Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Síða 23

N. Kv.
SJÓNARVOTTUR
15
aði hann og síðan lágt marr í stigarimun-
um.
Buddy þrýsti sér upp að veggnum og lét
sem minnst á sér bera. Nú sá liann hvernig
hvítt teppið tók að þokast hægt og hægt upp
stigann unz það hvarf sjónum.
Þá heyrði liann, að hún hvíslaði um leið
og hún kom að glugganum aftur:
„Er þetta ekki einkennilegt? Það er ekki
minnsta gola og þó hefir það fokið niður!
Hvernig getur staðið á þessu?“
Aftur marraði í glugganum þegar hún
lokaði honum. Síðan varð steinhljóð.
Buddy varð svo máttvana, að hann gat
ekki gengið að rúminu sínu. Hann skreið
á höndum og fótum.
Hann breiddi sængina upp fyrir höfuð,
þó að honum fyndist óbærilega heitt fyrir
stundu, þá lá nú við borð, að hann hríð-
skylfi eins og komið væri fram í nóvember.
Það leið á löngu þangað til skjálftann
lægði. Öðru hvoru gat hann heyrt hreyf-
ingar þeirra hjúanna uppi á efri hæðinni.
Hann gat heyrt til þeirra gegnum sængina
og allt, sem á milli var. Og í hvert skipti,
sem honum datt í hug það, sem þau höfðu
fyrir stafni, byrjaði hann að skjálfa á ný.
Umgangurinn efra hélt áfrarn enn góða
stund. Svo varð allt hljótt. Og þetta óhugn-
anlega hljóð heyrðist ekki lengur. Þrátt
fyrir skjálftann varð Buddy í einu svita-
baði. Rúmfötin voru rennvot.
Uoks heyrði hann að dyr voru opnaðar
handan við vegginn. Einhver fór niður.
Framhjá hans eigin dyrum. EitthvaÖ rakst
í vegginn, en aðeins einu sinni. Ef til vill
var það ferðakistan. Hann tók til að skjálfa
á ný.
Hann sofnaði ekki blund það sem eftir
var næturinnar. Löngu síðar, eftir að bjart
var orðið, heyrði hann einhvern koma og
ganga hljóðlega upp stigann. Nú rakst ekk-
ert í vegginn. Dyr voru opnaðar uppi á
hæðinni og þeim lokað aftur. Það var það
síðasta, sem hann heyrði að ofan.
Skönnnu síðar fór mamma hans á fætur
í hinu herberginu. Hann heyrði glamur í
diskum og hún kallaði til hans, að nú skyldi
hann fara að klæða sig.
Buddy tíndi eins og í leiðslu á sig spjar-
irnar og staulaðist inn til mömmu sinnar.
Hún sneri sér við og leit á hann.
„En hvað þú ert ræfilslegur, Buddy
minn,“ sagði hún. „Ertu eitthvað lasinn?“
Hann vildi eklci segja mömmu sinni frá
því sem gerzt hafði, heldur pabba sínum.
Faðir hans kom heim úr vinnunni nokkru
síðar og settist að vanda við matboröið.
Buddy settist á rnóti honum við borðið.
Þeir tóku báðir til snæðings.
Buddy beið þangað til mamma hans fór
út úr herberginu einhverra erinda. Þá hvísl-
aði hann:
„Pabbi, það er dálítið, sem ég þarf að
segja þér.“
„Og hvað er nú það, drengur minn?“
mælti faðirinn brosandi.
„Það er karl og kona, sem búa hérna á
hæðinni fyrir ofan okkur . . . . “
„Það veit eg vel,“ svaraði faðirinn og
fékk sér aftur á diskinn. „Er nokkuð við
því að segja? Eg hef séð þau hérna í stig-
anum. Eg held að þau heiti Scanton eða
Hanton, eða eitthvað líkt því.
Buddy flutti stólinn sinn nær, laut að
föður sínum og hvíslaði:
„En pabbi, í nótt myrtu þau mann þarna
uppi og svo hlutuÖu þau líkið í sundur og
settu það í ferðakistur.“
Faðirinn hætti að tyggja. Svo lagði hann
bæði hníf og gaffal frá sér. Hann sneri sér
hægt að Buddy. Andartak hélt Buddy, að
faðir sinn hefði orðið hræddur eins og
hann sjálfur hafði orðið, en svo sá hann að