Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Qupperneq 26

18
SJÓNARVOTTUR
N. Kv.
foreldrar hans trúðu honum ekki? Til
hverra átti hann að snúa sér? Einhverjum
varð hann að segja það, sem fyrir hann
hafði borið. Ef hann gerði það ekki, en
þegði, var það ef til vill jafn saknæmt, og
að hafa sjálfur tekið þátt í því, sem hann
hafði verið sjónarvottur að. Hann var ekki
eins hræddur og í nótt, enda var bjartur
dagur. En í hvert skipti, sem honum datt
atburðurinn í hug, fann hann til undarlegs
leiða og hálfgerðrar ógleði. Hann varð að
segja einhverjum frá því, sem gerst hafði,
hvað sem það kostaði.
III.
Allt í einu varð honum litið á gluggann.
Hvers vegna hafði honum ekki dottið hann
í hug fyrr? Ekki með það fyrir augum að
komast út um hann, — það vissi hann, að
hann gat auðveldlega, því að honum var
aðeins krækt innanfrá. Allt til þessa hafði
hann ekki ætlað sér að nota þann mögu-
leika að komast út um gluggann, því að
helzt vildi hann að foreldrarnir gætu sann-
færst án frekari málareksturs og það hér
inni í stofunni. En það virtist ekki ætla að
takast. En hann vissi um annan stað. Ef íil
vill mundu þau trúa honum þar.
Þegar hinir fullorðnu komust í vanda,
líkan þeim, sem liann var í, þá fóru þeir
þangað. Hvers vegna skyldi hann ekki gera
slíkt hið sama, þó að hann væri aðeins lítill
drengur? Lögreglan. Það var til hennar,
sem hann átti að snúa sér. Lögreglan varð
að fá vitneskju um þetta, — hún fremur en
nokkur annar. Ef faðir hans hefði trúað
honum, hefði hann áreiðanlega farið til
lögreglunnar. Ur því faðir hans fór ekki,
varð hann að fara sjálfur.
Hann reis á fætur, gekk út að glugganum
og opnaði hann. Hann kleyf út á brunastiga-
pallinn. Það var enginn vandi. Fyrir dreng
á hans aldri var það leikur einn. Hann
renndi gluggarúðunni niður, en ekki alla
leið. Fyrir neðan hana var ofurlítil rifa,
sem hægt var að koma fingrum undir þegar
hann kæmi aftur.
Hann ætlaði að gera aðvart á lögreglu-
stöðinni. Síðan ætlaði hann að læðast sömu
leið til baka inn í herbergið, áður en faðir
hans vaknaði og lyki upp dyrunum. Þar
með yrði hann laus allra mála og þyrfti
ekki að hafa neinar áhyggjur framar af
því, sem gerst hafði.
Hann fetaði sig niður brunastigann og
lét sig síðast falla, því að stiginn náði ekki
alveg til jarðar. Hann skaust inn um kjall-
aradyrnar, gegnum kjallarann þveran og út
úr honum götumegin. Til allrar hamingju
mætti hann engum á leiðinni. Um leið og
hann kom út á götunua tók hann til fótanna.
Hann vildi ekki mæta neinum, sem hann
þekkti. Ef einhverjir af nágrönnunum sæju
hann, var ekkert líklegra en að þeir kæmu
upp um hann án þess, að þeir vissu það
sjálfir. I einu vetfangi var hann sloppinn
fyrir hornið og úr allri hættu. Þá hægði
hann ferðina og tók að íhuga hvernig hann
ætti að koma orðum að erindi sínu við lög-
regluna.
Það var sjálfsagður hlutur að fara á
sjálfa lögreglustöðina með jafn mikilvægar
upplýsingar og þær, sem hann hafði að gefa
í stað þess að segja þær einhverjum eða
einhverjum lögregluþjóni, sem hann kynni
að rekast á af hendingu á götunni. Hann
var að vísu dálítið smeykur við lögreglu-
stöðina, en það hlaut að vera hættulaust fyr-
ir hann að koma þar úr því að hann hafði
sjálfur ekkert til saka unnið.
Hann vissi ekki nákvæmlega livar lög-
reglustöðin var. En hann vissi að l'ögreglu-
varðstofan hlaut að vera einhversstaðar i