Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Page 28

20
SJÓNARVOTTUR
N. Kv.
fyrir þér. Sá sem þar er, hefur smádrengi
eins og þig í morgunverð.“
Buddy hélt inn eftir ganginum. Hann
horfði kvíðinn í kringum sig —, smeykur
við að fara ef til vill dyravillt.
„Hinar dyrnar,“ mælti lögreglumaður-
inn og kinkaði kolli.
Buddy hélt áfram. Hann lagði lykkju á
leið sína er hann fór fram hjá hættulegu
dyrunum. A þær næstu bankaði hann. Hann
var álíka hræddur og þegar hann drap á
dyr á skrifstofu yfirkennara skólans. Hann
var hræddari.
,,’minn,“ var svarað.
Buddy ætlaði ekki að þora að ljúka upp
hurðinni.
„Nú nú,“ var sagt hranalega fyrir innan.
Þá fannst Buddy verra að standa lengur
kyrr, en opna hurðina og ganga inn. Hann
herti upp hugann og lauk upp. Á síðustu
stundu mundi hann að loka hurðinni á eft-
ir sér. Ef slíkt gleymdist í skólanum, varð
viðkomandi að fara út aftur og drepa á dyr
að nýju.
I stofunni sat maður við skrifhorð og ein-
hlíndi efst á hurðina. Það var eins og hann
hefði gert það lengi. Þegar hurðin laukst
upp og lokaðist aftur án þess að augu hans
sæju nokkuð athyglisvert, smáfærðust þau
niður unz þau staðnæmdust við Buddy.
„Hvað á þetta að þýða,“ rumdi í honum.
„Hvernig stendur á ferðum þínum hingað
nu:
Það var eins og fyrri spurningunni væri
ekki beint til Buddys, heldur til lampans í
miðju loftinu, eða einhvers annars þar uppi.
Buddy varð að endurtaka sögu sína, og
endurtekningin reyndist honum sízt léttbær-
ari.
Maðurinn horfði aðeins á hann. Buddy
hafði vænzt þess, að sagan vekti mikla og
verðskuldaða athygli —, að allt starfslið
stöðvarinnar yrði kallað út í skyndi. Hann
hafði hugsað sér, að ótal lögreglubílar yrðu
sendir af stað —, að stuttar, ákveðnar skip-
anir yrðu gefnar með þrumandi röddu.
Þannig hafði hann oft séð á kvikmyndum.
Þar var það ávallt: einhver sem þaut út þeg-
ar í stað, er fréttir hárust á. horð við þær,
sem hann hafði flutt að þessu sinni. En hér
— í sjálfum raunveruleikanum — sat mað-
urinn grafkyrr og horfði bara á hann.
Þó spurði hann um síðir:
„Hvað heitir þú, drengur?“
Og hann spurði líka:
„Hvar áttu heima?“
Buddy sagði það.
Maðurinn liélt áfram:
„Þú hefur líklega ekki fengið martröð,
eða hvað? Það er að segja dreymt ljótan
draurn, sem hefur gert þig hræddan. Skil-
urðu?“
„Ójú,“ sagði Buddy óvarkár. „Það héf
ég sannarlega.“
Maðurinn mælti í lítinn kassa, sem stóð
á horðinu:
„Ross, komdu liingað snöggvast.“
Annar maður kom inn. Hann var líka ó-
einkennisbúinn. Hvorugur var einkennishú-
inn. Það gerði þá tilkomuminni í augum
Buddys. Þeir töluðust við hljóðlega nokkra
stund. Buddy gat ekki heyrt livað þeim fór
á milli. En hann fann á sér, að samtalið
snerist um hann, því að öðru hvoru gutu
þeir augunum til hans. Þeir litu ekki út eins
og þeim bar, — engin sviphrigði vorn sjá-
anleg í andlitum þeirra, — þeir virtust full-
komlega rólegir eins og saga hans hefði
ekki haft hin minnstu áhrif á þá. Helzt var
að sjá, að saga hans hefði aðeins gert þeim
glatt í geði, að þeir ættu bágt með að vera
alvarlegir, eins og staða þeirra þó krafðist
af þeim.
Sá fyrri vék sér aftur að Buddy og mælti-