Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Side 37

N. Kv.
PITCAIRN-EYJAN
29
flutt með okkur. Tólf konur en fimmtán
karlmenn!
Mc Coy kinkaði kolli. — Við höfum ekki
nóg kvenfólk. Það hlýtur að fara illa fyrr
eða síðar.
— I Raratonga hefðum við getað náð í
allar þær stulkur, sem við vildum. Það er
kominn tími til að við segjum honum, að
við viljum fara þangað, hvort sem honum
er það ljúft eða leitt.
— Þú hefur rétt að mæla. Þú ert hezti
félagi og fyrirmyndarstrákur þegar enginn
heyrir til.
Martin þagnaði, því að í þessu sá hann
Smith koma til þeirra. Alexander Smith var
kraftalegur ungur maður um tvítugt, í með-
allagi hár, með djúp bóluör á andlitinu.
Þrátt fyrir það var franikoma lians ekki
óviðfeldin. Það var eitthvað hlátt áfram í
fari hans, og í djúpum bláum augum hans
mátti lesa bæði glaðlyndi og sjálfstraust.
Hann staðnæmdist, krosslagði hendurnar,
og horfði á þessa tvo félaga sína með háðs-
legu brosi. Martin gaf honum illt auga.
— Já, Alex, — hreytti hann út úr sér.
Það er þér og John William að þakka, að
við höfum flækst hér um á þessu eyðilega
hafi í nær því hálfan mánuð. Ef þið hefðuð
staðið með okkur, hefðum við fyrir löngu
getað neytt Christian til þess að snúa iil
haka aftur.
Smith sneri sér að Mc Coy. Heyrirðu
hvað hann segir, Will! Isaac er vissulega
sá maður, sem ætti að segja herra Christian,
hvað hann ætti að gera! Hann veit nákvæm-
lega hvert við ætlum. Hvernig líst þér á, að
við gerum hann að skipstjóra.
— Heyrðu nú Alex, — sagði Mc Coy
með ásakandi röddu. Það er þó sanngjarnt
að við gleymum því ekki, að nú eru liðnir
þrír mánuðir síðan við fórum frá Tahiti,
og að við höfum leitað að þessari bölvaðri
Pitcairn-eyju í þrjár vikur. Hvað veit hann
eiginlega um, hvort hún er til eða ekki.
— Fjandinn hirði þig. Heldur þú að
herra Christian sé sá asni, að hann fari að
leita að eyju, sem ekki er til. Eg skal veðja
við þig, áður en vika er liðin hefur hann
fundið eyna.
— Og ef hann finnur hana ekki, hvað
þá? spurði Martin.
— Spurðu hann sjálfur Isaac. — Eg
hugsa að hann muni sjálfur láta þig fá að
vita það.
Hróp frá varðmanninum, sem stóð vörð
uppi í frammastrinu, rauf skyndilega sam-
talið.
— Hvað er að. Hvað er það sem þú
sérð? spurði Smith.
Fugla. Stór hópur er fyrir framan oklcur.
Christian, sem gekk fram og aftur í lyft-
ingunni við hlið Maimiti nam snögglega
staðar, er hann heyrði þessi orð. ■— Hlauptu
niður og sæktu sjónaukann minn, — sagði
hann við hana.
Augnabliki síðar klifraði hann upp í
reiðann með sjónaukann í hendinni. Einn
blökkumannanna kom á eftir honum. Hann
sá undir eins hvaða fuglar það voru, sem
báru við sjóndeildarhringinn. — Kríur,
sagði hann, þegar Christian lét sjónaukann
síga. — Það getur ekki verið langt til lands.
Christian kinkaði kolli. — Það er svo
lítil ferð á skipinu, settu bát á flot og vittu
hvort þú verður ekki fisks var.
Blökkumaðurinn klifraði niður á þilfar-
ið og kallaði til félaga sinna. — Komið þið
með veiðistengurnar okkar og færin og
látið það í bátinn.
Allir, sem voru á vakt, söfnuðust saman,
þegar hlökkumennirnir komu með bambus-
stengur og handunnin færi og höfðu perlu-
skeljabrot fyrir beitu. Innan stundar var