Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Qupperneq 18

56
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
sleða sínum og smáu augun lians svörtu
viku ekki frá glugganum. Er konungur gaf
honum bendingu, spratt liann á fætur, varp-
aði hirtinum á herðar sér og hljóp upp
tröppurnar.
„Sannarlega er þetta í fyrsta sinn, sem vér
veitum ríkissköttunum móttöku í svona
umbúðum," sagði konungur við Gabel.
I sömu svifum voru dyrnar opnaðar. Ib
steig inn fyrir með hjörtinn á herðum sér
og brosti út undir eyru. Hann lagði hjört-
inn af sér fyrir innan dyrnar og áræddi ekki
að ganga innar á gólfið. Var sem allri hug-
rekki lians væri af honum svipt í einni svip-
an, og nú leit hann á Svein, feiminn og Iiik-
andi eins og krakki, og bjóst sýnilega við
hjálp úr þeirri átt. Og er konungur gekk
fram á rnóti honum, tók Ib undir sig heljar
mikið stökk í áttina til Sveins og féll síðan
á kné og þrýsti húfu sinni að brjósti sér.
„Stattu upp, sonur sæll! “ sagði Friðrik
konungur alúðlega, eins og honum var
tamt. „Vér höfum frétt afrek þín og viljum
því votta þér velþóknun vora og hylli.“
„Náðuga liátign!" svaraði Ib stamandi og
sneri húfunni feimnislega milli handa sér.
„Drottning yðar vistaði mig sem duglegan
stríðsmann og lreiðarlegan, og Himnafaðir-
inn staðfesti það og hefur síðan hjálpað
mér.“
„Þið tveir, sem Itér standið, hafið þá einir
saman megnað að flytja fjársjóð þennan um
þvert landið, þótt það væri þétt setið af
fjandmönnum."
Ib leit hreykinn til Sveins, því að vinsemd
konungs hleypti í hann kjarki til að svara:
„Þessi hjörtur liefur kostað Svía mörg dýr
mannslíf."
„En ykkur þá?“
.Sveinn Gjönga kann ráð við öllu, hann
er svo vitur og gerhugull."
,En hvernig eigum vér þá að launa dyggð
þína og tryggð í þjónustu vorri?“
„Vill minn allra náðugusti konungur
skýra drottningu sinni frá því, að ég hafi
verið hugrakkur og reynt að vera henni góð-
ur stríðsmaður, eins og hún bað mig um,
þá er ég vel ánægður.“
„Þau boð skal ég bera henni. En svo eru
það laun þín, maður, vertu alveg ófeiminn,
þú þarft engu að kvíða.“
Ib tók andann á lofti og kinkaði aðeins
kolli að vanda er honum varð orða vant.
Því næst hvíslaði hann lágt og feimnislega:
„Ef yðar konunglega hátign vildi aðeins
leyfa mér að kyssa á hönd yðar, mun ég vera
yður innilega þakklátur."
Það var einkennilegt blik í augum Frið-
riks konungs, er hann rétti fram höndina.
Ib þurrkaði sér um munninn á kápulafi
sínu og laut áfram, svo að hann gat kysst
á hönd konungs án þess að taka í hana.
„Bresti hann ekki kjark til að bera það
fram, veit ég að hann hefir aðra ósk í huga,“
sagði Sveinn.
„Segi hann þá til,“ mælti konungur, „ég
mun játa henni fyrirfram, sé það á rnínu
valdi að veita hana.“
„Nei, ég vil ekki segja það,“ sagði Ib.
„Talið þér þá á hans vegurn, Gjöngefor-
ingi minn!“
Ib leit til Sveins bænaraugum og hristi
höfuðið en Sveinn virtist ekki veita því
eftirtekt og svaraði:
„Sökum þess að maður þessi mundi hik-
laust ganga í dauðann til að framkvæma
allra smæstu óskir yðar hátignar, og sökum
þess, að lrann hefur haft dauðann daglega
fyrir augum, síðan við tókum við fjársjóð-
inum í Vordingborg, grátbænir liann nú
um, að konungurinn leyfi lionum að bera
sama búning og merki sem varðstjórar
yðar.“
„Hvers vegna óskar hann sér staklega að
bera varðstjórabúning?“ spurði Friðrik kon-
ungur.
„Mér er aðeins kunnugt, að þetta er inni-
leg ósk hans, en ekki hvaða rótum hún er
runnin af,“ svaraði Sveinn brosandi.
„Það er sökum þess, að mér þykir þessi