Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Qupperneq 49

N.Kv.
PITC AIRN-EY J AN
41.
hafa áreiðanlega sagt ykkur frá kostum
eyjarinnar, en munið, að ef við förum í
land þá verður það til þess að setjast þar
að fyrir fullt og allt. Ef einhver ykkar hef-
ur annað í hyggju, þá segi hann það nú.
Margir svöruðu þegar í stað:
— Eg vil að við setjumst hér að, herra
Christian. Þetta er ágætur staður. Við get-
um ekki kosið á betra.
Mills varð fyrstur til að hreyfa mótmæl-
um.
— Eg get nú ekki séð, að þetta sé góður
staðúr.
— Hvers vegna ekki? spurði Christian.
Ósjálfrátt hopaði Mills eitt skref aftur á
bak, þegar foringinn ávarpaði hann einan,
og skotraði augunum órólega til félaga
sinna. — Eg hef sagt mitt álit, heiTa Christ-
ian; þetta er ekki sá staður sem ég hefði
kosið. Eg sný ekki aftur með það.
— Já, en það eru engin rök, maður. Við
verðum að fá að vita hvers vegna þú ert ó-
ánægður. Yfir hverju hefur þú að kvarta?
Þú vilt heldur Tahiti, er ekki svo?
— Eg neita því ekki, að eg vildi fara
þangað, ef tækifæri gæfist.
Christian virti hann fyrir sér þegjandi
augnablik.
— Hlustaðu nú á mig Mills og þið öll!
hélt hann áfram. Eg hef minnzt á þetta áð-
ur. í síðasta sinn vil eg endurtaka það, sem
eg hef sagt. Við erum ekki enskir sjómenn
í fullum rétti um borð í okkar eigin skipi
og getum því ekki farið þangað sem okkur
sýnist. Við höfum flúið undan réttvísinni
og erum sekir um tvöfalt afbrot: Uppreisn
og sjórán. Það verður leitað að okkur þeg-
ar er uppvíst verður um uppreisnina.
— Þú ert þó ekki þeirrar skoðunar, að
Bligh gamli hafi komizt til Englands, greip
Martin fram í.
Christian leit á hann þungbúinn og þegj-
andi.
— Eg vildi óska, að hann kæmist þang-
að, sagði hann, — vegna förunauta hans,
sem voru alsaklausir. En það eru ekki mikl-
ar líkur til að við fréttum nokkurn tíma af
þeim. En hvað um það. Hans hátign mun
ekki láta eitt af skipum sínum týnast, án
þess að það mál verði rannsakað ýtarlega.
Herskip verður vafalaust sent til þess að
leita þess, og fer, að öllum líkindum til Ta-
hiti. Þar fá þeir fréttir af uppreisninni hjá
mönnum þeim, sem urðu þar eftir af skips-
höfninni. Þá munu þeir leita um Kyrrahaf-
ið eins nákvæmlega og unnt er, til þess að
finna felustað okkar. Hver eyja, sem hugs-
anlegt er að við leynumst á, verður rann-
sökuð. Ef þeir finna okkur og ná okkur á
sitt vald er dauðinn vís fyrir okkur alla.
Hvað mig snertir, hef eg ákveðið að láta þá
ekki ná mér.
— Eg ekki heldur, herra, skaut Smith
inn í. Hinir uppreisnarmennirnir hrópuðu
nú það sama. Það duldist ekki, að þeir voru
ákveðnir í að finna öruggan felustað.
— Ágætt, hélt Christian áfram, þá erum
við að minnsta lcosti flestir okkar sammála
um, að okkur langar ekki til að dingla í
snöru í reiðanum á einhverju af skipum
Hans hátignar. Hvað eigum við þá að gera?
Auðvitað að reyna að finna eyju, sem við
getum verið vissir um að enginn finni okk-
ur á meðan við erum á lífi. Þessa eyju höf-
um við fundið. Hún liggur hér fyrir framan
okkur. Við erum í meira en þúsund mílna
fjarlægð frá Tahiti og langt frá skipaleið-
um um Suðurhafið. Þetta er frjósöm og
fögur eyja. Það getið þið sjálfir sannfærst
um. Hinir innfæddu vinir okkar, sem eg
treysti betur í þessu efni en sjálfum mér,
segja, að hér þurfi okkur eklci að skorta
neitt. Hér eru engir menn fyrir, sem geta