Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Síða 46

38
PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
— Hversu víðáttumikil álítið þið að eyj-
an sé?
— Hún getur ekki verið meira en tvær
mílur á lengd, ef hún þá er það, og um það
bil ein míla á breidd.
— Hvað álítur þú Will?
— Já, eg hugsa að það láti nærri því,
svaraði garðyrkjumaðurinn.
— Það er ágætt að við skildum finna
brauðaldintré hérna. En þó var heppni að
við skulum hafa meðferðis nokkur minni
tré, það eru afbrigði, sem eg hef ekki séð
hér, minnsta kosti hef eg ekki rekizt á þau
í morgun.
— Hafið þið fundið nokkur merki þess
að menn hafi verið hér áður?
Satt að segja hef eg ekkert hugsað um
það, svaraði Brown. — Þér eigið þó ekki
við hvíta menn, lierra Christian? spurði
Smith.
— Nei. Eg er viss um að við erum þeir
fyrstu, sem nokkru sinni höfum stigið hér
á land, en Maimiti álítur að menn af henn-
ar kynþætti hafi einhvern tíma byggt þessa
eyju.
— Ef svo er hlýtur að vera mjög langt
síðan. — Við höfum ekkert séð, sem bend-
ir til þess.
Christian sneri sér nú að Minarii og á-
varpaði hann á hans eigin máli: Heldur þú,
að það geti verið að hér hafi verið byggð
áður?
-—- Já, svaraði hann rólega. Það hefur
verið byggð hér á þessum stað, sem við nú
erum. Bæði bananytrén og brauðaldintrén
hafa verið gróðursett hér.
Maimiti leit á Christian. — Jæja, sagði
eg þér ekki að þetta hefði verið svona?
Christian brosti góðlátlega. -— Eg ber
mikla virðingu fyrir dómgreind þinni, Mi-
narii, sagði hann. En í þessu tilfelli er eg
viss um að þér skjátlast. — Áður en við
komum hingað hafa aðeins sjófuglarnir
hafzt hér við.
Minarii stakk hendinni niður í vasann á
mittisskýlunni og dró upp litla haglega
gerða steinöxi. — Heldur þú að sjófugl-
arnir hafi komið með þetta? spurði hann.
Það var orðið áliðið dags, þegar þau
komu um borð í skipið. Sjómennirnir
spurðu Smith og Brown spjörunum úr um
hvað þeir höfðu séð í landi.
Christian fór beina leið niður í káetu
sína og borðaði aleinn um kvöldið. Um sól-
setur kom hann upp á þiljur. Nokkra stund
gekk hann þegjandi fram og aftur um þil-
farið. Allt í einu nam hann staðar fyrir
framan Young, sem stóð við öldustokkinn
og horfði á eyna, sem geislar kvöldsólar-
innar léku um.
— Við skulum kalla þetta Bounty-fló-
ann, herra Young, nema að þér hafið betri
uppástungu.
-— Mér dettur í hug að kenna þennan
stað við yður, herra.
Christian hristi höfuðið. — Eg vil ekki
að mitt nafn sé sett í samband við nokkuð
hér, sagði hann. — Ekki einu sinni hinn
minnsta hlut fyrir utan ströndina. — Seg-
ið mér, bætti hann við, hvernig er yður inn-
anbrjósts nú, þegar við höfurn fundið þessa
eyju?
— Þó að við hefðum leitað um allt
Kyrrahafið hugsa eg, að við hefðum engan
betri stað fundið.
— Það er engin höfn til hér, hélt Christ-
ian áfram. •— Þessi staður, sem við liggj'
um á, er sá bezti. En þér hljótið að sjá, að
hér ge’ur ekkert skip legið í austan eða
norðan stormi. Gerið yður ljóst, að verði su
ákvörðun tekin að setjast hér að, er ferð
oklcar lokið.
— Auðvitað, svaraði Young stillilega.