Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Side 33

N. Kv.
PITCAIRN-EYJAN
25
Hann heyrði ekkert af því, sem hún
sagði. Hugurinn var algjörlega lamaður.
„Nú hefur þú sagt þeim það!“ kjökraði
hann aftur og aftur. „Nú munu þau ofsækja
mig héðan í frá!“
Hann heyrði, að hún fór til vinnu sinnar.
Hann var aleinn eftir í molluheitri stof-
unni. Ekkert hljóð heyrðist, nema hroturn-
ar í föður hans í næsta herbergi.
Framhald.
Charles Nordhoff og James Norman Hall:
Pitcairn-eyjan
Halldór Ólafsson þýddi.
Fyrsti kafli
Dag nokkurn í lok desembermánaðar ár-
ið 1789 helti sólin geislflóði sínu yfir San
Roque, austasta odda meginlands Suður-
Ameríku. Oðfluga báruat sólargeislarnir
vestur á bóginn, þúsundir mílna á klukku-
stund. Þeir lýstu upp skógi vaxna bakka
Amozonfljótsins og snæviþakta iinda Andes-
fjallanna. Skömmu síðar ljómaði dagur
yfir strönd Perú og færðist yfir hið víðáttu-
mikla og einmanalega haf.
Á þessari bláu auðn, sást ekkert segl eða
land, fyrr en dagur ljómaði yfir Páskaeyj-
unni, þar sem minnismerki hins gamla kon-
ungs Rapa Nuis heldur vörð á ströndinni.
Klukkustund leið og dagsbirtan færðist
ennþá þúsundir mílna í vesturátt, að af-
skekktri klettaeyju, sem reis upp úr hafinu,
með freyðandi brimgarð umhverfis sig. Á
tveimur tímunr hefði verið hægt að róa á
báti í kringum þessa litlu eyju. Hér og þar
sáust pálmatré og í dölurn eyjarinnar óx
fjölbreyttur jurtagróður. Á einum stað
steyptist foss útúr berginu beint niður í
bafið. í þessum litla heimi í auðn Kyrra-
bafsins ríkti friður, fegurð og órjúfandi
kyrrð. Hið dökka fólk, sem einu sinni hafði
búið þar, var dáið út fyrir löngu. Rústir
mustera þess voru vaxnar mosa, og guða-
myndirnar á klettastöllunum voru varp-
stöðvar sjófugla.
I austurátt var heiðskírt og þegar sólin
hækkaði á lofti, flaug hver fuglahópurinn
á fætur öðrum upp frá náttstað sínum á
ströndinni. Ófleygir ungarnir lágu í hreiðr-
unum og biðu eftir því að móðirin kæmi
heim aftur. Þeir ýmist móktu eða böðuðu
út vængjunum og nutu sólarhitans. Þessi
nýrunni dagur var eins og milljónir annarra
liðinna daga — en langt í austri, út við
sjóndeildarhringinn nálgaðist skip, •— eina
skipið, sem var á ferð á þessum eyðilegu
slóðum.
Fyrir tveimur árum hafði Bounty, eitt af
skipum hans hátignar Bretakonungs, látið
úr höfn frá Sjrithead á leið íil eyjarinnar
Tahiti. Erindi þess var óvenjulegt. Á þess-
ari fjarlægu eyju átti að safna þúsundum
af brauðaldintrjáplöntum og flytja þær til
brezkra gróðurekra í Vestur-Indlandi, þar
sem vonazt var eftir, að þær gætu orðið ódýr
fæðutegund fyrir þræla. Þegar erindi skips-