jrví brátt vísari, að leikið hafði verið á hann
heldur illa. Það var því fyrst á Jungshoved,
að Manheimer fékk áreiðanlegar fréttir af
Sveini, en svo illa vildi til, að hann kom
ekki Jrangað fyrr en daginn eftir, að Sveinn
hafði konrizt undan. Og Jrar hafði allt lent í
slíku öngþveiti og uppnámi eftir herskála-
brunann, að enginn hafði hugmynd um,
hvað af sleðanum hefði orðið.
Liðjrjálfi sá og riddaradeild hans, sem
tekið liöfðu Svein höndum, var einnig far-
inn eitthvað norður í land undir forustu
Sparre ofursta. Manheimer höfuðsmaður
hafði því ekkert annað upp úr krafstrinum
en vonbrigðin ein og bræðijmmgna gremju
í viðbót við allt, sem á undan var gengið.
Hélt hann því jafnsnauður og sneyptur
áleiðis heim aftur til Vordingborgar.----
Skyndilega varð Manheimer litið út um