Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Síða 14

6
ANDRA SAGA
N. Kv.
urinn upp á því að fara með Andra í smala-
mennsku og taldi liann heimskan og ónýtan
smalahund.
Oft kom á heimili drengsins sagnaþulur-
inn nafnkunni, Sigfús Sigfússon. Voru þeir
Sigfús og drengurinn náfrændur og miklir
vinir, og enginn gestur var drengnum kær-
komnari en Sigfús. Jafnan fagnaði og Andri
Sigfúsi og vildi sýna honum sem mest vin-
arhót. Þegar Sigfús fór, fylgdi Andri hon-
um þangað, er Sigfús tók sér náttstað. Ur
þessum ferðalögum með Sigfúsi kom hann
oft ekki aftur, fyrr en langt var liðið á
kvöld eða jafnvel komin nótt.
Nú bar svo við eitt sinn, seint að kveldi
á hæ drengsins, að rúða var brotin í
skennnu, er var í frammihúsi. Tæp eins
metra hæð var af hlaðinu upp í skemmu-
gluggann, en innan við gluggann var hefil-
bekkur. Enginn vissi, hver valdur væri að
rúðubrotinu. Ný rúða var sett í gluggann,
en nokkru seinna var sú rúða brotin, þegar
fólk kom á fætur að morgni. Og oftar var
rúða þessi brotin, þegar allt fólk var í bað-
stofu að kveldi eða nóttu. Voru heimilis-
menn undrandi yfir þessu rúðubroti, en
fóru nú að gefa því gætur, að þetta bar jafn-
an við að kveldi þess dags eða um nóttina á
eftir, er Sigfús Sigfússon hafði farið af
bænum. Var nú farið að gruna Andra, enda
sönnuðust loks á hann rúðubrotin. Þegar
hann kom úr þessum ferðalögum sínum frá
því að fylgja Sigfúsi, búið var að loka aðal-
bæjardyrum og aðrar dyr hvergi opnar á
bænum til þess að komast inn um, braut
hann eina skemmugluggarúðuna (jafnan þá
sömu) með framlöppunum og stökk síðan
inn um gatið.
Drengurinn hafði þann starfa á vorin, eft-
ir að tún fór að spretta, að vaka yfir því.
Oft þótti honum þá einmanalegt, sérstak-
lega á lágnættinu, en jafnan fylgdi þá Andri
honum, hvert sem hann veik sér. Og fyrsta
verk þeirra á hverju kvöldi var að reka vel
frá íúninu.
Það var eitt vorkvöld. Þeir drengurinn og
Andri voru búnir að reka svo vel frá túninu,
að drengurinn taldi, að ekki myndu neinar
skepnur sækja í það fyrr en um sólarupp-
komu. Fólkið á bænum var allt sofandi inni
í baðslofu. Hafði það sofnað fegið hvíld-
inni eftir erfiði dagsins. Sólin var fyrir
nokkru gengin til viðai', skýjaslæða huldi
himininn. Fuglakliðurinn var þagnaður.
Fiðrildin, sem flögruðu kvölds og morgna,
létu ekki á sér bæra. Kindur og hestar voru
hætt að rása og lögzt í högunum og tóku sér
miðnættisblund sinn. Kýrnar sváfu á bás-
um sínum í fjósinu. Og kötturinn og hund-
arnir, aðrir en Andri, sváfu einhvers staðar
inni í bæ. Rökkurró var yfir allri náttúr-
unni. Hún svaf eins og fólkið í bænum. Allt
og allir sváfu nema ungi varðmaðurinn og
hundurinn hans. Ekkert hljóð rauf nætur-
þögnina nema hinn svæfandi niður fjalla-
lækjanna. Það var logn, svefn í lofti sem á
landi.
Drengurinn og hundurinn stóðu úti á
hlaði, og þeir vissu báðir, að þeir urðu að
hrista af sér svefntötra lágnættisins og neita
sér um þá miklu nautn að mega hverfa inn
í draumaheima. Þeir stóðu á hlaðinu hlið
við hlið, tveir vinir, tengdir allsterkunx
böixdum, þótt þeir væru ekki jafnlangt
konxnir í þróunarstiga lífsins, þar sem aixix-
ar var maður, eix liinn aðeiixs huixdur. Huixd-
urinn mun hafa unað hag sínum vel, þótt
hann yrði að vaka. Hamx naut þess að vera
með sínum bezta vini, drottni sínunx og eig-
anda, sem hamx elskaði og dáði, og vildi
uppfylla hverja hans ósk, sem liaixn skildi.
En drengurinn hálfkveið lágnættinu og 1-
hugaði, hvernig hann gæti bezt varizt leið-