Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Side 40

32
PITCAIRN-EYJAN
N.Kv.
hróp heyrðust frá þeim, þar sem þeir stóðu
við öldustokkinn.
Þegar komið var á lygnari sjó, var dýpið
mælt. Reyndist það að vera 30 faðmar,
þegar nyrzti oddi eyjarinnar var ennþá í
hálfrar mílu fjarlægð. Christian hagaði
seglunum þannig, að þeir gátu siglt suð-
austur með ströndinni. Vindinn hafði lægt
þegar þeir komu á móts við nyrðri oddann.
Skipið skreið nú hægt áfram fyrir hægum
vindi, sem barst ofan af landinu. Ströndin,
sem var aðeins spölkorn í burtu, reis þver-
hníft í 200 metra hæð og þar yfir, og það
var varla nokkur maður um borð, sem ekki
lét undrun sína í ljós við þá sýn, er nú
blasti við augum. Milli fjallanna að vestan
og norðan opnaðist lítill dalur, umluktur á
þrjá vegu af fjallaásum og iindum. Þarna
voru margar ekrur af skógivöxnu landi í
skjóli fyrir öllum áttum, nema norðan-
áttinni.
Hafið var kyrrt. Áður en klukkustund
var liðin voru segl feld og Bounty varpaði
akkerum á 20 faðma dýpi, í vík, þar sem
útlit var fyrir að mögulegt væri að komast
á báti í land og klifra upp hamrana.
Christian stóð á afturþilfarinu og sneri
sér að fyrsta stýrimanni, Young. •— Eg held
við fáum ekki betri lendingu en hérna, þó
að við höfum ekki rannsakað suðurströnd-
ina. Eg tek þrjá blökkumenn með mér og
athuga þetta nánar. Haltu þér frá strönd-
inni, ef veður skyldi breytast. Við erum
einfærir.
Lítill bátur var settur á flot. Christian
settist í skutinn, en Tatahiti og tveir landar
hans settust undir árar. Þeir reru frá skip-
inu. Um leið og þeir fóru fram hjá yzta
oddanum við víkina, sáu þeir gróðurríkan
dal, þar sem gömul og stór tré íeygðu sig
upp úr burkna- og blómabreiðum. Vafnings-
viður og pandarstré voru tærð af sædrifinu
ýy'V: '■], ,'vA ,A
og blómstur þeirra gáfu frá sér þægilegan
ylm. Litlu síðar reru þeir fyrir yzta odd-
ann, sem var þverhníptur niður í sjó.
Þegar þeir komu lengra vestur, sá
Christian grunna vík. Bárurnar brotnuðu
þar með miklurn gný á mjórri sandræmu
undir klettunum, sem virtust í fljótu bragði
ókleyfir. Stórir hópar sjófugla flugu upp
af björgunum, svo hátt uppi, að garg þeirra
heyrðist varla í gegnum brimgnýinn.
— Þetta er óárennilegur staður, sagði
Tetahiti, þegar báturinn lyfti sér upp á
báru og ströndin sást varla fyrir særokinu.
Enginn maður getur klifrað upp þeséa
kletta.
— Haldið áfram, skipaði Christian. Við
slculum athuga hvað við sjáum, ef við för-
um lengra.
Suðurströnd eyjarinnar var einnig girt
hömrum, sem virtust enn verri íil uppgöngu
en þeir, sem voru við víkina. Inn í vestur-
ströndina skarst lítill vogur, þar sem hægt
hefði verið að lenda báti í rólegu veðri.
Þegar þeir höfðu róið umhverfis eyna, var
Christian það ljóst, að víkin, þar sem skipið
lá fyrir akkerum, var bezti lendingarstaður-
inn. Sólin var að síga til viðar, þegar hann
kom aftur í borð um Bounty. Hann skipaði
strax að létta akkerum, og síðan sigldu þeir
frá eynni til þess að vera úti á rúmsjó um
nóttina.
Annar kafli
I dagrenningu morguninn eftir, var
eyjan fyrir norðan þá í þriggja sjómílna
fjarlægð. Með því að sigla beitivind kom-
ust þeir aftur til eyjarinnar, og sigldu fyrh'
yz'a odda hennar um klukkan sjö. Um
hálfa mílu í norðvesturátt sást víkin, þai'
sem Bounty hafði legið daginn áður. Þegar
þangað kom vörpuðu þeir akkerum á 17