Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Qupperneq 17

N. Kv.
William Irish:
Sjónarvottur
Skáldsaga.
Guðmundur Frímann þýddi.
I.
Drengurinn var tólf ára og hét Buddy.
Raunar var hann ekki skírður Buddy, held-
ur Charlie, en hann var kallaður Buddy.
Hann var lítill eftir aldri. Og veröldin,
sem hann lifði í var lílca lítil. Eða réttara
sagt: önnur veröld hans var lítil, því að
hann lifði í tveim veröldum samtímis. Önn-
ur þeirra var lítil, grá og þröng —, aðeins
tvö fátækleg herbergi í bakhlið sex hæða
leigukumbalda við Holtgötu. Þau voru kæf-
andi heit á sumrum en ísköld á vetrum. Að-
eins tvær fullorðnar manneskjur voru í
þeirri veröld; pahbi hans og mamma. Og
svo nokkrir jafnaldrar hans, sem hann
þekkti úr skólanum og af leikvangi götunn-
ar.
Hin veröld Buddys var án allra tak-
marka, endalaus. Þar gat hann aðhafst það,
sem honum sýndist, ferðast og flækst eins
og hugurinn kaus. Galdurinn var ekki ann-
ar en sá, að sitja lcyrr og láta hugann reika.
Huganum þurfti hann að beina að vissu
marki, þá gat hann hina ótrúlegustu hluti.
Hann hafði oft reynt þetta. En hann var
hætlur að segja nokkrum frá því. Reynslan
hafði kennt honum, að bezt væri að njóta
einn dvalarinnar í þessari veröld óra og í-
myndunar. Það hét svo, að hann væri orðinn
°f stór til að dreyma slíka dagdrauma, sjá
slíkar sýnir. Foreldrar hans snupruðu hann
eg sögðu hann skrökva. Pabbi hans hafði
orðið öskuvondur síðast þegar hann sagði
þeim frá reynslu sinni.
„Eg skal lúberja þig, ef þú heldur áfram
þessum þvættingi,“ hafði hann sagt.
„Þetta er nú það, sem hann hefur upp úr
bíóferðunum á hverju laugardagskvöldi,“
sagði móðirin. „Eg hef sagt honum, að hann
fái ekki að fara oftar.“
Og nú var nóttin komin á ný. Það var lík-
ast því, að hún væri úr sjóðandi biki. Hún
klesstist við allan líkama hans. Júlímánuð-
ur var heitur hvar sem var í landinu, en í
Holtgötu var hann sannkallaður vítiseldur.
Hann reyndi að sofna —, reyndi aftur og
aftur, en ekkert dugði. Sængurfötin voru
heit og blaut, rennandi blaut. Pabbi var
ekki heima. Hann var á næturvakt eins og
hann var vanur. Herbergin tvö voru eins og
bakarofnar með fullri kyndingu. Um síðir
tók Buddy koddann sinn með sér og klifr-
aði út um gluggann, út á pallristina kring-
um brunastigann. Hann varð að reyna þar.
Það var eklci í fyrsta skipti, sem hann íók
til þessa ráðs. Hann hafði oft reynt þetta
áður. Hann gat ekki dottið út af ristinni,
því að handriðið var um hana á alla vegu.
Auðvitað gat maður hrapað niður ef ólán-
ið var með. En það hafði aldrei komið fyr-
ir hann. Hann læsti öðrum handleggnum um
einn járnrimilinn til þess að hann ylti síður
út af í svefninum.
Nei, ekki gekk það vel. Það var jafn ó-